Onze konijnen.

Vanmiddag hing ik met Karin over het hek naar de konijnen te kijken.

´We moeten ze weer verhuizen,´ zei ik, ´want de hekjes moeten worden gerepareerd. Ze moeten weer een weekje terug naar de tuin.´

´Okee.´ zegt Karin.

´Ja dus moet er een doos komen, en de kruiwagen, en we moeten even handschoenen aandoen want ze krabben zo .. en ja dan moeten we zo proberen te vangen. Zal niet meevallen.´

En al regelend en pratend liep ik terug naar huis om al die spullen te halen. Een heel gedoe hoor, twee van die potige konijnen verplaatsen. Karin zei niks. Ik keek maar es om .....

Kijk nou. Ze heeft ze gewoon zonder pardon uit de ren getild en loopt met die twee beesten stevig in de houdgreep het hele weiland over.

Hoezo doos? Hoezo handschoenen? De beesten zijn er stil van.

Voorzichtig in het oude hok loslaten. Voila. Klaar in 3 minuten.

Zij heeft zo'n goed gevoel voor dieren! En dieren ook voor haar. Ik doe haar dat niet na hoor bij mij zouden ze meteen ontsnappen en holderdebolder over het weiland rennen. Ik heb Jerry één keer gevangen in de paardenbak en de littekens van de krassen staan nog op mijn arm.

Maar Karin heeft daar meer gevoel voor.

Ja dan die hekken nog halen. Het zijn mooie stevige ijzeren hekjes, heel handig om een ren mee te bouwen. Makkelijk te verplaatsen zodat ze steeds vers gras hebben.

Maar ik had ze geleend, en we bespreken hoe we zelf van die hekjes kunnen maken. Karin komt me daar in haar vakantie mee helpen.

Het is belangrijk dat konijnen veel ruimte hebben. Ze willen heel graag af en toe even een sprintje trekken. Dat kan ook in een cirkeltje dus je hoeft geen atletiekbaan voor ze aan te leggen. Een paar vierkante meter, of bijvoorbeeld een lange smalle ren. Ren ... het woord zegt het al ... je moet kunnen rennen.

Het was laatst op het nieuws ... konijnen moeten niet alleen zijn, en ze moeten goed kunnen bewegen. Anders worden het bedroefde konijntjes .... die hun leventje in een hoekje van een hok zitten weg te suffen.

Nou ja dat zeiden ze dus op het nieuws.

Hééééél eerlijk gezegd, was ik nooit zo met die beesten bezig. Ze waren van Marlieke, een jaar of vijf geleden als twee mini pakketjes in een dierenwinkel gekocht, en ze zaten dus in de tuin, in een grote ren met binnenhok.

Grote gaten graven in de tuin, dat deden ze graag. Ontsnappen deden ze ook vaak. Maar wij vingen ze altijd weer en dan maar weer extra gaas eronder of eroverheen. En de nijnen onmiddellijk weer aan het broeden op een nieuw ontsnappingsplan.

Je had vooral veel werk van die beesten, vond ik.

Ben en Jerry. Ze verhuisden uiteraard met ons mee naar Punthorst. Maar Ben heeft daar maar 1 week van genoten en door een noodlottig ongevalletje was Jerry toen alleen.

Toen kregen we Tom erbij. Tom is ongeveer twee keer zo groot als Jerry, en was nogal ruw de eerste dagen, maar Jerry is behendiger, en al snel was de rust weergekeerd en nu zijn het dikke maten.

Ze zijn zelfs al weer ontsnapt met z'n tweeën. Daarom verhuisden ze naar het weiland, daar staan ze op een stevige grasmat en daar graven ze niet zo snel.

Zo langzamerhand heb je zoveel met ze meegemaakt ..... dat ze deel van je leven zijn geworden. Onze nijnen zijn beslist niet mooi ofzo of bijzonder, maar ze horen bij het gezin. Net als Brit en Bekkie en, nou ja vooruit, de geiten en de schapen ook.😊

We zullen nog wel heel wat met ze sjouwen. Want al zijn ze al best oud, ze zien eruit alsof ze nog vele jaren meegaan! Vitale soldaten zijn het!

De reden voor de tekeningetjes .... ik kon in mijn chaos van foto mapjes geen foto's van ze vinden. Dan maar een tekening. Maar zo schattig als die bovenste tekening zien ze er dus niet uit .....

..... meer als die onderste ....

Jerry is de snelle kleine oranje en Tom is de grote sterke bruine.