Warmte.

Vandaag was ik bij mijn moeder.

'Kan ik nog wat klusjes doen mam?'
'Ach nee hoor, kom we gaan koffiedrinken.'

Maar na wat aandringen mag ik dan toch wat stofzuigen en wat opruimen, bed verschonen, dat soort dingetjes. Als je zo aan het redderen bent kom je allerlei dingen tegen. De klompen waar broer Wieb op liep. Ja die staan daar nog.

De stapel boeken en tijdschriften op de grond. Ja er moeten weer beslissingen worden genomen, keuzes gemaakt.

Dat beddesprei, dat heb ik ooit nog es gemaakt. Zo leuk om te doen was dat. Als ik zo'n sprei zie heb ik onmiddellijk zin om weer achter de naaimachine te kruipen. Een stapel van die kleurige lapjes, en dan een mooi warm sprei maken. Voor op één van de logeerbedden op de boerderij.

Maar tja die naaimachine staat ergens te verstoffen ... tijd om te naaien is er niet. We verzuipen in het werk op de boerderij en zodra de dooi invalt is het helemaal ..... alle hens aan dek ...... maar dan wel buiten!

Spreien en tassen en knutselprojecten .... nou wie weet volgende winter weer!

Verder vertelt mijn moeder dat de kerken gezamenlijk een actie zijn gestart voor de Syrische vluchtelingen, in de kampen in Griekenland. Het is daar stervenskoud en de mensen zitten te springen om warme kleding en warme dekens. Die zijn daar echt bitterhard nodig!!

'Tja,' zegt mijn flinke moeder, 'en in de kast liggen nog alle kleren van Wiebrand. Die wilde ik eigenlijk wel aan de vluchtelingen geven. Want die hebben het nodig. Nu direkt.'

Onderschat dat niet hoor. De kleding van je zoon, net zes weken geleden overleden .... Die wil je eigenlijk nog wat houden, door je handen laten gaan. De jas met zijn geur er nog in .....

Maar mijn moeder is een praktische vrouw. Zij ziet warmte in die kleding. Warmte, die hard nodig is in de ijzige winterkou, in de kampen.

'Doe alles maar in plastic zakken,' zegt ze, 'dan breng ik het morgen weg naar het verzamelpunt. Dan hebben ze er deze winter nog wat aan.'

Eén voor één pak ik de stapels, en stop ze in vuilniszakken. Warme truien, warme sokken en ondergoed en dikke t-shirts. Wiebrand zijn stapel spijkerbroeken. Zijn jas ruikt nog naar shaggies dus die moet even gewassen. Maar ook die gaat in een tas.

Wiebrand zijn warme slaapzakken, zijn dikke joggingbroek, zijn sjaals en zijn zakdoeken. Alles gaat naar Griekenland.

 

En daar staan de zakken. De kast is leeg.

Een klus waar we tegenop zagen is door een praktische hulpvraag nu ineens opgelost. De kleding is elders nodig!

Boven de lege kast hangt een oude foto ... van Jacobus Markus Moesker. Onze grootvader. Hij kijkt toe. Het lijkt erop alsof hij het goedkeurt ... dat de kleding van zijn jongste kleinzoon ..... nu naar onbekenden gaat, die in nood zitten.

Moeilijk? Dit opruimen? Helemaal niet. Warmte doorgeven is nooit moeilijk!

Ook ik krijg wat warmte mee van mijn moeder. Zij weet dat ik veel van wol hou, en ik krijg twee wollen dekens mee voor op de logeerbedden, en een wollen omslagdoek, en een paar wollen sokken die mijn oma nog had gebreid. Voor Wieb. Ik krijg ze nu.

Geweldig die sokken, voor onder de klompen!!

Thuis, in Punthorst, heeft de zon zwakjes geschenen, door de ramen in de paardestal. Een héél klein beetje warmte heeft ze gestuurd, naar de erwten die daar in een bakje staan.

Even kijken ... ja hoor ... er is jong groen!!

Warmte ... is een heel mooi iets!