Achter geld aan.

Gaatjes erin boren of prikken, en je hebt handige plantenpotjes, die vrij lang meegaan. Want die kartonnen bekers zijn steviger dan je zou denken. Ze blijven het hele seizoen wel goed.

Wat ik er ook makkelijk aan vind is dat je er op kan schrijven. Je hebt dan geen plastic stekers nodig.

Dus, potjes vullen met aarde, en kijk in je voorraad welke planten er inmiddels verspeend kunnen worden. Die gaan er dan in. Ook leuk om een setje weg te geven. Wist je dat je een sla-plant ook gewoon op de vensterbank kunt opkweken? Je plukt af en toe wat de buitenste bladeren, om op te te eten, de de plant groeit van binnenuit weer verder.

Wel af en toe wat plantenwater geven, als voeding. Dat wel. Anders legt hij na een paar weken het loodje.

Het is al tijd om een deel van je plantgoed af te harden. Niet de pepers, en niet de tomaten, die blijven nog even binnen. Maar je kool en je sla en de bieten bijvoorbeeld kunnen gerust al naar buiten.

 Uitplanten in de volle grond, of misschien eerst nog wat afharden in een beschutte hoek.

Hierboven heb ik wat kooltjes en sla en prei geplant. Het vak is nog niet helemaal af. Ik had geen zand meer en toen ben ik op driekwart met de rand gestopt.

En nu kunnen alle slakken dus via die open zijkant zó naar binnen marcheren. Dus dat moet nog wel afgemaakt worden. Maar soms blijft zo'n laatste klus bij mij dan zomaar wéken liggen ..... omdat iets starten nou eenmaal veel leuker is dan iets afmaken. 🙈

Bij de koeienstal loopt een trotse jonge moeder rond. Ze is zelf nog géén jaar oud, en nu al een vijfling op de wereld gezet! Ik ben er blij mee, het zijn mooie kuikens, van die bruine en gestreepte. De laatste tijd kregen we steeds maar zwarte kuikens, en het waren steeds bijna allemaal haantjes. Ik hoop erg dat dit hennen zijn. En dat ze sterk zijn en in leven blijven. 

Hieronder zie je het bed waar in juli vorig jaar onze trouwlakens op zijn gegaan. Weet je nog? 

Er is helemaal niks overgebleven van die lakens. Ze zijn spoorloos verdwenen, tot de laatste draad opgegeten door het bodemleven. 

Burp.

 

Juli 2021

April 2022

Als de laag mulch eraf gaat, vind ik alleen nog hier en daar wat terug van het stiksel. Dat is omdat er vaak synthetisch stiksel wordt gebruikt in de textielbranche, om lappen aan elkaar te naaien. En dat is dus plastic en dat vergaat dus niet.

Dat is meteen een tip voor wie zelf ook naait ... of quilt .. om zoveel mogelijk met katoenen garen te naaien. Al die synthetische draden die blijven namelijk rondhangen in de afvalbergen terwijl het natuurlijke katoen snel vergaat. Mocht je zelf geen goeie ervaring hebben met katoenen garen of dat te duur vinden, zelf gebruik ik altijd katoenen garen van de Hema. Dat is niet duur en wel mooi glad en naait perfect.

Maar goed. Ik moest dat garen dus hier en daar nog uit de grond pulken. Maar daar kreeg ik wel hulp bij van iemand die gek is op draden. 

  

En met z'n tweeën kregen we de klus geklaard. Nu ligt de mulch op bulten, en die gaan weer terug naar de compost. En eronder ..... zit meesterlijk mooie rulle aarde!

Daar kun je zó in zaaien!!

Poeh poeh. Even een broodje eten, en binnen is er dan óók weer een poes. Want we hebben buitenkatten en binnenkatten. Bossie is van de laatste soort. Die zit altijd binnen, en dan het liefst op de schone was.

En die was zit dan meteen vol met modderklontjes. Want voor een binnenkat is ze een behoorlijke viezerd. Er valt altijd zand en modder van haar af. En zwarte haren natuurlijk.

Vanmiddag zaten Lia en ik op het gemeentehuis. We zijn aan het proberen om een subsidie binnen te slepen voor de vereniging.

Maar dat gaat zomaar niet. Haha. Het is niet zo dat je dat zomaar even kunt komen vangen. Hoewel we toch een vereniging zijn met een grote waarde voor de gemeente. We zijn bijvoorbeeld de enige club het hele jaar activiteiten aanbiedt. En ook, die tijdens de twee coronajaren élke maand een wandeling wist te organiseren. Aangepast weliswaar, maar toch.

Er was op een gegeven moment tijdens een wandeling een mevrouw, die verzuchtte dat ze zó blij was dat ze er weer eventjes uit kon, en iets leuks doen en weer eens andere mensen ontmoeten. Ze voelde zich echt eenzaam, na twee jaren corona. Naast de waarde voor de natuur is de sociale kant van onze vereniging groot, en dat hebben we uiteraard flink onderstreept. Maar we zijn er nog niet. 

Er moet nog heel wat overlegd en geschreven worden. Maar we hebben het geld hard nodig, met al die plannen voor de natuur, dus, gewoon proberen.  

Overigens werden we op het gemeentehuis in Staphorst heel goed geholpen door een aantal ambtenaren, die ons echt verder willen helpen. Ruggensteun is er dus alvast!

En na een hele middag in zo'n klein bespreekkamertje, zonder ramen, binnen zitten en praten en schrijven en met papieren ritselen ... mán ... wat is het dan een verademing om weer buiten te zijn! En de laurierbloesem te ruiken!!

En te zien! En de bijtjes erop.