Jeuk.

on donderdag 26 juli 2018




Naar het platteland verhuizen heeft ook een nadeel. Er zijn veel meer beestjes. Daar moet je aan wennen.

Aan de griezeligheid ben je zo gewend. Als je een paar maanden buiten woont schrik je niet meer van een dikke spin of van een rat. Maar de kriebeligheid ... dat is een ander verhaal.

Toen wij hier nét woonden zat ik me de hele tijd te krabben. Armen benen polsen, alles onder de rode vlekjes. Van muggen uiteraard, maar ook van horzels, van vliegen (die steken soms ook), van teken, van vlooien, maar het allerergste is de oogstmijt. Dat kleine felrode spinnetje dat je vaak in de aarde ziet als je daar in wroet.





Dat spinnetje doet niks. Maar de larven van dat spinnetje zijn een drama. Ze bijten zich vast in je vel en laten er een stofje achter. Na een paar uur gaat dat jeuken, echt verschrikkelijk, en dat kan zomaar dagen duren. Weken zelfs.

De één merkt er niks van en de ander zit onder de rode beten en krabt zich een ongeluk. Ik dus.

We hebben allerlei zalfjes en cremes en ook eigen fabricaat van huislook en aloe vera. Het helpt allemaal maar even. Alleen azijn, dat helpt langer. Op een washandje wat azijn gieten, en dat over de huid wrijven. Om het kwartier. En dan gauw in slaap vallen. Want slapen helpt het beste, dan komt de huid tot rust en is de jeuk weer een halve dag weg.

Ik hoop dat je er immuniteit voor kan ontwikkelen. Ik zie de mensen hier in de buurt zich tenminste niet de hele tijd krabben.

(haha ik zie net dat ik op 19 juli vorig jaar bijna precies dezelfde tekst schreef)





Hoe wij de warmte uitzingen? Och, gewoon een beetje bezig blijven. Dat geeft afleiding. Miriam en ik hebben vanmorgen gewoon weer 10 kilo rogge gedorst. Maar wel in een heel easy tempo. En daarna douchen en even slapen.

Van die rogge ging een klein beetje naar de kippen. Omdat zij ook last hebben van de warmte (denk ik) kregen ze vanmiddag een paar schalen pap, gemaakt van gemalen rogge, geraspte courgette en water.





Ook alle broedende hennen (het zijn er alweer drie) (die rare kippen van ons broeden het liefst bij extreme kou of extreme warmte) kregen een eigen klein bakje pap.

Het ging erin als pap.





En Brit wou niet zwemmen. En ook niet in een badje. Ze wou niks.

Alleen voor de ventilator liggen, dat wil ze wel.


7 reacties:

Anoniem zei

Mooi opgelost voor Brit. Peter was wel het water ingesprongen?
Sterkte met de jeuk, is heel erg vervelend voor je. Weten de (oudjes) buren er niet iets op?

Anoniem zei

Je zou eens bij jullie dierenarts kunnen informeren wat je het beste kunt doen om de hitte voor Brit zo draaglijk mogelijk te maken. Bij onze eigen dierenarts kun je altijd even bellen als je een vraag hebt over iets. Denk zelf dat het goed is om haar rustig te laten liggen en alleen een kort eindje te wandelen in de vroege ochtend en late avonduren als de ergste hitte weg is.

Anoniem zei

Tip van een oogstmijt ervaringsdeskundige... druppels tea tree oil op je benen en armen uitsmeren kan misschien een beetje helpen.

Anoniem zei

Mijn schoonzusje heeft voor hun hond een koelsjaal , speciaal voor honden gekocht. Deze was ze helaas vergeten toen Toepes kwam logeren. Een andere tip die ze ons gaf, Toepes afkoelen met een natte theedoek/ handdoek. Deze gewoon over de hond heen leggen. Daarnaast lieten we madam gewoon haar gang gaan. Ze zocht zelf wel een koel plekje.

Helena zei

Oooo ja de oogstmijt, die moest mij ook altijd hebben. Vreselijke bulten op mijn benen.Ik ben toch van de lange broek tegenwoordig als ik op het land werk of in de tuin of laarzen aan. Warm of geen gezicht, doet me niets meer, ik word te vaak gestoken als ik op het land werk ondanks alle middeltjes.
Ik hoop dat de jeuk weer snel weg is.

Willem zei

Heb ik toch de eerste 20 jaar van mijn leven echt op een boerderij doorgebracht en dacht alles al wel zo'n beetje te kennen daarover, maar je verraste me met de oogstmijt. Had ik nog nooit van gehoord. het spinnetje dat je beschrijft ken ik wel, want zelfs nu zit ik nog met enige regelmaat in de grond te wroeten, maar heb nooit geweten en uiteraard ook nooit ervaren dat hun larfjes zulke hinderbeestjes zijn. Ook nooit van een van mijn broers of zussen gehoord dat ze er last van hadden. Het enige kruipende gespuis waar ik wel eens last van gehad heb waren koeienluizen. Het melken gebeurde destijds allemaal nog handmatig en als je tijdens het melken geen petje droeg had je een gerede kans dat de luizen overliepen en zich nestelden in je haar. Omdat een koeienluis niet op mensenbloed kan of wil leven werd het een wanhopige zoektocht naar runderbloed, dat uiteraard niet gevonden werd bij een mens.
Tegenwoordig zou je zeggen 'duik even onder de douche en spoel ze weg', maar we hadden geen enkele openbare nutsvoorziening thuis, dus zeker geen douche. En op een of andere wijze gebeurde het altijd als de koeien 's winters op stal stonden, dus even lekker met het hoofd onder de pomp was, gezien de temperatuur, meestal ook geen optie. Na een paar uur waren de luizen meestal wel verdwenen of hadden het loodje gelegd en was het leed wel geleden, maar aangenaam was het nooit.
Raar, nu ik dat allemaal opschrijf krijg ik jeuk op mijn hoofd en er zijn zelfs geen foto's van koeien in de buurt.

Anoniem zei

Ik las zonet in de krant dat er voor honden speciale koelte matten en halsbanden zijn. Misschien een optie voor jullie Brit.