 |
Vandaag precies twee jaar geleden overleed broer Wiebrand.
Langzamerhand verdwijnt de herinnering aan de verdrietige laatste jaren van zijn leven, en wat blijft, is de herinnering aan een geweldig mens. Een warme fijne broer was hij, die heel veel om ons gaf, en ons ook kon laten lachen! We denken heel vaak aan hem, en vandaag, in het bijzonder.
Maar ook, gaat het leven gewoon verder. Want zo is het leven.
Zo waren we vandaag ook weer op pad, met dozen en tassen vol met spullen, voor Edukans. Eérst vanochtend nog even snel tientallen knikkerzakken vullen met knikkers. Toen kwam Rensje met ook alweer een doos vol met schitterende zelfgemaakte rugzakken, en daar gingen we, richting Kampen!
In Kampen is het bedrijf Van Dijk. Zij hebben een deel van hun enorme terrein tijdelijk afgestaan aan de organisatie van de schoenendozen voor Edukans. Daar staan elke dag, in december en januari, tientallen vrijwilligers al die dozen te controleren.
Vorig jaar zijn we begonnen met het maken van rugzakken om in al die dozen te stoppen. Het hele jaar door kreeg ik van allerlei mensen, bekenden maar ook onbekenden, dozen en dozen met mooie zelfgemaakte rugzakken toegestuurd die we vandaag allemaal naar Kampen hebben gebracht.
Al die rugzakken (en ook knikkerzakken en speelgoed en nog veel meer wat jullie opstuurden) worden in de dozen gestopt, en eindigen dan in de handen van een kind, ergens ter wereld.
Een kind dat nooit zomaar wat krijgt, en nu ineens een doos vol mooie spullen, met daarin ook een vrolijke rugzak om alles in te bewaren en te vervoeren.
ONTZETTEND bedankt voor wie geholpen heeft!!
We hebben een uurtje meegeholpen, Rens en ik, om dozen te controleren. Kijk, hieronder, een doos voor een jongen, van 10 tot 14 jaar, ergens in de wereld. Die jongen zal ik nooit ontmoeten. Maar ik mocht wel zijn doos controleren, en er nog een vrolijk rugzakje bij in stoppen, en een gevulde knikkerzak.
Verder was het al gevuld met een etui vol pennen en kleurpotloden, een paar hagelwitte schriften, veel speelgoed, zeep, tandenborstel, enzovoort.
Je bent dan in gedachten bezig met zo'n jongen in een ver land. Wie is hij? Hoe is zijn leven?
Ik hoop dat je hier heel blij mee bent, onbekende jongen, met de doos die een schoolkind uit Nederland speciaal voor jou gevuld heeft, en die ik mocht nakijken en aanvullen.
Tassenteam Bussum was er ook! Die hadden vijfhonderd rugzakken meegenomen!! Helaas konden wij zelf niet lang blijven. Thuis lag namelijk ook nog veel werk. Ik moest nog aan de omheining werken, dat deel, waarvan de palen plat lagen.
Hoe dat kwam? Ik denk dat iemand er te strak langs gemaaid heeft. Terwijl we ze keurig op de erfscheiding hadden geplaatst. De palen waren allemaal afgebroken. Echt jammer.
Nu heb ik nieuwe palen gezet, en ze een stukje verder naar de paardenbak geplaatst. En de draden weer aangespannen. Dat ging moeilijk, want dan moet je strak gespannen draad weer door die zwarte spanners duwen.
Nou, kijk maar even.
Dat lukt niet. Ik kreeg het er niet doorheen. Je kon het draad niet draaien. Het is nét als het laatste stukje van een fietsband over het wiel leggen, dat lukt ook haast niet, daar staat teveel spanning op.
Uiteindelijk lukte het wel, door de spanners éérst een kwartslag naar rechts te draaien. Dan het draad erin duwen, dan de spanner weer terugdraaien. En plop, het draad zat goed.
En nu .... is de omheining weer gerepareerd.
Enne wie nog een keer die palen omver maait ... die krijgt echt met mij aan de stok!! 💪
En toen ..... om drie uur .... kwamen de dames van tassenteam Bussum langs, thee drinken. Annie had een heerlijk vruchtenbrood meegenomen, zelf gebakken. Zij heeft een cursus broodbakken gevolgd, en allerlei truuks en tips geleerd over het bakken van een mooi luchtig brood.
Nou, wij mazzel!
Het tassenteam is erg aktief.
Zo hebben ze ook meegedaan aan een project in Hongarije. Daar worden kerstpakketten uitgedeeld aan arme gezinnen, en die worden verpakt, niet in plastic zakken, maar in stevige katoenen shoppers gemaakt door tassenteam Bussum.
Och ja.
Zo kun je zoveel doen voor de medemens.
Ik denk dat het niet zoveel uitmaakt wát je doet, maar dat het er om gaat dát je iets doet. Voor een ander.
Ik zie deze dagen weer zoveel mensen die zoveel doen voor een ander. Het maakt ineens niet meer uit dat we nog geen mooie lichtjes hebben en dat het mooie kerstservies nog op zolder ligt.
Het is allang kerst.
😊💗😊
In Kampen is het bedrijf Van Dijk. Zij hebben een deel van hun enorme terrein tijdelijk afgestaan aan de organisatie van de schoenendozen voor Edukans. Daar staan elke dag, in december en januari, tientallen vrijwilligers al die dozen te controleren.
Vorig jaar zijn we begonnen met het maken van rugzakken om in al die dozen te stoppen. Het hele jaar door kreeg ik van allerlei mensen, bekenden maar ook onbekenden, dozen en dozen met mooie zelfgemaakte rugzakken toegestuurd die we vandaag allemaal naar Kampen hebben gebracht.
Al die rugzakken (en ook knikkerzakken en speelgoed en nog veel meer wat jullie opstuurden) worden in de dozen gestopt, en eindigen dan in de handen van een kind, ergens ter wereld.
Een kind dat nooit zomaar wat krijgt, en nu ineens een doos vol mooie spullen, met daarin ook een vrolijke rugzak om alles in te bewaren en te vervoeren.
ONTZETTEND bedankt voor wie geholpen heeft!!
We hebben een uurtje meegeholpen, Rens en ik, om dozen te controleren. Kijk, hieronder, een doos voor een jongen, van 10 tot 14 jaar, ergens in de wereld. Die jongen zal ik nooit ontmoeten. Maar ik mocht wel zijn doos controleren, en er nog een vrolijk rugzakje bij in stoppen, en een gevulde knikkerzak.
Verder was het al gevuld met een etui vol pennen en kleurpotloden, een paar hagelwitte schriften, veel speelgoed, zeep, tandenborstel, enzovoort.
Je bent dan in gedachten bezig met zo'n jongen in een ver land. Wie is hij? Hoe is zijn leven?
Ik hoop dat je hier heel blij mee bent, onbekende jongen, met de doos die een schoolkind uit Nederland speciaal voor jou gevuld heeft, en die ik mocht nakijken en aanvullen.
Tassenteam Bussum was er ook! Die hadden vijfhonderd rugzakken meegenomen!! Helaas konden wij zelf niet lang blijven. Thuis lag namelijk ook nog veel werk. Ik moest nog aan de omheining werken, dat deel, waarvan de palen plat lagen.
Hoe dat kwam? Ik denk dat iemand er te strak langs gemaaid heeft. Terwijl we ze keurig op de erfscheiding hadden geplaatst. De palen waren allemaal afgebroken. Echt jammer.
Nu heb ik nieuwe palen gezet, en ze een stukje verder naar de paardenbak geplaatst. En de draden weer aangespannen. Dat ging moeilijk, want dan moet je strak gespannen draad weer door die zwarte spanners duwen.
Nou, kijk maar even.
Dat lukt niet. Ik kreeg het er niet doorheen. Je kon het draad niet draaien. Het is nét als het laatste stukje van een fietsband over het wiel leggen, dat lukt ook haast niet, daar staat teveel spanning op.
Uiteindelijk lukte het wel, door de spanners éérst een kwartslag naar rechts te draaien. Dan het draad erin duwen, dan de spanner weer terugdraaien. En plop, het draad zat goed.
En nu .... is de omheining weer gerepareerd.
Enne wie nog een keer die palen omver maait ... die krijgt echt met mij aan de stok!! 💪
En toen ..... om drie uur .... kwamen de dames van tassenteam Bussum langs, thee drinken. Annie had een heerlijk vruchtenbrood meegenomen, zelf gebakken. Zij heeft een cursus broodbakken gevolgd, en allerlei truuks en tips geleerd over het bakken van een mooi luchtig brood.
Nou, wij mazzel!
Het tassenteam is erg aktief.
Zo hebben ze ook meegedaan aan een project in Hongarije. Daar worden kerstpakketten uitgedeeld aan arme gezinnen, en die worden verpakt, niet in plastic zakken, maar in stevige katoenen shoppers gemaakt door tassenteam Bussum.
Och ja.
Zo kun je zoveel doen voor de medemens.
Ik denk dat het niet zoveel uitmaakt wát je doet, maar dat het er om gaat dát je iets doet. Voor een ander.
Ik zie deze dagen weer zoveel mensen die zoveel doen voor een ander. Het maakt ineens niet meer uit dat we nog geen mooie lichtjes hebben en dat het mooie kerstservies nog op zolder ligt.
Het is allang kerst.
😊💗😊
8 reacties:
Alle respect voor jullie team(s), Clarien !
Inderdaad, véél belangrijker dan kerstlichtjes...
Lie(f)s.
Goe bezig!!!!!!
Respect voor alle naaisters! idd. Kerst kan ook zonder versiering en lichtjes. Wat een klus weer voor jou met die draad. Die gasten zijn makkelijk want ze hebben het werk voor een bedrag aangenomen en dan maaien ze door. Of knippen de draad door als dat zo uitkomt. Tijd is geld. Goed naar de rijsporen kijken dan kun je de paaltjes daarop aanpassen.
Ik zou die gezichten van die kinderen wel eens willen zien als ze zo'n doos openmaken. Wat een organisatie zeg. Petje af, hoor.
Was geweldig om er aan mee te doen Clarien
Bedankt dat jij dit allemaal weer mogelijk hebt gemaakt
Bedankt voor al het werk wat je er aan gedaan hebt
Bedankt weer voor de leuke foto's
las ergens dat je volgend jaar iets anders wilde doen
We horen het wel van je
Lieve groetjes Marga
Dankzij jouw blog hebben onze 4 dochters (van 4-11 jaar) elk een schoenendoos gevuld voor Edukans. Wie weet zit er nu zo'n prachtige rugzak van jullie bij! Goed initiatief, en wat een organisatie!
"De palen waren allemaal afgebroken. Echt jammer" Als ik zoiets lees, is meteen mijn geloof in een 'ongelukje' verdwenen. Je kunt met machinaal grasmaaien wel per ongeluk een paaltje vernielen, maar je moet wel een ongelooflijke sukkel zijn als dat met alle palen gebeurd. Het zal mij niet verbazen als iets vergelijkbaars nog eens voorkomt de komende tijd. Ik neem gemakshalve even aan dat het pad een schouwpad is van de beheerder van de naastgelegen watergang en hij is ook degene die opdracht geeft voor het grasmaaien. Als die beheerder vindt dat je grensoverschrijdend bezig bent kan hij er toch minimaal een berichtje aan wagen dat er een verschil van inzicht bestaat voor wat betreft de perceelsgrens. Als je er niet door praten uitkomt, kun je altijd het kadaster de boel exact laten uitmeten. Dan heeft niemand nog reden tot twijfel.
Al weet ik dat 'oog om oog, tand om tand', als regel weinig productief is, maar als de grasmaaier op eigen initiatief gehandeld heeft en het nogmaals doet, dan valt te overwegen om enkele ijzeren pinnen op de erfgrens te zetten. Ze hoeven niet duidelijk zichtbaar te zijn. Zijn maaigerei zal er minimaal schade door oplopen en dat kost hem tijd en geld. Hardleersheid gaat als regel pas over als er forse tegenmaatregelen genomen worden.
Wat ik me wel eens afvraag is wat je gaat doen als er niks meer is om je voor in te zetten of voor te zorgen. Ik sta altijd verbaasd bij het zien van alle zaken waarmee je bemoeienis hebt. Of heb je de heilige overtuiging dat er altijd wat overblijft om je energie in te steken. Het laatste lijkt me voor de hand te liggen.
Marga de schoenendozen aktie stopt volgend jaar. Maar er komt vast wel iets anders waar we dan mee kunnen helpen. Zag je jou mooie tas in die doos? Ze vlogen weg, die tassen! :))
Willemijn wat leuk van je dochters! Topmeiden!
Anoniem, ja dat lijkt me ook het beste.
Willem ... zo druk maak ik me er niet over hoor. Dat was maar eventjes. Maar als ik ze zie hou ik het wel in de gaten, dat wel.
haha .... de grasmaaier die op eigen initiatief heeft gehandeld .....
Ja en er blijf altijd wat te doen. Of ik verzin wel iets. Juffrouw Mier he? :DD
Een reactie posten