Flinke stappen, en daarna lui.

Donderdag belde ik de gemeente op met de eerste beschrijving van hoe we het hoekje aan de Evenboersweg willen inrichten. Ze vonden het prima. Alleen wilden ze ook nog wel graag een begroting. Wat gaat dat kosten?  

Nou, ik op de fiets weer erheen, naar die plek, om alles daar op te meten. Ik doe dat gewoon met flinke stappen, van ongeveer een meter lang. Zo bleek de ronding 60 meter lang te zijn, en hebben we dus ongeveer 120 paaltjes nodig. Voor langs de beide zijden van de takkenril.

Het gaat allemaal écht uit de losse pols. Wij zijn géén ervaren landmeters, en ook geen ecologen. We zijn een heel klein groepje mensen die hard proberen om een lint van natuurparels aan te leggen. En dit wordt daar dan hopelijk weer een héél klein schakeltje in. 

De definitieve versie zoals ik die uiteindelijk heb opgestuurd mét de begroting, mogen jullie gerust zien. Ik hoop dat er door deze blogjes méér mensen op het idee komen om ook een Prachtlint aan te leggen, in eigen buurt. Kijk, hier kwam ik op uit: 

Nou en toen was het tijd voor een bord soep!

Nu het koud is, en er op de tuin niks hoeft voorlopig, kwam ik van de week ook op de zolder terecht. Er staan daar veel bakken met kruiden te drogen en overal staan bakjes en bakken met zaden. Alles is inmiddels kurkdroog. 

Geloof het of niet, maar over een week of vier moet hier op zolder onder de dakramen alweer worden voorgezaaid. Dan komen hier alweer de jonge tomaten en paprika's en de preitjes en de eerste bloemen. 

Dat is echt fijn aan het vak van tuinder, dat je hartje winter alweer met dat eerste jonge spul aan de gang kan! Maar goed, eerst moet hier op de zolder dus van alles worden opgeruimd, gesorteerd, in zakken gestopt, en opgehangen. Om plaats te maken voor een nieuwe generatie planten!

En dan begint voor mij nu, tot eind december, een rustige periode. Er zijn dit jaar geen koeien te verzorgen. Dat scheelt uren werk per dag. Paul en ik hebben wat boeken besteld. Er is tijd voor leuke afspraken. En voor een lange boswandeling.

Het zijn de dagen waarop het amper licht wordt. De hele dag blijft het zo'n mistige schemering. Als je buiten loopt in de nevel is het soms net alsof je helemaal alleen in de wereld bent. Alles om je heen is wit en stil. 

Alleen een klein vogeltje, hoor je soms.

Het zijn ook de dagen om het binnen gezellig te maken. Met kerst komen de kinderen thuis. Dus hangen we lichtjes op en versieren een bescheiden kerstboompje. En koekjes, die heb ik gewoon gekocht. 

Ja want als ik eenmaal in de ruststand ga, schiet ik snel door naar lui. 😄 

Ook ben ik niet helemaal gerust, vanwege Bekkie. Die hebben we al de hele dag niet gezien. Ik heb net nog overal gekeken, maar niks.

'Die is gewoon de hort op.' zegt Paul.

Maar ik twijfel. De hort op gaan, oké, dat kan. Maar toch niet met min zes??