 |
Als ik 's ochtends naar achteren loop om de dieren te voeren en het ijs van de waterbakken te slaan, is het soms net alsof ik zó een filmset op loop.
Zó mooi is de ochtendstond.
Op de foto zie je dat maar half. In het echt is het adembenemend ..... de zon die zelf nog niet op is, maar al wel de onderkant van de wolken dieproze kleurt. Een prachtige start van de dag is het.
We hebben de afgelopen dagen veel gewandeld, en ook eens wat verderop. Zoals in Vilsteren, op het landgoed. Het dorp en het kasteel en de oude boerderijen en buitenplaatsen eromheen vormen samen met de bossen één groot landgoed, en je kunt er prachtig wandelen.
Hier zie je één van de (vele) buitenplaatsen, het 'Landgoed Hessum'. Er woont een adellijk stel, en als boer en boerin verdienen ze de kost met hun melkveehouderij van ruim 100 koeien. De boerderij zit erachter, die zie je vanaf hier niet.
Prachtige omgeving voor een wandeling. Echt de moeite waard.
🌳🌳🌳🏰🏰🏰🌲🌲🌲
In de moestuin kom ik niet veel op het moment. Het is binnen veel te gezellig, met de jongste twee nog een paar dagen hier, en de kachel aan en lekker lui op de bank. Maar sommige dingen moeten nog wel, zoals ééns per week de vlaaien van Bella verzamelen op de wei en in de paardenbak.
En ook ééns per week wat voederbieten oogsten en knollen trekken voor Bella.
Het knollenveldje is een wonderlijk iets. Elke keer denk ik ... nou ... nu heb ik alle 'dikkerds' er echt wel uit, en dan de week erop zijn er weer heel veel nieuwe dikke knollen. Ze groeien nog steeds!
Na dat knollen trekken waar je ijskoude handen van krijgt, weer lekker snel bij de kachel. En binnen waren ook nog wat klusjes.
Dingen zelf maken, dat betekent ook ... dingen repareren. Zoals de jas van Lien. Het is een mooie warme jas, maar niet zo'n beste kwaliteit. Op de schouder zat meteen al een grote scheur, en de lusjes, waar de haakjes doorheen moeten die de jas dicht houden, waren er allemaal af.
Lien doet nooit ergens moeilijk over. Die houdt zo'n jas dan gewoon met haar hand dicht.
Maar die scheur was vervelend. Dat tocht.
'Kun jij dat maken mam?' Nou, ik dacht van wel, omdat het leek alsof het een gescheurde naad was. En dat kan ik wel maken. Maar het was een winkelhaak, gewoon midden in de stof. En van buitenaf kan je dat niet vaststikken, vanwege dat nepbont. Daar kan je niet in naaien. Maar vanbinnen kon je er ook niet bij, er zat een voering in. Wat nu?
Een beste naaister ben ik niet. Nooit geweest ook. Vroeger bij de handwerkles stond ik meestal in de rij bij de juf, omdat er weer iets fout gegaan was. Of de draad zat weer eens in de knoop.
'Jullie trekken het niet UIT de knoop,' zei juf Schuringa dan, 'maar jullie trekken het IN de knoop!!' Haha klopt. Prutswerk was het!😄😄
Maar daar zit je dan, met de jas van je dochter. Die zelf geen handwerken meer heeft gehad, want dat bestaat volgens mij niet meer.
Ik heb op internet gezocht. Géén oplossing te vinden.
En toen heb ik de jas binnenste buiten gedraaid en de voering gewoon maar open getornd op een naad. Toen kon die buitenstof door het gat geduwd worden. De grote scheur is toen dichtgenaaid, met kleine overhandse steekjes. En toen vervolgens de voering weer dicht gestikt.
En voor de ontbrekende lussen heb ik aan de binnenkant van de jas veiligheidsspelden vastgezet, waar de haken van buitenaf doorheen geklemd kunnen worden. Juffrouw Schuringa zou er een hartverzakking van krijgen .... maar de scheur is weer dicht én de jas kan weer dicht!
Wat een geluk was, want we gingen vandaag een middagje naar Meppel. De meiden en ik.
Kijk, hierboven, niks van te zien toch?
Meppel is een gezellig klein stadje. De stadswandeling doe je in een uurtje. Wij hebben er langer over gedaan want zijn een stuk omgelopen. En hieronder, in dit straatje, de Touwstraat, stond dat je naar links moest, maar het liep dood.
Wij zoeken en zoeken. Hoe kan dat nou?
Maar er was tóch een doorgang! In die ene hoek. Een piepklein steegje.
Het is het smalste steegje van heel Nederland!! De Jodensteeg.
In het steegje hangen borden met informatie. Er zat in deze steeg lang geleden een Joods pandjeshuis. De deur daarvan zit er nu nog steeds. Vroeger waren er heel veel van dit soort stegen in Meppel. En omdat er toen nog geen riolering was, werden de 'toilettonnen' via zo'n steeg opgehaald. Daar moest natuurlijk voor worden betaald.
En dat noemde je dan 'strontbelasting' .
We wandelen verder door Meppel. Langs de grachten.
Alleen zijn de meeste bezienswaardigheden dicht, op maandag. Oók het Drukkerijmuseum.
Dus de expositie 'Bijbel in Beeld' slaan we over. Wat de meiden overigens niet zo erg vonden. Wél even door het raam naar binnen kijken, naar die oude drukpersen.
Er zal vast veel te zien zijn, het is een enorm gebouw. Maar ja, dicht is dicht.
Als we zo door Meppel wandelen, moet ik denken aan een wandeling van ruim vier jaar geleden, óók door Meppel. Ik was er nog nooit geweest, en vond het ondanks de regen een leuk stadje.
En op het blog wat ik daarover schreef, reageerde iemand, die toen iets vertelde over haar zoon Olle.
Bio-boer Olle.
Goh, dacht ik toen, een biologische boer? Wat leuk. Een biologische boerderij, misschien hier in de buurt? En ik ben gaan zoeken op internet. En ik vond .... de tuinderij 'De Zonnehorst'. Want daar werkte deze Olle toen.
En toen ben ik maar eens gaan googelen op 'De Zonnehorst', wat dat voor bedrijf was. En toen .... kijken op streetview .... wow .... wat een mooie plek!! En hee, kijk nou, het boerderijtje ernáást staat te koop!! Zag ik op streetview.
En daar wonen we nu! In dát boerderijtje.
En zo zijn wij dus uiteindelijk via dit blog aan ons huis gekomen! En via Olle en via zijn moeder, die we allebei ontmoet hebben, later.
En via Meppel, natuurlijk. Echt een leuk stadje! 😊😉
Prachtige omgeving voor een wandeling. Echt de moeite waard.
🌳🌳🌳🏰🏰🏰🌲🌲🌲
In de moestuin kom ik niet veel op het moment. Het is binnen veel te gezellig, met de jongste twee nog een paar dagen hier, en de kachel aan en lekker lui op de bank. Maar sommige dingen moeten nog wel, zoals ééns per week de vlaaien van Bella verzamelen op de wei en in de paardenbak.
En ook ééns per week wat voederbieten oogsten en knollen trekken voor Bella.
Het knollenveldje is een wonderlijk iets. Elke keer denk ik ... nou ... nu heb ik alle 'dikkerds' er echt wel uit, en dan de week erop zijn er weer heel veel nieuwe dikke knollen. Ze groeien nog steeds!
Na dat knollen trekken waar je ijskoude handen van krijgt, weer lekker snel bij de kachel. En binnen waren ook nog wat klusjes.
Dingen zelf maken, dat betekent ook ... dingen repareren. Zoals de jas van Lien. Het is een mooie warme jas, maar niet zo'n beste kwaliteit. Op de schouder zat meteen al een grote scheur, en de lusjes, waar de haakjes doorheen moeten die de jas dicht houden, waren er allemaal af.
Lien doet nooit ergens moeilijk over. Die houdt zo'n jas dan gewoon met haar hand dicht.
Maar die scheur was vervelend. Dat tocht.
'Kun jij dat maken mam?' Nou, ik dacht van wel, omdat het leek alsof het een gescheurde naad was. En dat kan ik wel maken. Maar het was een winkelhaak, gewoon midden in de stof. En van buitenaf kan je dat niet vaststikken, vanwege dat nepbont. Daar kan je niet in naaien. Maar vanbinnen kon je er ook niet bij, er zat een voering in. Wat nu?
Een beste naaister ben ik niet. Nooit geweest ook. Vroeger bij de handwerkles stond ik meestal in de rij bij de juf, omdat er weer iets fout gegaan was. Of de draad zat weer eens in de knoop.
'Jullie trekken het niet UIT de knoop,' zei juf Schuringa dan, 'maar jullie trekken het IN de knoop!!' Haha klopt. Prutswerk was het!😄😄
Maar daar zit je dan, met de jas van je dochter. Die zelf geen handwerken meer heeft gehad, want dat bestaat volgens mij niet meer.
Ik heb op internet gezocht. Géén oplossing te vinden.
En toen heb ik de jas binnenste buiten gedraaid en de voering gewoon maar open getornd op een naad. Toen kon die buitenstof door het gat geduwd worden. De grote scheur is toen dichtgenaaid, met kleine overhandse steekjes. En toen vervolgens de voering weer dicht gestikt.
En voor de ontbrekende lussen heb ik aan de binnenkant van de jas veiligheidsspelden vastgezet, waar de haken van buitenaf doorheen geklemd kunnen worden. Juffrouw Schuringa zou er een hartverzakking van krijgen .... maar de scheur is weer dicht én de jas kan weer dicht!
Wat een geluk was, want we gingen vandaag een middagje naar Meppel. De meiden en ik.
Kijk, hierboven, niks van te zien toch?
Meppel is een gezellig klein stadje. De stadswandeling doe je in een uurtje. Wij hebben er langer over gedaan want zijn een stuk omgelopen. En hieronder, in dit straatje, de Touwstraat, stond dat je naar links moest, maar het liep dood.
Wij zoeken en zoeken. Hoe kan dat nou?
Maar er was tóch een doorgang! In die ene hoek. Een piepklein steegje.
Het is het smalste steegje van heel Nederland!! De Jodensteeg.
In het steegje hangen borden met informatie. Er zat in deze steeg lang geleden een Joods pandjeshuis. De deur daarvan zit er nu nog steeds. Vroeger waren er heel veel van dit soort stegen in Meppel. En omdat er toen nog geen riolering was, werden de 'toilettonnen' via zo'n steeg opgehaald. Daar moest natuurlijk voor worden betaald.
En dat noemde je dan 'strontbelasting' .
We wandelen verder door Meppel. Langs de grachten.
Alleen zijn de meeste bezienswaardigheden dicht, op maandag. Oók het Drukkerijmuseum.
Dus de expositie 'Bijbel in Beeld' slaan we over. Wat de meiden overigens niet zo erg vonden. Wél even door het raam naar binnen kijken, naar die oude drukpersen.
Er zal vast veel te zien zijn, het is een enorm gebouw. Maar ja, dicht is dicht.
Als we zo door Meppel wandelen, moet ik denken aan een wandeling van ruim vier jaar geleden, óók door Meppel. Ik was er nog nooit geweest, en vond het ondanks de regen een leuk stadje.
En op het blog wat ik daarover schreef, reageerde iemand, die toen iets vertelde over haar zoon Olle.
Bio-boer Olle.
Goh, dacht ik toen, een biologische boer? Wat leuk. Een biologische boerderij, misschien hier in de buurt? En ik ben gaan zoeken op internet. En ik vond .... de tuinderij 'De Zonnehorst'. Want daar werkte deze Olle toen.
En toen ben ik maar eens gaan googelen op 'De Zonnehorst', wat dat voor bedrijf was. En toen .... kijken op streetview .... wow .... wat een mooie plek!! En hee, kijk nou, het boerderijtje ernáást staat te koop!! Zag ik op streetview.
En daar wonen we nu! In dát boerderijtje.
En zo zijn wij dus uiteindelijk via dit blog aan ons huis gekomen! En via Olle en via zijn moeder, die we allebei ontmoet hebben, later.
En via Meppel, natuurlijk. Echt een leuk stadje! 😊😉
5 reacties:
Meppel is mooi, prachtig verhaal over Olle. Dankzij hem genieten wij van je mooie verhalen over Punthorst! Nog bij even Riemer geweest? Dáár is het wel heel moeilijk om niets te kopen...
Vilsteren is prachtig.
Mijn mooiste wandeling is bij Kasteel Eerde in de buurt van Ommen.
https://www.landgoedvilsteren.nl/agenda-bericht/boerenmarkt.html
Zelf woon ik helaas in Purmerend.
Hartstikke plat hier maar wel mooi in de Beemster in het voorjaar.
Groeten
Loes
Met een Happy End, Clarien !
Lie(f)s.
De knollen zullen wel enige (genetische?) verandering ondergaan hebben sinds mijn jeugd, want vanaf ongeveer sinterklaas werden er geen knollen meer gevoerd omdat ze allemaal voos geworden waren door de koude nachten. In tegenstelling tot de huidige winters had je toen wel vanaf ongeveer eind oktober, -we moesten het nog spellen als 'october'-, al nachten dat het enige graden kon vriezen. Niet bevorderlijk voor de knollen. We waren er absoluut niet rouwig om, want knollen plukken was een zeer koude bezigheid en we hadden 9 melkkoeien op stal staan en nog een zes- tot 8 tal stuks jongvee. Niks vergeleken met de huidige veehouders. Maar, ook weer in tegenstelling met de huidige generatie boren, mijn vader was wel 100% eigenaar en de bank was er alleen maar voor om te voorkomen dat je je geld in de welbekende ouwe sok thuis moest bewaren. Ja, het boerenleven is sinds mijn kindertijd ingrijpend veranderd.
Met de scheur in de jas en de 'nuttige handwerken' kwam ik in een klap terecht midden jaren '60 toen ik op kamers ging wonen en niet terug kon vallen op de vaardigheden van mijn moeder. Even terzijde; mijn zussen spuwen nog vuur bij handwerklessen op de lagere school. Als zij dat vak kregen dan mochten de jongens sporten. Je reinste genderdiscriminatie vonden ze het. Hoewel ik van huis uit veel huishoudelijke vaardigheden wel geleerd heb, kwam het toch nog met enige regelmaat voor dat een scheur met plakband 'gerepareerd' werd en dat je met een nietmachine uitstekend een 'losse naad' repareerde. En ook veiligheidsspelden bewezen goede diensten. Domweg omdat ik geen naaigerei op mijn kamers had. Dit allemaal indachtig de wijze woorden van mijn opa "Als je je niet behelpen kunt, ben je niet waard dat je armoede lijdt". Mijn moeder was toch meestal degene die in de weekends de boel weer 'netjes herstelde' Alleen knopen aanzetten, dat kon ik beter dan mijn moeder (vond ik).
Meppel roept bij mij herinneringen op uit de tijd dat mijn jongere zus er een drietal maanden in een hospice verbleef. Eindeloos met haar door Meppel gedwaald. Zij was een van de weinigen die het hospice levend verliet. Al moet ik er wel bij zeggen dat ze een maand nadien wel deze aardbodem vaarwel gezegd heeft. Ondanks de liefdevolle verzorging die ze er kreeg wilde ze er niet sterven. Dat wilde ze in haar eigen huis thuis doen. Gelukkig had ze nog 7 broers en zussen, dus het was allemaal goed te regelen. Gemengde gevoelens dus bij Meppel.
Tot slot: allemaal een genoeglijke jaarwisseling en een gezond en voorspoedig 2020 gewenst vanuit de Liemers.
Mooi stadje en een mooi verhaal waarom jullie in Punthorst zijn gaan wonen. Fijne jaarwisseling gewenst voor jullie allen en een gezegend 2020.
Een reactie posten