Moesker's Moestuin: Weer zo'n allegaartje.

Het is volop herfst en de voedsel- en zadenfabriek staat nog lang niet stil. Het meeste voedsel is al wel binnen of in de schuren, maar de zaden liggen nog overal te drogen. En de bonen ook. En de zonnepitten. Dat moet allemaal nog worden gedopt, gesorteerd en opgeruimd.

Maar eerst waren er andere dingen. Zoals ... het koeienterras.

Dat is een klein 'terras', ooit van oude tegels gemaakt, pál voor de stal. Zodat de koeien daar geen modderbad konden maken. En met droge hoeven de stal in kwamen. Was de bedoeling. Nou, véél hielp het niet. Het modderbad verplaatste zich gewoon naar een eindje verderop.

Maar hoe dan ook, dat koeienterras kon nu wel eens weg. Al die tegels moesten daar dus weg, en de bult zand eronder afgegraven. Zodat het weer een min of meer egaal grasveldje wordt, wat gemaaid kan worden. En dat de aanhanger, die nu in de stal staat, makkelijk erin en eruit kan rijden zeg maar.

En misschien heb je zelf die ervaring ook wel, dat dan van het één het ander komt. Klus twee diende zich aan. Want ineens wiebelden de regentonnen. Die heb ik daar ooit op pallets gezet, maar die pallets zijn gaan rotten inmiddels. En nu hangen de tonnen scheef. En wiebelen.

Het is altijd héél spannend .... als ze helemaal tjokvol zijn ... vallen ze om of niet? Je beleeft hier wat hoor. Man man.

Maar goed. Nu zijn er dus ineens tegels over, van het koeienterras, en die kunnen nu mooi onder de regentonnen. Dan staat dat ook weer stabiel. Dus, de tonnen leeg scheppen, het water gaat weer naar de kas, en dan van tegels een plateau maken voor onder de tonnen.

En toen kwam ik die twee keien weer tegen.

Even wat uitleggen. De vorige bewoner van ons huis die werkte bij de Bam. En hij heeft heel veel dingen hier gemaakt met hergebruikt materiaal van de Bam. En zo liggen er hier heel veel natuurstenen. Onder anderen van die joekels van keien. Die zijn ooit opgegraven bij werkzaamheden, en komen diep diep uit de aarde.

Ook deze twee dus. Ik verbeeld me dat ze al wel miljoen jaar oud zijn, deze prachtige keien. En ze zijn ook loodzwaar. Ik kan ze niet optillen. Echt, met geen mogelijkheid. Het is niet alleen dat ze zo zwaar zijn, ik schat wel vijftig kilo, maar ze zijn ook compact. Dat krijg je niet van de grond.

Dus, hoe krijg je ze weg? Door ze te rollen. Stukje bij beetje.

Ik wilde ze in de stenen bak leggen onder de beuken. En dat lukte met behulp van de rijplaten van de aanhanger. Rollen. Nou, ze zijn er! (het waren er maar twee, maar het duurde wel een half uur)

En toen was het klaar! Misschien denk je, ik zie géén verschil, maar hier zit dus twee dagen werk achter. 😄😄

Je kunt weer met een gerust hart op de stoel gaan zitten. Géén wiebelende tonnen.

Gisteren was ik op de werf van de gemeente Staphorst. Ik had een afspraak met de afdeling Groen. Want we gaan op 19 november met Prachtlint allerlei bomen planten in onze vier dorpen. En dat moest uiteraard met de gemeente worden overlegd.

Interessant, zo'n gemeentewerf. Bulten en bulten blad lagen er. Dat werd toevallig nét omgekeerd, en ook natgespoten. Want het is zo, dat als je je groenafval wilt composteren, dat je dan ook moet zorgen voor goed veel vocht. Droge materialen composteren veel minder snel.

Zelf gooi ik er altijd emmers poepsoep overheen, gemaakt van koeienmest. Dat werkt als een enorme katalysator bij composteren. Voor de mannen, even een plas doen op de composthoop doet ook wonderen! Maar hier op de werf doen ze het keurig netjes met een waterspuit.

En dan een hap eten tussendoor. Het was echt een snelle hap, al ziet het er best 'cuisine' uit. Het zijn groenten, die gebakken zijn in olie waar ik eerst wat peterselie in had geroosterd. Dat geeft een heerlijke smaak. Als de groenten beetgaar gaat er een 'beslag' overheen van drie kleine krieleitjes, drie lepels maismeel, zout, peper, en wat water, goed opgeklopt.

En na zo'n maaltje ben je dan weer heel gemotiveerd om je tijd en energie te geven aan de tuin, waar dit uiteindelijk allemaal vandaan komt!

In de tuin. Wat is daar te doen.

Laatst las ik op Instagram dat iemand het zaad van Ridderzuring gebruikte om meel van te malen. Ze zei, het is een voedzaam en glutenvrij meel. Haha, dat gelóóf je toch bijna niet? Dat dat zo is? Zo'n plant waar elke boer zo'n hekel aan heeft, die zelfs de koeien niet lusten ...

eetbaar???

.... nou, proberen dus! Ik heb de zaden geoogst en dat ging heel makkelijk. Gewoon langs de aren roetsen, en je hebt handen vol zaden. In een krap half uurtje had ik een halve emmer zaad.

Het is uitgestort op een doek, op een dienblad. Het ligt nu te drogen. Het lijkt wel iets op boekweitzaad. Dit zijn óók van die zaden in van die driehoekige jasjes. Zou het net zo smaken?

🌽🌽🌽🌽🌽

En dan tot slot, vandaag, heb ik de droge maisstengels gekortwiekt. Knipperdeknip!

De stronken duwde ik daarna plat, gewoon met mijn voet. Allemaal dezelfde kant op, dat is makkelijker met afdekken. En dan wat kruiwagens rijpe compost erop. Onkruid mag blijven staan. En dan, alles mooi toedekken ....

.... met echte katoen! Ik had weer een stel lappen, dus kon er weer een deel tuin worden toegedekt. Tot slot gingen de afgeknipte maisstronken er weer op. Méér grof spul heb ik nu niet. Zodra er weer maaisel is, gaat dat er ook nog op. Het moet wel donker zijn onder die lappen, anders blijft alles gewoon doorgroeien eronder.

En dan hopen op een buitje. Dan komt het goed vast te liggen.