Op weg naar de verjaardag van Eline reden we dit keer Amsterdam binnen via de noordkant. Je komt dan langs het Centraal Station de stad binnen. Het is wel een mijl op zeven, want je moet het hele centrum door, maar ook wel weer leuk, je ziet dan wel veel.
Toen ik net zo oud was als Eline woonde ik ook in Amsterdam. Met het grootste gemak fietste en tramde en reed (in geleende oude brikkies) je toen door zo'n stad. Maar ook dat ontwen je weer en nu was ik blij dat Paul reed. 😊
Het huis waar zij met twee vriendinnen woont begint onderin met allemaal marmer en versieringen, maar bij elke trap omhoog wordt het soberder. Want daar woonde het personeel.
En daar helemaal bovenin wonen de dames. Onder de hanenbalken. Maar heel gezellig. Ik heb dat al eerder laten zien.
Geen foto's van de familie vandaag want dat wordt weer koppen afhakken.😊
Lang blijven konden we niet natuurlijk, het was echt een flitsbezoek. Want met de heen- en terugreis erbij, is het altijd krap-aan om op tijd thuis te zijn voor de voederronde.
Om half zes waren we thuis en was het hier een kakofonie van allemaal dieren die om eten riepen.
................ 🐮🐔🐔🐔🐔🐔🐓🐓🐓🐓🐓🐤🐤🐤🐤🐤🐶🐱🐱🐱 ................................
Het enige wat ik nog even wilde laten zien is een probeersel om creme fraiche te maken. Eigenlijk moet het officieel heel anders, maar misschien werkt deze snelle methode ook.
Ik heb één eetlepel creme fraiche in een schone pot geschept, en toen de pot verder gevuld met verse room. Dan het deksel erop en even goed schudden. En dat staat nu op een warme plek. Hopelijk morgen een grote pot vol creme fraiche!
Ik wens je een hele gezellige zondag. 🌞
1 reacties:
Het is alsof ik mijn vader hoor. Als mijn ouders overdag bij iemand op visite gingen, - in mijn moerstaal 'oet praoten gungen'-, dan was hun vaste boodschap 'Met'melken biw der wèer' en toen mijn oudste broer en ik konden melken kwam het wel eens voor dat ze pas na het melken terug kwamen. Ja, als je dieren hebt, die van je zorgen afhankelijk zijn, ben je nooit echt vrij. Alleen al om die reden moeten boeren wel van hun dieren houden, anders is het niet vol te houden, wat anderen, meestal mensen die niet in een agrarische omgeving opgegroeid zijn, er ook van zeggen of denken.
Wat de crème-fraîche aangaat, ik gebruik het regelmatig in eten en salade, maar dacht altijd dat het een soort yoghurt was met room als basis en geen (volle) melk. Een beetje kort door de bocht van mijn kant zag ik toen ik het recept opzocht. De roombasis klopte wel, maar volgens recept gebruik je karnemelk. Nou hoop ik maar dat ze dan karnemelk gebruiken die afkomstig is van een noordelijke zuivelproducent. Als twintigjarige, toen ik in Midden-Nederland terecht kwam. kwam ik er ook achter dat de lokale karnemelk niet te drinken was, zo schep zuur was het spul. Ik was de zachte, friszure, karnemelk gewend van de DOMO en niet die azijnachtige scherpe zure smaak van de lokale zuivelgigant. Later kwam ik er achter dat de smaak van de karnemelk behoorlijk beïnvloed wordt door de bacteriënstam van het gebruikte zuursel voor de karnemelk en in de noordelijke zuivelfabrieken gebruikten ze een andere stam dan in de rest van het land.
Het kan zijn dat ik aan de scherpe zure smaak gewend geraakt ben, want nu ruim 50 jaar later drink ik de 'lokale' wel. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat de karnemelk meegegaan is in de landelijke trend van de levensmiddelenindustrie om alles zoeter te maken en overal suiker toe te voegen. Onlangs bekeek ik de ingrediëntenlijst op een potje mayonaise en zag tot mijn verbazing dat er, naast allerlei verdikkingsmiddelen, ook suiker toegevoegd was. En bijna 60 jaar geleden leerde ik zo moeizaam mayo maken met een eierdooier, azijn, mosterd, veel olie en desgewenst enige kruiderij en heel veel kloppen en roeren. Maar suiker stond pertinent niet op de ingrediëntenlijst. Niet dat ik naar die productiewijze terug verlang, maar wel naar de mayonaise met een licht zure nasmaak.
Een reactie posten