De láátste tassen met kruiden van vorig jaar komen van zolder. Ik wil dat wat opruimen, en ben nu aan het proberen om van die laatste gedroogde kruiden wierook te maken. Tot nu toe is het nog niet gelukt. Het is moeilijker dan ik dacht. Het róókt wel, maar het ruikt niet. Tegen de tijd dat de laatste zak kruiden aan de beurt is hoop ik het kunstje onder de knie te hebben! 😉
En een laatste viertal tomatenplanten staat nog steeds in de keuken voor het raam. Het zijn de reserve jongens, die stilletjes staan te wachten of ze misschien nog een keer aan de beurt komen, om geplant te worden. Als anderen de geest geven, na een onverwachte nachtvorst bijvoorbeeld.
Ook hangen er weer nieuwe kruiden aan onze waslijnen te drogen. Ze zijn nu op hun best, jong en fris, en met die wind en die zon is nu een goed moment om ze te drogen en je thee voorraden aan te vullen. Frisse munt en paardenbloem en weegbree en verse jonge brandneteltoppen, ze zijn er weer plenty!
Verder had ik deze week zowaar twéé tuindagen! Donderdag en vrijdag. Tuindagen zijn dagen waarop ik van de ochtend tot de avond in de tuin kan werken. Géén vergaderingen, géén afspraken. Géén ... helemaal niks! Alleen maar tuin!
Wat niet wil zeggen overigens dat zo'n dag een eenzame bedoening is ...... dat nou ook weer niet.
Zo kwamen Jan en Hennie langs. Ze wilden graag wat brandnetels komen plukken. En die groeien bij ons in de paardenbak bij bossen en bossen. Hennie heeft namelijk een recept dat helpt tegen artrose, waar je jonge en onbespoten brandnetels voor nodig hebt.
Het recept mocht ik geven van haar. Het gaat als volgt. Je ritst de blaadjes van de brandnetels af, het liefst met je blote handen. Als je een beetje geprikt wordt dan geeft dat niks, dat schijnt juist wel goed te zijn. Dan vijzel je de bladeren tot een pap (met de keukenmachine kan ook wel denk ik) en mengt het vervolgens met olijfolie.
Dat laat je een etmaal staan, en dan zeven, en op de artrose plekken gebruiken. Hennie stuurde mij 's middags nog een foto van hun resultaat. Een mooie dikke dondergroene brij. Klaar om te smeren! Ik hoop dat ze er baat bij heeft.
Ook fietste Lijsje 's ochtends het erf op. Ze kwam van de tandarts en dacht, ik kijk eens even bij Clarien. Die zal wel op de tuin wezen. En inderdaad, die was op de tuin. Lijsje is de moeder van Karin, die mij ooit een paar jaar geholpen heeft met klusjes, toen we hier net woonden.
Karin is inmiddels volwassen en woont nu weer in het dorp, eigenlijk vlakbij. We spraken af om binnenkort weer eens met z'n drieën te gaan koffiedrinken. Ik ben blij als mensen me aan dat soort dingen herinneren. Met al dat tuin- en ander werk denk ik daar zelf niet altijd aan. En dan vliegt er zomaar een jaar om, of meerdere, voor je iemand weer een keertje ziet.
En toen weer aan de slag. Ik was bezig om de tomatenbak buiten voor te bereiden op de tomaten. Er stond veel onkruid op, en dat is gekeerd. Vervolgens compost erop, en toen even een bakkie. En ik dacht nét, er moet eigenlijk wat kleur op de tuin ... zal ik nog wat bloemetjes halen ....
..... toen er alweer een auto de dam op reed.
Het waren twee vriendelijke heren met een auto vól geraniums. Ze waren van de Stichting Oekraine Nieuwleusen, die al jarenlang de allerarmsten in het uiterste westen van Oekraïne ondersteunt. Alle opbrengst van de geraniums gaat daarheen. En nu met de oorlog is die hulp natuurlijk dubbel en dwars nodig.
Tien geraniums. Zomaar op ons pad gekomen.
En tot slot, ook diezelfde dag nog, kwam Editha langs met een bak vol mierikswortelstekjes waar ik om gevraagd had. En ook nog een opgekweekt plantje uit een sinaasappelpit.
Zie je? Ik hoef niet eens het erf af om aan spullen te komen! Alles komt gewoon vroeg of laat voorbij! Sterker nog, ik hoef niet eens te bedenken OF ik iets nodig heb en WAT, en OF of ik met iemand nodig eens koffie moet drinken, en OF of ik nou eindelijk eens iets moet doen aan de beginnende artrose knobbels op mijn vingers.
De dingen gewoon laten gebeuren. Soms is het niet exact wat je verwacht of gepland of in gedachten had, maar het leidt vaak wel tot verrassende wendingen.
Gestoord worden tijdens je gekoesterde tuindagen ..... maar dan wel .... héél prettig gestoord!
🌳🌳🌳🌳🌳
En vanochtend hadden we een wandeling in het Carstenbos, bij IJhorst. We waren dit keer maar met een groepje van zeven, wat ook wel eens gezellig is. Alleen maar leden, bekenden dus, en gewoon lekker lopen in dat bos en geen 'gastvrouw' hoeven te zijn. Het Carstenbos is een klein maar erg mooi bos, met vrij weinig regulier onderhoud en daardoor hier en daar nog met mooie 'wilde' plekken.
En vooral de ontvangst bij Mirjam, die met haar gezin midden in dat bos woont, en een prachtig koffiebuffet met boshapjes en bosdrankjes had voorbereid, leverde mooie plaatjes op.
Daar eindig ik vandaag mee, met dat buffet, en nog wat rondom het huis vandaag.
.jpeg)
.JPG)
0 reacties:
Een reactie posten