In de gipskamer.

Overbuurman Wim heeft al jarenlang last van zijn voet. Het kraakbeen in het enkelgewricht neemt af, en dat doet pijn bij het lopen, want dan schuren er twee botten zonder 'kussentje' ertussenin dus langs elkaar. 

Gelukkig staat de techniek tegenwoordig voor niets. Wim heeft een operatie gehad waarbij het kraakbeen daar helemaal is weggehaald, en het enkelgewricht, die twee botten dus, aan elkaar is vast gezet. Met schroeven. Geen pijn meer! 

Maar al met al wel een hele 'operatie' met allerlei controles en tussenstapjes en onderzoeken. En dat allemaal helemaal in Ubbergen, bij Nijmegen, in de Sint Maartenskliniek. Vandaag mocht het gips eraf, en kreeg hij loopgips. En ik was vandaag de chauffeur.

We gingen eerst maar eens lunchen in het restaurant. Broodje, soepje, koffie. En toen naar de gipskamer.

Wij vroegen natuurlijk van alles. Hoe kan het dat die twee botten aan elkaar groeien? Gaat dat zomaar?

Ja, vertelde Gipsman, dat gaat zomaar. Als botten elkaar raken kan dat weer samengroeien. 

Bij kinderen die ongelijke beenlengte hebben bijvoorbeeld, kan dat soms worden hersteld. Kinderen hebben tot ongeveer hun vijftiende jaar groeischijven in de botten. Als je daar het bot doorzaagt, en het dan bijv korter maakt en weer bij elkaar schroeft, dan groeit dat vrij makkelijk weer vast. Zo kun je ongelijke beenlengte herstellen.

'Is dat zoiets als het enten van bomen?' vroeg ik. En daar lijkt het dus inderdaad op. Goh, nooit geweten dat dat ook kon met botten. Doorzagen, iets veranderen, en dan weer aan elkaar laten groeien. Je krijgt dan op de zaagplek een heel sterk lidtekenweefsel wat zelfs nog sterker is dan normaal. Omdat bij het vastgroeien extra weefsel wordt aangemaakt. (Dat is bij planten precies zo!!)

Daarom is er tegenwoordig ook zoveel mogelijk met gewrichten die niet goed meer functioneren. 

Nou, het gips ging er dus af. Nou, wat komt er dan tevoorschijn? Surprise!! Een onderbeen! Met een voet en daar tussenin een enkelgewricht, dat nu dus vastgeschroefd zit. De operatiewond was mooi genezen. 

Nou, denk je dan, heerlijk, het gips eraf! Bij loopgips dacht ik aan iets van een soort dikke steunkous, iets flexibels, wat aan en uit kan. Maar niks hoor. Loopgips is ook gewoon weer gips. Waar je mee mag lopen. Daarom heet het loopgips.

Het was boeiend om te zien hoe dat gips wordt aangelegd. Laagje voor laagje wikkelde Gipsman iets om het onderbeen en de enkel, dat eruit ziet als dik verband. Maar als het dan wordt natgemaakt wordt het ter plekke hard. Goed aandrukken om het been heen. En dan nog een mooie blauwe steunkous erom, en wachten tot de hars opdroogt. 

Dat duurde een kwartier. Toen was het klaar.

Toen kwam er nog een speciale schoen omheen. Dat is voor de komende zes weken. 

'Je mag al meteen erop lopen,' zei Gipsman, 'maar eerst kleine stukjes. En je mag de voet ab-so-luut niet afwikkelen. Je moet bij het lopen de voet strak in positie houden. Want het enkelgewricht is nu nog niet helemaal vastgegroeid. Dat duurt nóg minstens zes weken.'

Nou, hij deed het voor, hoe Wim mocht lopen. En vertelde ook nog dat lopen juist heel goed is voor de botgroei. Bewegen is altijd goed voor het bewegingsapparaat. Dat geneest veel sneller door (rustig) bewegen dan door stilhouden, zoals vroeger werd gedacht.

Maar dat wist ik (als Pilates-juf) natuurlijk allang. Dat is de belangrijkste basis van de Pilatesleer.  Beweging geneest!

 

Nou, schoen aan, hopla Wim weer in de rolstoel, en wij karden weer naar de parkeergarage. Naar huis. Met loopgips en al. Thuis ging Wim onmiddellijk aan de wandel, en ik natuurlijk goed kijken of hij écht niet afwikkelde! Het ging goed! Nou, let op, die loopt binnenkort weer door de tuin te scharrelen!

Over zes weken mag het loopgips er ook af en dan mag de voet langzaamaan weer alle bewegingen maken. Want dan zit het gewricht vast.

En wat ontzettend fijn dat we in Nederland zulke goeie klinieken hebben!

Ik liep snel de tuin in voor een krop andijvie en haalde aardappelen uit de koelcel. Alles wassen en schrobben, voor een lekkere stamppot, samen met een paar hamburgers van ons vleespakket van Wieger Hoeve uit Rouveen. Héérlijk biologisch vlees. We eten weinig vlees, maar áls we vlees eten dan is het biologisch, en uit eigen streek.

.... en nog even naar buiten en lopen! Na ruim vijf uur zitten is mijn eigen bewegingsapparaat zo stijf als een plank. Ik voel me net een oud besje, met zere heupen van zo lang zitten. Maar na een kwartier wandelen is het gelukkig foetsie, over!

Gelukkig. Nog géén ingrepen nodig!😉

  

 

Wél is het nodig om de dieren te voeren. Die stonden hongerig op de uitkijk, of ik er al aankwam!