En, wat zei de tomaat?

Het is zo leuk om midden in de winter zo'n schaal van die vers geoogste rode zomertomaten te zien. Zo'n zoete rijpe tomaat, vers geplukt, warm van de zon, uit het vuistje. Daar gaat niks boven. 

Maar je raakt wél verwend, als je je eigen tomaten opkweekt. Want nu in de winter vind ik zo'n kastomaat uit de supermarkt echt drie keer niks. Komkommers, dito. Geen bál aan. Of zoals de buurvrouw van mijn moeder zegt ... smokt niks! 

Dus toen vorige week na bezoek van de kinderen een paar tomaten op de fruitschaal waren blijven liggen, bléven die steeds liggen. Wij aten ze niet. Tot ik ineens een plekje zag op een tomaat. Ik sneed hem open en zag de jonge plantjes er al in groeien! 

 

Nou, we hebben die tomaten toch maar opgegeten, in de pasta, en dat was prima hoor. Maar wat die tomaat eigenlijk wilde zeggen was ....  

.... héé!! het is zover! To-ma-ten-zaai-tijd. De zaden kiemen al spontaan! 

Dus als we komende zomer ook weer een hele bende zoete tomaten willen oogsten dan mag ik wel es beginnen met ze te zaaien! Tomaten, pepers en paprika's hebben véél tijd nodig om vrucht te zetten. Hoe vroeger je ze opstart hoe meer kans op een goeie oogst.

En nóg iets. Toen we in Deventer waren liepen we even bij Holland en Barrett binnen. Altijd zoveel te zien daar. Vooral in de kruidenhoek. Ik doe daar altijd ideeën op voor in de kruidentuin. Kun je lezen wat op de pakken staat? (dubbelklik!)

Veel van wat hier in de schappen staat, groeit ook gewoon wel in het wild. Het Sint-Janskruid vervang ik dan door het wildere Hertshooi, een familielid met ongeveer dezelfde werking. En een hele algemene plant bij slootbermen en op zandgrond.

En veel van de anderen, zoals Brandnetel, Guldenroede, Meidoorn, Heermoes, Duizendblad, daar staat het hier in de buurt vól mee. En niet alleen hier hoor, maar ook bij jou, wil ik wedden. Allemaal prachtige vitale planten. 

Ga er maar eens naar op zoek in het voorjaar, met een schaar, en je kruidenmand!

En salie. Die stond ook in het schap. Dat groeit hier niet in het wild, maar die had ik wel opgekweekt in de kruidenhoek. Op zandgrond doet hij het enorm goed. Een hele bende salie lag inmiddels gedroogd en wel op zolder. Ik heb het net even van boven gehaald. 

Kijk. 

 

Het ligt er al een maand of wat en is kurk- en kurkdroog. 

Ik heb de blaadjes van de stelen geritst en die in een grote kom gedaan. De helft hiervan ging in een glazen fles. Dat is voor thee. Salie thee is lekker en gezond. Je kunt ook saliemelk maken. Dat is hete melk waarin je een handvol salie laat trekken, dan even zeven, en dan nog een theelepeltje honing erbij, of ahornsiroop of zoiets. 

Salie is net als veel andere houtige mediterrane kruiden een natuurlijk antibioticum. Dus, vooral veel van drinken bij een opkomend griepje of keelpijn. 

Een volgend deel van de blaadjes heb ik met de handen verkruimeld en in een ruime jampot gedaan. Dat is voor over de pasta en sausen en soepen. 

En het laatste deel is fijngemalen tot poeder. Daar ging nog gemalen rode peper bij, flink zout en een beetje poedersuiker. De suiker is tegen de wat bittere smaak van de salie. Dit poedermengsel is heel handig en lekker om bijvoorbeeld kip mee in te wrijven, of om over geroosterde groenten en aardappelen te strooien. 

En de steeltjes? Weggooien? Ik heb es gegoogeld, en vroeger werden die verbrand. Dat hielp tegen boze geesten, dacht men toen.

Dus, een hand van die salietakjes ging in de kachel vanavond. Róók lekker joh! En alle boze geesten vlogen in een zwiffie door het kattenluik naar buiten! 

💨💨