In oktober fleurt de schuur helemaal op van al die vrolijke pompoenen. Wat is het toch een gezellige vrucht, met z'n dikke oranje buik.
Maar eerst vanmorgen vroeg waren Brit en ik aan de wandel, en dat was even precies uitkienen, tussen de stevige buien door, om niet kletsnat thuis te komen. In de waterbergingen staat al een paar weken heel wat water, dat doet het waterschap, door de stuw omhoog te zetten. De bedoeling is dat dan het grondwaterpeil weer omhoog komt.
Brit en ik vinden het heerlijk om door al dat water heen te banjeren.
Daarna moest dus de mais geknipt worden. Daar heb je een stevige takkenschaar voor nodig, want de mais heeft dikke stengels. Die knip je niet zomaar door.
Ik bewaar de stengels. Bella eet ze graag. Ook is het goeie compost. En verder, kan je er vast ook dingen van maken, want het is bijna net zo sterk als bamboe. Wat precies, dat weet ik nog niet. Maar es op www kijken.
Miriam kwam nog spontaan langs, wat Brit en ik erg leuk vonden. Ik hoop dat je het goed vind Miriam dat ik de foto hier plaats, het was zo'n leuke. 😊
En voor diegene die hier nog niet zo lang mee leest ... Miriam is een hele goeie vriendin, die al van het begin af aan mij hier heel vaak helpt met vooral de allerzwaarste klussen.
Gewoon, zomaar. Altijd héél gezellig!
👐👐👐
Later op de dag liep ik de kapschuur in ... en zag deze vlek op de grond ..... sjips .... omhoog kijken ....
... en ja hoor ... een rotte ui, die is gaan lekken! Bah!
Ik schrok er wel van en ben de hangende uien gaan inspecteren, en vond er zó een paar rotte tussen. Hoe kan dat nou? Ze hangen daar zo mooi droog en in de wind.
Maar gelukkig viel de schade mee. Er was wel wát gaan rotten, dat heb je altijd wel bij uien, maar het waren toch niet zoveel. Ze zijn allemaal gecontroleerd, en ik heb zoveel mogelijk de droge schillen weggeveegd, zodat de ui nog beter kan drogen.
Hoe droger, hoe minder kans op rot. Ook heb ik de kapsels een beetje bijgeknipt.
Haha en nu zien de bossen uien eruit alsof ze net naar de kapper zijn geweest. Naar een slechte kapper. Die de ponnie scheef en veel te kort heeft afgeknipt.
Alles weer opvegen, en alles gaat naar Bella. Ook het afgeknipte haar, en ook de rotte uien, want die vindt ze juist erg lekker. Verse uien zijn haar soms wat te scherp, die moet ik in stukjes hakken. Maar een rotte ui is lekker zoet en die vindt ze heerlijk.
En dan waren er dus de pompoenen, die ik ook maar in de schuur heb gebracht. Om te drogen en verder af te rijpen. Ze kunnen daar blijven tot de vorst, dan moet er een andere plek gezocht.
Het is meteen oergezellig in de kapschuur. Ik word zo blij van al die leuke ballen!
Nog even een close-up ... dan kan je zien hoe die fijne grijparmpjes een takje vastgrijpen. Zo kan een pompoenplant omhoog klimmen en hoog in de lucht een zware vrucht laten groeien. Door vele tientallen van die tentakeltjes blijft zo'n kolos dan daar boven hangen.
Erg knap.
En op deze laatste foto hierboven ... zie je voor de laatste keer ons leuke mollige katertje 'Hartje'.
Die nu anders heet. En die nu op weg is naar een nieuw huis, met twee hele lieve nieuwe baasjes!
.jpeg)
.JPG)
3 reacties:
Dat 'grondwaterpeil' levert je mooie beelden, Clarien, die 'gekapte' uien ook natuurlijk. Gelukkig zat er nog niet veel rot in. Die felgekleurde pompoenen zijn prachtig ! Wahw ! En 'Hartje'..., loopt nu te wennen in haar nieuwe thuis...
Lie(f)s.
Uit de tijd dat mijn vader nog koeien had; jaren '60 en eerder, herinner ik me nog dat koeien om voor mij onbegrijpelijke redenen, gek waren op enigszins verrotte aardappelen of 'gewone' appels. Misschien omdat het een welkome afwisseling was van het hooi en stro en de lijnkoeken die ze dagelijks kregen? Een zinnige reden kan ik er niet voor bedenken, anders dan dat hun smaak behoorlijk afwijkt van de menselijke smaak.
Maar even terug naar de aardappelen; als we zo'n partijtje voeraardappelen hadden dan was mijn vader zeer spaarzaam met het geven ervan, want als je teveel voerde kwamen de koeien 'aan de wind' Dat begrip hield in dat ze de (maag- en darm)gassen niet meer konden 'wegboeren' of anderszins konden laten ontsnappen. Later heb ik me laten vertellen dat door de grote gasontwikkeling de sluitspieren van de pens verkrampten en het gas de doorgang verhinderde naar de rest van het spijsverteringskanaal. Vaak kwam de veearts er aan te pas en hoewel ik het nooit gezien heb, werd er verteld dat hij in noodgevallen een soort holle priem van buitenaf in de pens stak zodat het gas kon ontsnappen en de druk te verminderde.
Nou lijkt het me dat een enkele verrotte ui niet meteen het gevolg heeft dat je koe 'aan de wind' komt, maar weet evenmin wat de kritische hoeveelheid is. Waarschijnlijk zal een van je buren die hun hele leven met vee zijn omgegaan, dat wel weten.
Die pompoenen zien er echt fantastisch uit. Is dat voor eigen consumptie ( mens en dier)? Of gaan ze ook in de verkoop bijvoorbeeld?
Een reactie posten