Weekend in plaatjes.

Zaterdagochtend. Het was eindelijk weer zover. Eén voor een druppelden de bijna veertig deelnemers aan de wandeling het pleintje voor de boshut op. En klokslag 10.00 vertrokken we .... voor de éérste wandeling weer, sinds corona. 

En wat was het leuk! Het was heerlijk in het bos. Ik begon maar meteen met vertellen dat zo'n tachtig procent van het bos eetbaar is. Niet alles is even smakelijk misschien, of heel voedzaam, maar wél eetbaar. Het bos is een enorme bron van voeding én van geneeskracht.

Er waren veel vragen en ook veel deelnemers die er aardig wat van wisten en die hun kennis weer deelden met anderen. Echt, héél erg inspirerend en wát een leuke mensen allemaal!

Dat papier wat ik in mijn hand hield, daar stond alles op wat ik wilde vertellen. Zo fijn als je het hebt voorbereid. Dan hoef je niet alles te onthouden. En kun je gewoon grapjes enzo tussendoor maken, zonder dat je meteen de draad van je verhaal kwijt bent.

Ik had jullie beloofd om die info ook hier te delen. Doe ik hoor. Ik moet alleen nog even uitvinden hoe dat moet.🙈 

 

Helaas helaas heb ik géén foto's van de tafels met leuke boshapjes en bosdrankjes en van de gezellige uitgestalde meegebrachte waren. Nee. Vergeten dus. Maar wel weer een foto van de afwas, door Lia en Mirjam. 

Want dat hoort er dan ook weer bij natuurlijk! 😊

🍀🍀🍀🍀

Zaterdagmiddag ..... oogsten natuurlijk. 

En 's avonds reden wij naar Bussum om te eten bij Linda en Ritse. Nou is Ritse gék op bietjes. Op rode bietjes. Ze eten die elke week wel een paar keer. Dus ... ik had voor hun een mand groenten mee ... én ....

.... een echte Bigbeet! Van de tuin! Je weet wel, die per ongeluk uit gekruist zaad opgekweekte enorme rode bieten. Ze wegen echt een kilo of wat. Op de foto zie je hem niet zo goed vanwege de donkere achtergrond, maar verder omlaag komt er nog een keer zo'n joekel van een Bigbeet in beeld. 

In de auto heb ik mijn (erg ruwe) handen en voeten ingesmeerd met een paardenbloem-lotionblokje. Die uit de poffertjespan, weet je nog? Het zijn handige formaten, die poffertjes. Met één zo'n blokje kun je jezelf goed insmeren, en dan is hij ook meteen op. Niks geen potje of flesjes nodig. Ik bewaar ze in een kommetje in de koelkast.

Verder is het alle dagen oogstfeest. Uien, aardappels, wortelen, gewone bieten en bigbeets, en natuurlijk de kruiden en de vruchtgewassen. Komkommertijd .... ik weet nu waar dat woord vandaan komt. De komkommerplanten takelen al behoorlijk af maar ze spugen nog steeds bendes komkommers uit, iedere dag!

En wat doe je er zoal mee? Boontjes? Makkelijk. Veel opeten, en de rest invriezen.

Komkommers? Oók meest opeten. We eten ze ook veel als tzatziki. Dus, één geraspte komkommer iets laten uitlekken met wat zout. Beetje aandrukken. En dan mengen met dikke yoghurt, geraspte knoflook, peper en veel verse dille.

Komkommers bewaren .... is niet zo makkelijk. Zoetzuur maak ik niet meer dit jaar. Wat dan? Ik heb tien komkommers geraspt met wat kruiden, en toen alles met zout wat uitgeknepen, toen gespoeld en wéér uitgeknepen, en toen in porties ingevroren. Voor tzatziki ..... in de winter! Het zal wel wat papperig zijn, na ontdooien, maar hopelijk blijft de lekkere smaak bewaard!

De paprika's zijn met véél kruiden en knoflook en pepertjes en olie geroosterd. Drie kwartier in een matig warme oven. Toen de afgekoelde stukjes in een brandschone pot gedaan, en aangevuld met goeie kwaliteit olijfolie. Als smaakmaker in salades, pesto's, en op pizza's. 

Grappig he? In één zo'n moccona pot gaan dan wel twintig paprika's! Wel kleintjes hoor.

En van de vele kneusjes die er zijn zoals aangevroten paprika's, half rijpe en half rotte tomaten, nog niet hele maal rijpe pepers, te kleine aubergines .... heb ik de goeie delen afgesneden en met allemaal kruiden gekookt tot chutney.

Behalve de kruiden ging er ook nog een kop appelazijn bij en een halve kop suiker. Dan laten garen, kort pureren (het hoeft niet té fijn) en in schone potten. Vijf minuten op de kop en dan omdraaien en wachten tot je een klik hoort. Dan kun je het vrij lang bewaren, deze groentejam.

En over jam gesproken ..... het fruit rijpt ook. Een doos pruimen kregen we van de overburen. En hier in de struiken en langs het weiland is het ook plukken geblazen. Je snapt inmiddels zeker wel waarom je zo weinig hoort hier op het blog. 

Het is van het één naar het ander!

Gelukkig zijn de twee jongste dochters hier ook een paar dagen en die trekken hun moeder af en toe wel even uit de dag-sleur van steeds maar productie draaien. Vanochtend waren we met z'n drietjes naar Zwolle. 

Gewoon. Slenteren. Heerlijk lunchen. 

Ik had nog wat kleine dingetjes nodig. Zoals wat gedroogd fruit (Paul als fietser is grootverbruiker!) en sudderplaatjes (haha ja echt, ik heb alleen maar van die grote branders op mijn fornuis!) en weer van die composteerbare schuursponsjes.

De vorige is na een jaar erg dun geworden en behoorlijk sleets, maar hij beviel goed. En die 'spaghetti scrub' die je daaronder ziet, was in de aanbieding bij zo'n kookwinkel en die wilde ik nu eens proberen. Géén plastic, en géén zeep nodig. 

Och ja en kaarten koop ik altijd. Ze zijn zo leuk. Ze zijn bedoeld voor jarigen en zieken maar helaas komt er van echt versturen op het moment maar weinig terecht. 

Ik heb ze op tafel gelegd met het adresboek erbij. Hopelijk werkt dat!

En dan weer de tuin in! Alwéér piepers en uien. 

En knollen ..... die nog steeds niet zijn uitgedund!

De uien heb ik dit jaar laat geoogst en het loof is al bijna verteerd. Nu kan ik ze helaas niet meer ophangen in de kapschuur. Dat is wel jammer, want dat was makkelijk en het zag er mooi uit. Nu moeten de uien eerst gedroogd worden op tafels. En daar hebben we niet zoveel van. Dus er moeten zovéél mogelijk uien op.

Nou, er gaan vier kratten uien op één tafel. Enne ... het gaat toch niet regenen he, voorlopig? 

Vanmiddag kwam Lorenzo, het neefje van Giuseppe, nog even langs. Hij was hier een paar weken, logeren bij oom Giuseppe, en helpen op De Zonnehorst. Vaak kwam hij ook hier even een praatje maken. Nu gaat hij weer naar huis en kwam mij gedag zeggen en Bella natuurlijk ook.

En hier zie je dus nog even zo'n Bigbeet van dichtbij, want ik slachtte er zelf ook eentje vanavond, voor het avondeten. Er was maar een halve Bigbeet nodig voor een vier persoons quiche. Het is alleen wel even een dingetje om ze doormidden te hakken.

Want ze zien er zo levensecht uit!!😨😨

 

Het roggemeel is inmiddels helemaal op! Dus de quichebodem voor de bietenquiche was voor één keertje gewoon van witte bloem. Lekker en supermakkelijk! 

Nou mijn blog discipline is ver te zoeken op het moment ... maar nu ben je toch weer zo ongeveer op de hoogste van het wel en wee op Moeskers Moestuin.

... en ...... het spannendste en leukste nieuws heb ik voor het laatst bewaard!! Want KIJK NOU!!