Auw mijn rug!

 

Dinsdag ging het mis met mijn rug. Het kwam denk ik door die klus op de oprit, met al dat lage spitwerk en al dat bukken, pal in de koude wind. Woensdag merkte ik het nog niet zo, ik dacht alleen toen ik bij mijn moeder uit de auto stapte, héé, wat ben ik stijf!

Maar donderdag .... oef .... zere rug joh! Ik kon er niks meer mee. Niet bukken, niet draaien, schoenen en sokken aantrekken was een gemier, zitten doet pijn, liggen ook, man, wat een sores, die rug!

Gelukkig kan ik nog wel rechtop staan. En rustig wandelen en fietsen gaat ook nog. Alleen van de fiets afstappen is dan weer een hele onderneming. Of, ineens moeten stoppen. 

Vanaf donderdag ben ik dus maar wat rustige staande klusjes gaan doen. Zoals peper malen. Want die was op. Peper is een makkelijk plant om op te kweken. Véél makkelijk dan paprika. Succes gegarandeerd, zeg maar, en dan heb je einde zomer een hele berg van die mooie rode pepertjes. Die van mij zijn inmiddels gedroogd.

En dan maal ik elke twee of drie maanden een paar handenvol van die pepertjes. Eerst het hoedje eraf breken. Het velletje is heel dun en broos geworden. En binnenin zitten de zaden. Nou dat gaat allemaal eerst in de keukenmachine.

Meestal bind ik dan een theedoek voor mijn gezicht, want het stuift erg, en het poeder dat wil je écht niet in je neus of ogen krijgen.

Na de keukenmachine gaat het ook nog in de koffiemaler. Die maalt er mooi fijn rood poeder van. En dat is dan weer onze pepervoorraad voor drie maanden. 

Ik bewaar het gewoon in een jampot. Het staat voor het grijpen, want peper gaat overal door. Ook door sommige zoete gerechten zoals koekjes gaat vaak een snufje peper. Als je niet zeker weet of je pepers wel helemaal droog waren, kun je een stukje keukenpapier in de pot doen. Die neemt overtollig vocht op, zodat het niet bederft.

En wat kun je nog meer staand doen?

Oja strijken. Dat moest ook. Paul en ik strijken om en om, en het was nu weer mijn beurt. Gelukkig nu Paul méér vanuit huis werkt, zijn er veel minder overhemden. Daar heb ik echt een hekel aan om die te strijken, van die dikke katoenen overhemden zijn het. Je moet er echt op drúkken.

Verder strijken we niet zoveel. De wind strijkt het al voor, aan de waslijnen. En door het dan meteen goed strak op te vouwen is het wel glad genoeg. 

Donderdag had ik een afspraak op het gemeentehuis. Toen ik terugreed had ik echt last van mijn rug, na een hele tijd op een stoel zitten. Maar, de stoelverwarming in Pauls auto deed echt wonderen! Dat was een verademing voor de spieren, die warmte.

Ik besloot dus maar om een eindje te gaan toeren. Haha, zo niet-duurzaam, iets wat ik normaal echt nooit zou doen. Zomaar rondrijden. En benzine verknap'n, ik hoor het mijn vader zeggen! (die mocht trouwens zelf ook heel graag zomaar wat rondtoeren!)

Nou, dus lekker een beetje aan het benzine verknap'n en door de buurt rondrijden. Laat ik es kijken waar 'onze sloot', de Beentjesgraven, eigenlijk naar toe gaat. En zo kwam ik langs boerderij De Steenuil, hee, wat leuk! En langs de prachtige Mariahoeve. En toen stak de sloot zomaar de weg over en kwam ik langs de Bijkersweg en was daar een grote plas. De Bijkersplas! 

Joh! Zo zie je nog eens wat. En dat allemaal met een heerlijk warme pijnvrije rug!😊 

En kokkerellen gaat natuurlijk ook staand. Dus dat lukt ook nog.

Heb ik de boerenkool pannenkoek al eens laten zien? Ik weet het niet meer. Ja? Nou, dan nog maar een tweede keer. 

Het is een heerlijke winterpannenkoek van eigen oogst. Boerenkool heb je vast nog wel staan als je een moestuin heb. Neem flink wat van het blad uit de top mee, wat nog mooi is, en ook een ui en een prei.

Ui en prei aanbakken. En de boerenkool in grove stukken van de stelen ritsen. Dat bak je dan ook even mee, af en toe omscheppen. Niet te zacht laten worden!

Dan maak je een pannenkoekbeslag en giet dat erover. Maak het beslag wat dik, zodat het mooi tussen de groenten blijft en niet teveel uitstroomt. In mijn beslag gaat ei, karnemelk, maismeel, baksoda, en wat kruiden en zout. 

Op middelmatig vuur laten garen. Na een paar minuten keren, en nog een minuut of twee laten garen. Schep hem op een bord en je kunt er wat sojasaus bij geven. 

Ik at hem zó op.

Vandaag ging het iets beter met mijn rug en heb ik voorzichtig wat jonge boompjes geplant. Ik kreeg ze van Editha. Het is gewoon opschot uit hun tuin, jonge elzen en wilgen en hazelaars.

Het waren een stuk of vijftien. Sommige amper groter dan een tak. Maar een boom is een boom (of wórdt een boom) en alles is netjes uitgeplant. 

En hieronder zie je een geknakte boom. Die plantte ik een paar weken geleden, ook een wild exemplaar, maar hij bleek beschadigd te zijn. Dus toen het laatst hard waaide knakte hij om. Pats.

Zie je hem?

Ja en die heb ik dus doorgeknipt. Want dat wordt niks meer. Nu hoop ik dat uit de stronk weer een nieuwe boom groeit. En het afgeknipte deel heb ik ook gewoon geplant. In een diep gat, met veel water erbij. 

Wie weet .... gaat die stam ook zomaar weer uitgroeien tot een boom. Bij wilgen is dat geen probleem. Of het bij deze els ook gaat werken weet ik niet. We gaan het zien!

Een geknakte els waar misschien twéé bomen uit groeien. Mijn rug die weer geneest. 

De natuur .... oneindig veerkrachtig en wonderbaarlijk!