Rogge maai dag.

on dinsdag 17 juli 2018






Het was zover. Rogge maaien. En de benen héél houden.

Barbara was hier al vroeg en we hadden net de eerste rijen gemaaid, toen Miriam en haar moeder eraan kwamen. Ook al twee van die aanpakkers.

Miriam nam het maaien van mij over want ze kan het veel beter. Vervolgens heeft ze de hele dag rij na rij afgemaaid. Niet met mijn nieuwe zeis, want die bleek helemaal ongeschikt. Maar met de oude zeis die ik vorige maand op een boeldag kocht.

En kijk Klaas en Renske kwamen ook langs. Klaas nam zijn eigen zeis mee. Scherp geslepen, schóót hij door de rogge. Sjonge jonge wat hadden we een tempo ineens met al die hulp!!





Overburen kwamen kijken. Maar het blijft dan niet bij kijken he? Ook onze eigen overbuurman kan een aardig robbertje maaien. En met de pikhaak wordt een hele bos zó bij elkaar getrokken, waar je dan meteen een schoof van kan maken.

Je bindt een paar roggesprieten om het boveneind, en ook een bosje om het ondereind van een schoof, en het zit vast.

De schoven moeten twee aan twee tegen elkaar worden gezet. In een rij. En dan aan beide kopse kanten ook nog een schoof. Dat valt niet mee! Het waait hard en het valt steeds om. 






Ondertussen heeft Karin een lekker zitje gemaakt in de kruiwagen. Ze heeft voor mij de grootste en dikste aren uitgezocht, en is die nu aan het uitdorsen. Dat is het zaad voor volgend jaar.

Ja we hebben over hulp niet te klagen! En het weer werkt mee. Niks te bekennen van de voorspelde onweersbuien. En af een toe een wolk voor de zon waardoor het niet te heet wordt.







Tussendoor worden de twee zeisen steeds geslepen met een wetsteen, die je dus in je achterzak bij je draagt.





Terwijl de twee maaiers in een mooi tempo het hele veld rogge afmaaien, zijn de anderen druk met schoven maken van de afgemaaide bossen, en die vervolgend binden, en in groepjes bij elkaar zetten.

Als de schoven mooi rechtop staan, tegen elkaar, dan kunnen ze goed drogen in zon en wind. Een drupje regen kunnen ze dan ook wel hebben. Het zal niet snel gaan rotten.

We drinken tussendoor even koffie, eten om twaalf uur de pan soep leeg, en dan weer verder.








En dan ... rond twee uur .... wordt de aller-allerlaatste aar geoogst.

Het is klaar!!

In zo korte tijd! Alles eraf, en op schoven gezet. Nooit gedacht dat dat zo snel zou gaan! En dan is het, na gedane arbeid .....







...... goed rusten! :))

De oude zeisen liggen ook te rusten. Ik heb respect voor die dingen. Niet alleen omdat ze vlijmscherp en gevaarlijk zijn .. maar vooral omdat ze oud zijn, en al door zoveel handen gegaan .... en dat ligt hier nu. En dat heeft anno 2018 gewoon weer een veldje rogge strak afgemaaid.

Bewondering hoor, voor die jongens!





Wij genieten ook van de rust.

Helaas niet van zo lange duur, want ik moet zelf nog ergens anders naar toe. Om drie uur vertrekken de maaiers en de binders weer. Bijna jammer dat we al klaar zijn. Het was een leuke klus!




Ik moest nog even hierheen.

De historische veldschuur in Hasselt, waar veel natuurprojecten worden georganiseerd. Wij kregen daar, samen met andere verenigingen, als natuurvereniging een cheque uitgereikt.



 


Het was een korte en leuke bijeenkomst. Altijd leuk om een cheque te krijgen voor je vereniging. Maar óók leuk om mensen te ontmoeten, en te kijken of je met ze kan samenwerken.

Zo ontmoette ik vanmiddag bijvoorbeeld Thea. Zij vertelde over een project dat zij begeleidt. Het is een project om voor de mannen uit verzorgingstehuis 'De Berghorst' in Staphorst, leuke en stoere activiteiten te organiseren.

Bijvoorbeeld naar boerderijen, of oude ambachten bekijken ..... oooooooh ...... die hadden er vandaag bij moeten zijn, bij dat rogge maaien!!!!!

Thea ik had je één dag eerder moeten ontmoeten! Maar wie weet .... kunnen we iets anders voor ze verzinnen. Misschien kunnen we ze uitnodigen  voor een middagje rogge dorsen, in de kapschuur. Bankjes neerzetten, koffie en thee erbij .... Het vervoer en de begeleiding wordt door de vrijwilligers geregeld.

Nou, wie weet.





Borrelhapjes, drankjes, toosten, een fotograaf. En dan weer snel naar huis. Barbara is er nog. En ze had nog een kado in haar achterbak.

Gaaf!! Poep! Echt Barbara. Zelf geraapt.







Mooie langzame mest, van natuurgrazers. Beter kan je niet hebben voor op je land.

En die drollen, die zorgen er mede voor dat we volgend jaar hopelijk weer zo'n prachtige roggeoogst hebben, en zo'n gezellige rogge-maai-dag.

Hartelijk bedankt allemaal!

Barbara en Miriam en Bertie en Renske en Klaas en Jante en Hendrik en Karin!!!! 🌾🌾🌾


9 reacties:

Anoniem zei

Wat een geluk dat er een windje stond met dat harde werken. Gezellig hoor dat de buren en andere meehelpen. Ouderwets gezellig.
Waarom is de nieuwe zeis niet goed? Hij was toch vlijmscherp? Of is deze niet geschikt voor rogge?

Clarien zei

Ja scherp is hij wel maar hij is eigenlijk te klein en te licht om de lange rogge mee te maaien. Hij is meer geschikt om gras langs slootkanten enzo te maaien.

Barbara zei

Clarien het was weer een TOPdag!

vrouw Hommel zei

Wat een leuk verslag om te lezen en geweldig al die hulp

Es zei

Geweldig dat die grote klus zo snel geklaard werd en tof om Barbara op jouw blog te zien ik zag haar in een training bij Kasper van der Meulen, pracht vrouw!
X Es

tientonnerelf zei

Wat gezellig lijkt me dit ! Heerlijk om in zo'n buurt te wonen. Hulde aan iedereen 👏👏👏

Willem zei

Als de rogge gemaaid was, werden, in mijn kindertijd althans, de nog achtergebleven roggehalmen met de 'trekrieve' verzameld. Een trekrieve is een grote hark met houten tanden die door een paard voortgetrokken wordt. Je het ook nog een 'gewone' 'rieve', dat is een groot uitgevallen hark met aan weerszijden houten tanden. Die werd vooral bij het hooien gebruikt om het gras bijeen te harken. Voor rogge of haver was de rief eigenlijk te fijntandig.
Als de rogge opgehokt was werd meteen de ruimte tussen de roggehokken meteen ondiep (schol) geploegd en aansluiten de voerknollen gezaaid. Als de rogge voldoende droog was om 'in te halen' werden ook die stroken stoppelland 'zwart' gemaakt en ingezaaid.
Voor de komst van de maaidorsers werd de rogge in mijten gezet. Hiervoor was tevoren al een perceel aangewezen; de mietakker. IN Drenthe was het niet de gebruikelijk om het graan binnenshuis op te slaan. Alleen wat voor eigengebruik direct nodig was werd onder dak gebracht om te dorsen als het nodig was. In mijn grootvaders tijd was het nog gebruik om voor het melken een paar 'leggers te dorsen' voor zaaigoed, eigen gebruik, veevoer etc. en evt. langstro als onderlaag als het rieten dak aan vervanging toe was. Riet was in prijs een veelvoud van eigen stro en zolang het niet aan de elementen werd blootgesteld, bijna net zo duurzaam.

Mooi die foto van die schuur in Hasselt, vooral die spreuk die zo mooi in het rieten dak is gemaakt. Eerst dacht ik nog waarom niet het veel gebruikte "ora et labora', maar ik zag al gauw twee redenen waarom niet. DE omgeving van Hasselt is vanouds her erg calvinistisch en dan zou een Latijnse spreuk te paaps zijn, dus aanleiding onrust onder de bevolking. De tweede reden lijkt me met de spreekwoordelijke calvinistische zuinigheid te maken te hebben; Er zal ongetwijfeld per letter betaald moeten worden en "Bid en Werk" telt minder letters dan de Latijnse evenknie. Dus als ze er een gift voor gekregen hadden, hielden ze er nog een cent aan over. Handelen met je talenten heet dat.




Willem zei

Een wat ongelukkige formulering. Bedoeld wordt dat stro, mits niet blootgesteld aan de elementen, net zolang meegaat als (of is het 'dan') riet. Opgevoed in het Nedersaksisch is dat voor mij niet altijd duidelijk.

Hans zei

Wat een leuke blog om te lezen en mooie om te zien hoe iedereen helpt.