Niet klagen, zei opa.

 

Mijn opa van moeders kant was een zeer vrome man. Op vakantie bij opa en oma zat ik als klein meisje eens over het weer te zeuren. Maar opa zei, niet klagen, want elk weer is goed. Regen of zon, warm of koud, elk weer komt van God.   

Of het door opa komt, of omdat we nu met onze neus bovenop de natuur leven, weet ik niet, maar al deze aprilregens storen mij niet (meer). Ik loop er graag doorheen. Wel in een waterdicht regenpak, dat wel. Je ziet de pas gezaaide zaden zich volzuigen. Je ziet hoe ze groeien en dan openbarsten. Een kiempje komt tevoorschijn.

Véél regen in april zaaimaand. Precies wat nodig is! 

Enne .... verder zat ik vandaag bijna de hele dag in de auto. Vanmorgen moest Pauls auto naar de garage, dus, ik erachteraan, in de ochtendspits door Zwolle. Ik bracht hem thuis en reed meteen door naar mijn moeder.

Ze was in de tuin, en we keken even bij haar moestuintje van vorig jaar. De aardappels waren schijnbaar niet allemaal geoogst, want er kwamen nu spontaan weer nieuwe planten op. Eigenlijk is dat niet goed, twéé keer aardappels op dezelfde plek. Maar ja, we laten het nu maar zo. Scheelt een hoop werk.

We spreken af dat ik volgende week bietjes meeneem, en prei en uien. Dat is voor dit jaar wel genoeg.  Het is maar een klein tuintje.

 

Na thuiskomst had ik een uurtje voor Brit, voor de tuin en voor een boterham. En toen weer in de auto naar Staphorst, naar een afspraak. Toen tuf-tuf weer naar huis, waar Paul al stond te wachten. Het was vijf uur en we stoven meteen door naar Zwolle om zijn auto te halen. 

Wéér door de spits, uiteraard.

Op de terugweg nog boodschappen halen. En weer thuis, hadden onze huis-elfen helaas niet de was opgevouwen en het bed niet opgemaakt. We hebben erge luie elfen!

Maar affijn, een beetje beweging na al die autokilometers was wel prima. 😊💪

En dan, gisteravond.

Er was een herdenking bij de Unit, vanwege één jaar vluchtelingenopvang in Staphorst. De bewoners hadden dit zelf georganiseerd, om alle vrijwilligers te bedanken. Er waren lekkere hapjes en koffie na afloop, maar ik heb alleen foto's van de plechtigheid.

Na alle toespraken en de lieve bedankwoorden, werd er afgesloten met het zingen van het Nederlandse en het Oekraïense volkslied. Waarbij vele ogen niet droog bleven. Zo moeilijk, als je niet weet wanneer je weer naar huis kan. Wanneer je terug kan naar je eigen land en je eigen familie. 

En óf je ooit weer terug kan.