Een huis vol vrouwen.

Het is bijna tien uur, en ik zit heerlijk rustig aan tafel, te tikken. De kachel brandt en we zitten met z'n zessen in de kamer. Ik wou eigenlijk zeggen 'met zes man' maar dat klopt niet. Er is maar één man, Paul, en de rest zijn vrouwen. Brit, Bekkie, Billie, Bossie en ikzelf.😊

Ja we zijn echt een huis vol vrouwen. Paul is ver in de minderheid. Hij zegt dan ook altijd 'knul' tegen Brit en 'hey kerel' enzo. Haha. En Brit vindt alles best.

Ik was vandaag bezig op het maisveld. De maiskolven zijn er allang af, maar de planten staan er nog. Die zijn nu allemaal afgetjakt, zodat het nu een veld is vól met stronken. Waar je je lelijk aan kan bezeren als je er op trapt. Het zijn keiharde dingen.

Ook kwamen er nog een stelletje verrassings-pompoenen tevoorschijn. Die hingen gewoon aan de maisplanten te bengelen.

De stronken heb ik platgetrapt. Want ik wil de dikke wortelkluiten niet uittrekken, en hier niet teveel in de bodem roeren, in verband met die 'zwammen' onder de grond. Er groeien veel kleine paddenstoeltjes tussen de mais, en dat betekent dat de bodem al vol zit met van die bijzondere sporen-elementen.

Niet spitten dus. Eerst die stronken omtrappen, en dan?

Nou, veel verder ben ik nog niet gekomen. 

Want aan weerzijden van dit maisveldje had ik rijen met bloemen gezaaid en allerlei kruiden. En die waren te mooi om zomaar om te trappen. 

Ik ben er rustig bij gaan  zitten, op een laag krukje, en ben gaan bloemen plukken en gaan zaadjes plukken. En een beetje kijken naar de vliegjes en wat late zoemende bijtjes. En genieten van de lage herfstzon.

Tot slot heb ik een paar kruiwagens met mest uit het weiland gehaald, en dat zo hier en daar tussen de  platgetrapte mais gestort. Een andere keer gaan we hier weer verder. Wat heerlijk dat het nu allemaal niet meer zo'n vliegende haast heeft. 

Of dat veld nou déze week voor de winter is bemest, en afgedekt, of pas volgende week, het maakt geen biet uit.

En de kruiwagen zat ook op de terugweg weer vol. Met die bloemen dus, en met bakjes zaden, en met een dikke bos venkelkruid, die daar ook nog stond. Ook die zit vol met zaden. Maar daar had ik nu geen tijd meer voor, om die eruit te peuteren.

Dus de venkel ligt nu in de container. Te wachten. Op een venkelzaad-dors-momentje. 🌿🌿

De geplukte bloemen liggen inmiddels boven op zolder te drogen, voor thee. De Afrikaantjes ruiken zo lekker, dat moet toch ook wel een lekkere thee geven, zou je zeggen. Ik heb het nog niet eerder gemaakt, ben erg benieuwd naar de smaak. Het lijkt qua geur een beetje citrus-achtig. En het zal ook wel iets bitter zijn, zoals de meeste bloemen.

  

En er waren nog peren ......

..... waarvan mijn moeder, toen we ze woensdag schilden, had gezegd dat het roodkokers waren. Ik heb ze gaar gestoofd, met helemaal niks erdoor. Geen suiker, geen rood sap, of wat dan ook aan zoetmakers. Alleen dus de peren, een bodempje water, en een snuf kaneel.

En inderdaad, ze kookten rood. En waren vrij zoet maar niet té. Ik hoop dat ze zoet genoeg zijn om ze een paar maanden te kunnen bewaren. Dat zou mooi zijn. Dan vanaf nu ook géén suiker meer nodig voor de peren-inmaak!

En vanavond was er ook weer wat keukenwerk. Ik wilde een alternatief maken voor ontbijt. Normaal eet ik altijd pap van maismeel en roggemeel. Met wat fruit en een lepel roomboter. Maar met al die groenten ligt het voor de hand om ook te gaan ontbijten met groenten. 

Vandaar, vanavond .... heb ik een paar pompoen-pie's (soort taart) gemaakt. Het begon met het maken van een stevig deeg voor de bodem. Dat maak ik volgens een vast recept. Voor twee taarten heb je nodig 250 gram meel, 125 gram koude boter, één ei, twee lepels ijskoud water, en een snuf zout. Mengen en koud wegzetten tot je het nodig hebt.

Het meel is deels ons eigen meel, van mais en rogge. En voor een klein deel gebruik ik witte bloem uit de winkel. De verhouding maakt niet veel uit als het in totaal maar 250 gram is.

 

En dan. Slacht één pompoen. En bewaar de pitten, of kook ze gewoon mee en maal ze gewoon mee fijn in de puree. Die pitten zijn superfood.

Ik kook de pompoen (driekwart ervan was genoeg) gaar, giet het water af, en doe er anderhalf kopje volle melk bij. Room kan natuurlijk ook, maar omdat het voor ontbijt is hou ik het nu bij melk. Er gaat wat kaneel bij en wat komijn, en een snuf zout. Dan pureren.

Tijdens het pureren gaan er twee eieren bij. En tot slot heb ik er, voor wat meer smaak en een zoet accent, nog een pot zelfgemaakte appelmoes door geschept. Dat leek me wel een lekkere combi met de pompoen. Om het te binden, ging er tot slot nog een handjevol maismeel bij.

Rol het deeg uit en vul er twee taartvormen mee, prik er met een vork gaatjes in, en giet er dan de pompoenpuree op. Een uur bakken op 180 graden.

 

En dat zijn ze dan. Twee taarten. Pumpkin-pie's zijn het eigenlijk. Maar dan zonder suiker. En met wat fruit. Volgende keer probeer ik een combi met stoofperen.

Of het zal bevallen, pompoen voor ontbijt?? ..... nou, vast wel. 

 

Was het maar vast morgen.