Wonderboy.

Dit was niet mijn fiets gelukkig!!

Bij mij was alleen het fietssleuteltje afgebroken, en mijn knie is blauw, aan één kant. Een automobilist was even afgeleid en bats, daar ga je, met je fietsje onderuit. Alle spullen en tassen voor de Kringloper rollen alle kanten op.

Ik dacht meteen .... nee-ee mijn knie!! Want een kniebreuk, da's lastig, als je wil boeren. Maar het viel allemaal mee. Het grootste leed zat eigenlijk bij de automobilist, een vriendelijke man die vreselijk geschrokken was. Hij bleef maar herhalen dat het zijn schuld was en dat hij nog nooit van zijn leven een ongeluk had veroorzaakt, hij voelde zich er zo beroerd over ...

.... moest er écht geen ambulance komen? Telefoon al in de handen. Nee hoeft echt niet. Pfjoe. Eind goed al goed. Telefoonnummers uitwisselen, en tot ziens. Dacht ik. Maar toen zag ik het verband om de hand van de man, met zo'n ding eronder waar een infuus aan kan. Chemo?

Ja dus. Uitgezaaide kanker. Vorig jaar september kreeg hij van de artsen nog twee maanden, hóóguit. Maar hij is er nog steeds. Van chemo naar chemo. 'Ze noemen me Wonderboy.' zei hij. Trillend, nog steeds.

De rollen leken ineens omgedraaid. Niet ik zat met een probleem maar hij. Okee ik heb een blauwe knie, maar hij loopt met een tijdbom in zijn lijf. Bizar hoor, ik krijg het niet uit mijn hoofd. Ik hoop dat het wonder nog heel lang doorgaat.