Mooier kan niet.

De laatste week van het jaar is een soort Niemandsland. Kerst is achter de rug, en na alle  liflafjes en na het cocoonen is het weer .... stevige kost en lange wandelingen. En wachten op het knallende uiteinde.

Niemandsland. Best lekker rustig eigenlijk, zo'n land van niemand. Je hóéft nog niks. Een beetje lummelen nog. Tot de wekkeRRRRR van januari weer afgaat, met een nieuwe werkweek en vele goeie voornemens.

Terugkijkend hadden wij een hele fijne kerst. Gewoon thuis. Met alle kinderen. Wat wil een mens nog meer? De tafel vol familie, en gedekt met het heerlijkste eten. We zijn gezond, iedereen heeft werk, en een fijne plek om te wonen. Mooier kan bijna niet. 

Zelf mocht ik eerste kerstdag koken. Gelukkig was er toen nog maar de helft van de familie, want ik ben niet zo'n chef-kok en zeker niet voor veel mensen tegelijk. (Normaal als er soms ineens veel mensen mee eten maak ik altijd soep!) Het voedsel wat van de tuin kwam zag er niet zo kerstig uit .... maar met een beetje goochelen werd het toch nog wel wat gelukkig. 

 

voorafje, met prei en knol mousse  😊 

En op de tweede kerstdag pasten we niet met z'n allen om de eettafel. Dus hebben we gegeten op Pauls kantoor. Waar Lien alles prachtig had versierd, en Poek een prachtig 5-gangen diner op tafel toverde (van onze tuinoogst!). Bob en Merel hadden wijn meegenomen, onder anderen mijn favoriet, Valpolicella!

Receptjes en foto's van de gerechten heb ik niet dit keer. Och, want hoe heerlijk het eten ook was, toch gaat het daar niet om. Ik kan vooral enorm genieten van .... dat iedereen er is, iedereen bij elkaar. En van de vriendschap tussen onze kinderen. De interesse die ze hebben voor elkaar.

 

Paul en ik zijn dat uitgebreide tafelen niet gewend. We zijn allebei altijd ontzettend hyper na twee kerstdagen, met al dat binnen zitten, en met al die calorieën.

Dus de dagen erop zijn we dan beiden aan het rondrennen. Paul ging een stapel hout kleinzagen en kloven. En ik ben op de composthopen bezig geweest. En heb de paardenstal een beurt gegeven. Zeven logés betekent ook zeven keer beddengoed, handdoeken, badjassen, en natuurlijk de nodige tafelkleden en theedoeken etc, dat allemaal gewassen moest worden.

Dan is het wel lastig als je geen droger hebt, in de winter. Gelukkig was er wél de zuidwester!!

En vandaag was ik nog niet uitgerend, en heb de provisiekast onder handen genomen. Je moet echt minimaal ééns per jaar alles even van de plank halen en de deksels controleren enzo, als je zelf voedsel inmaakt. Het is echt héél naar, als een pot bederft en je het te laat merkt. Voor je het weet staat er dan een hele plank vol voedsel te stinken.

Maar dit keer gelukkig géén geplofte potten!

En je weet meteen weer wat je hebt. Zo zijn er nog zestien potten tomatensaus. Dan weet deze controlfreak  ik dat als ik er nu één gebruik per twee weken, dat ik dan precies uitkom tot de volgende tomatenoogst.

En van Poek en Steyn kregen we ook nog één van de bruiloftfoto's, op canvas. Het was een foto die Paul zo mooi had gevonden, van een lange sliert bruiloftsgasten die langs het weilandpad liepen, langs de haver. 

 

Het staat prachtig boven ons bed. Bedankt jongens!😘