Een typische maandag.

 

Zelf boter maken. Kende je dat? Ik doe het héél af en toe, als er een vergeten potje room achterin de koelkast staat. Die is dan zuur geworden. En dan kun je er roomboter van maken. Het is heel simpel.

Je giet de room in een schoon glazen potje met een deksel, deksel goed dichtdraaien, en dan schudden. En schudden. En schudden. Je kunt rustig een lang telefoongesprek voeren intussen. Want het duurt wel even.

Ik had ondertussen dus ook een lang telefoongesprek, met M, mede bestuurslid. Want er is weer heel wat gaande, binnen de vereniging. Wat opgelost moest worden. Het zit ons écht niet mee. Steeds weer moeten we de vele bestuurstaken verdelen, over steeds minder mensen. Met het risico, dat dat kleinere groepje mensen steeds zwaarder belast wordt, en de een na de ander dan vroeg of laat ook afhaakt.

Mochten iemand van jullie óók in een vereniging zitten, in bestuur, of gewoon als lid, en je loopt ook tegen dit probleem aan, van steeds minder animo en steeds minder beschikbare handen, laat me eens horen hoe jullie daar zoal mee omgaan. Wij willen onze vereniging graag houden. Want, met een groep mensen, samen in een sterke vereniging, kun je juist zulke mooie dingen doen! Maar nieuwe mensen aantrekken is lastig.

Affijn, het voordeel was wel, dat mijn boter inmiddels heel mooi samengeklonterd was, na al dat bellen en na al dat problemen oplossen!😄

Je moet de bolletjes boter dan nog uitzeven, goed wassen met veel koud water, en hopla, smeren, op je boterham! Mmmmmmmm!!

Door al dat bellen en al die dingen vervolgens regelen en uitzoeken ..... kwam de maandelijkse poetsbeurt in het gedrang en was het al bijna donker toen ik eindelijk de dweil kon uitwringen. Ziezo, hehe, klaar.

En dan .... naar buiten. Koud of niet. Heerlijk! Witte wolken, koude lucht, stil weer, en écht stil hoor. Het was zo stil dat ik alleen de tinnitus hoorde in mijn eigen oren. Die gelukkig nog vrij zacht is. Maar dat was dus echt het énige geluid. 

Dat is óók november, die intense stilte.

Het half uurtje van vier tot half vijf is altijd voor de dieren. Dan krijgen ze eten en kijk ik alles even na. Zijn alle kippen present? De kuikens ook? Zijn alle waterbakken nog gevuld? Ligt de weilandpomp niet op de kop? 

Een nieuwe hooibaal halen en alvast klaarleggen voor morgen. Kijken of de broedende hen al in de stal rondloopt, met haar splinternieuwe kuikens. Ze móét daar ergens zitten, maar ik heb geen idee waar. Eén dezer dagen zullen we haar wel zien, want ze zit er al minstens drie weken. Het is haar éérste legsel, het is een kip van pas een half jaar oud. '

Het is ook wel een beetje dom .... kuikentjes uitbroeden zo vlák voor de winter ..... 

Ik ben weer wat aan het rommelen geweest met de zaden. Allemaal tasjes gevuld met in elk tasje tien soorten zaden. En ook ons belangrijkste 'eetzaad', namelijk de mais, daar is ook het eerste deel van gepeld. Nu moet het nog wat nadrogen. Om het te kunnen malen tot meel, moet het echt kurkdroog zijn. Anders bederft het meel erg snel.

En waar ik vandaag niet aan toe gekomen ben, is het opruimen van een hele stapel spullen. Die hebben we van 't weekend opgehaald, we kregen ze van Miriam en Mike. Zij gaan emigreren, en regelmatig belt Miriam op dat we weer wat spullen uit hun berging mogen komen halen. Als we er belang bij hebben.

Paul zegt meestal, nou, eerst maar even kijken wat het is, en ik zeg altijd meteen ... JA GRAAG! Haha want het komt altijd wel weer van pas! Alleen, nu nog weer een plekje zoeken voor alles. Maar dat komt morgen dus.