Hoe TUIN kan het zijn?

Geroosterd maisbrood, met appel-rabarberspread. En een grote kop gloeiend hete kruidenthee.

Hoe tuin kan het zijn? 

Man, ik zou inmiddels écht niet meer weten wat ik moest eten ..... als ik die tuin niet had! En die tuin zelf, die moet ook eten. Nu in het najaar moet daar een hele plens voedsel op. Gelukkig kwamen Jan en Henny van de week aanrijden met de aanhanger vol maaisel. En bramentakken enzo.

Dat gaan allemaal op de tuin als najaars gift. En zo eten de tuin en ik heel wat af! 😊

Een ander soort voedsel valt nu de hele tijd uit de lucht. Het zijn de eikels. Je moet écht oppassen met die dingen! Eigenlijk mag je wel een valhelm dragen want ze zijn dik en zwaar en vallen van meters hoog met een váárt naar beneden. 

Echt niet leuk, als jou schedel daar dan nét onder zit. 😵

Twee jaar geleden hadden we er ook zo veel. Toen maakte ik er eikelmeel van. Koekjes gebakken, en het ging door het brood.

Het is mooi spul als noodvoedsel. Want ze zijn heel gezond. Alle eiwitten die je nodig hebt zitten kant en klaar in die eikels. Maar het is verhipte veel werk om ze 'eetbaar' te maken. Daarom doe ik het dit jaar maar eens niet.

Ze gaan met kruiwagens vol  .... gewoon precies dáár naar toe waar ze horen. Onder de eiken! Daar gaat ook al het afgevallen eikenblad straks heen. Gewoon, alles weer teruggeven aan de boom. Die maakt er korte metten mee en eet al die mineralen en eiwitten gewoon weer op.

Het is een geheimzinnig hoekje, daar onder de eiken. Er staat een oude trap en er staat een vergeten hondekarretje. En er is plenty ruimte voor hutten en voor paadjes en verstopplekken.  

Er zijn ook veel dieren. Muizen en egels en vogels. Ook vanwege al die dikke lagen compost natuurlijk en vanwege al die eikels!

Ik heb op de buurt-tamtam geappt dat we eikels hebben. Want de kinderen uit de buurt verzamelen ze. Er kwam inderdaad iemand langs, een jongetje uit de buurt. Samen hebben we een hele bende eikels  bij elkaar geveegd.  

'En voor wie zijn ze dan?' vroeg ik. 

'Voor de hertjes.' was het volgens hem. Haha, zo lief. Kijk daar gaat hij, met aan het stuur zakken vol voer, voor de hertjes!

Dat zijn altijd leuke onderbrekingen, met kinderen. En als ik terugloop zijn er weer andere leuke onderbrekingen. Neem nou die druivenbladeren. daar loop je toch niet zomaar voorbij??

Zo supermooi! Zelfs op een nogal grauwe dag, strálen ze van kleur. Nu al. En het wordt nóg mooier, je ziet nu al hoe het bladgroen zich steeds verder terugtrekt, richting nerven. Over een week of wat zijn  het felrood oranje gouden pronkstukken, blad voor blad.

Mooie mooie oktobermaand!

Nou, genoeg onderbrekingen gehad.

Ik ben nog steeds bezig met het afdekken. Het gaat elke dag een stukje. Dan weer zijn de lappen op, dan weer het karton, dan weer het maaisel, om op de lappen te leggen.

En aldoor als ik dan weer materiaal vind, of iets krijg, dan kan er weer een stukje worden afgedekt. De randen daar komt ook nog een dikke laag kranten op. Dat is tegen het hondsdraf en kweekgras, en al die andere sterke wilde 'stiekum-op-de-tuin-kruipers'

Ook daar was afleiding. Zo'n heel mooi mini vlindertje. Roestbruin met oranje en stipjes. Hij zat op het boerenwormkruid. Ik ben een hele tijd bezig geweest om een foto te maken. 

Maar hij wilde niet. Dit was alles. 

Terug naar huis. Langs de kas. Waar alles er nog fris bij staat. Alleen worden de tomaten aan de planten niet meer rood. Ze moeten eigenlijk naar binnen, om af te rijpen. Maar ja er zijn altijd zoveel 'eigenlijks'. En zie je hoe de komkommers nog steeds vrolijk vruchten geven?

Komkommers hebben we meestal wel tot eind oktober. Knapperige verse komkommers. Heel lekker, geraspt, samen met een knol. En dan nog wat yoghurt of mayonaise, mosterd, knoflook en zout. 

 

Oja en rode peper! Die ook. Het moet een beetje pittig zijn, deze spread. Heerlijk op geroosterd brood.  

En verder ... is Paul dus weer thuis. Echt fijn! En hij is nog helemaal heel! Nou ja, de schroef van de laatste operatie steekt wel bijna door de huid heen, dat wel. Daar moet hij deze week even voor langs de chirurg. Maar het bot zelf heeft het gelukkig prima uitgehouden, ondanks acht weken stuiteren op de stenige bergwegen in de Rockies.

En nu lopen we 's ochtends weer samen 'rondje Brit'.