Heen en weer.

Een jaar of wat geleden liep ik langs de sloot. De maaiers van het Waterschap waren toen net druk bezig om de bermen te maaien, en óveral lag maaisel. Dikke bulten vol maaisel, van riet en smeerwortel en al die andere sterke oeverplanten. Met grote trekkers werd alles op hopen geschoven, langs de rand van de sloot, achter, bij het stuw.

Ik vroeg aan de voorman of ik daar misschien wat van mocht hebben, van dat maaisel. Voor op mijn tuin. Als ik het zelf kwam ophalen met de kruiwagen.

'Mevrouw,' zei hij, 'alles wat u meeneemt hoeven wij niet af te voeren en dat scheelt ons tijd en diesel. Dus, graag!'

Haha. Mijn kruiwagentjes vol maaisel. Ik denk dat het hun in al die jaren hooguit één keer heen en weer rijden gescheeld heeft. Maar ..... ik ben er blij mee. Het is nogal wat werk, maar door die sloot en door al dat half vergane maaisel, heb ik elk jaar de mogelijkheid om de tuinen onder een dikke deken te bedekken. Een deken van rotte planten. Voor de tuin is dat ...... voedsel en warmte.

En daar ben ik nu ook mee bezig. Elke dag een kruiwagen of vijf, zes. Meer niet. Het is een eind lopen, en dan moet ik de kruiwagen aan de éne kant van de stuw laten staan, en vork voor vork het maaisel over de stuw naar de kruiwagen brengen. 

Het handigst is om die vork dan loodrecht omhoog te steken. Om de één of andere wiskundige reden is dat het minst zwaar om te tillen, recht boven je hoofd. Je wordt er alleen wel vies van, want er vallen dingetjes uit dat maaisel omlaag. Dingetjes en spinnetjes en torretjes. 

Brit volgt mij de hele tijd. Bij de stuw, als ik daar heen en weer loop, mag ze los van de riem. Ze zoekt daar dan naar ratten, in de oever. Maar ze vangt er nooit een. Die beesten zijn te snel. Het zijn watervlugge waterratjes.

En dan lopen we samen weer terug. Langs het weiland, langs de koeien. Hallo Bella hallo Bonnie.

En zo gaat dat nu dus de hele tijd door. Al dat maaisel gaat op het bed waar de mais stond. Die maisplanten had ik afgehakt, en er wat mest tussen gestrooid. Daarna zijn de maisstronken platgetrapt, en nu dus een deken van maaisel erop. 

Onder zie je dat we nog niet op de helft zijn met afdekken. Het gaat langzaam, maar het heeft geen haast. Rechts van de hooivork ligt al een dik bruin dek. Links moet nog.

 

Kom soep, tussen de middag, en dan iets anders doen. Even op de fiets naar het dorp. Of de krant lezen. Of de laatste frambozen plukken.

Maar dan .....

 

....... dan gaat het weer. 

Heen en weer. Heen en weer. 

Tot ..... de zon daalt, en ondergaat. Dat laatste rondje is dan eigenlijk het mooiste rondje. We staan meer stil, om te kijken, dan dat we lopen. Wat ongelofelijk mooi is dat toch.

Avondeten plukken in de kas, en dan is er al zomaar weer een dag om.