Ten eerste alleen al het verzorgen. Drie keer per dag, na elke maaltijd, moeten ze gepoetst met spul, en mijn tanden grondig gepoetst én geflost én geraagd. Dan de beugels goed naspoelen, op de plek drukken, luchtbellen eruit kauwen, en een serie elastiekjes vastmaken aan allerlei haakjes. En die schieten natuurlijk steeds los.
In het begin had ik niet veel last van de beugels. Maar de laatste dagen heb ik erg last van een dikke tong. Of eigenlijk ... meer een brandende tong. Echt vervelend. Het eten smaakt nergens meer naar. Wat zo jammer is met al die goodies die er vanaf de tuin komen ....
Of het van de beugels zelf komt of van het continue gepruts en geschuif, weet ik niet. Ik hoop dat het snel over gaat. Met de beugels stoppen, zo halverwege, is in elk geval geen optie.
Dus we prutsen lekker verder.
Nou scheelt het een hoop dat ik gewend ben aan prutsen. Eigenlijk is alles wat we hier doen één en al gepruts. Neem nou zo'n moestuin.
Het is heel fijn dat je er je eten uit kan halen. Maar je krijgt het niet kado. Een moestuin is een continu gepruts. Vallen en opstaan. Volhouden.
Sommige dingen gaan goed en andere weer niet. Het leeft. En doet vaak net anders als jij wil.
Ik ben altijd blij in september, als het grootste werk achter de rug is. De voorraad is binnen gehaald. Dit jaar waren de uien slecht en de spitskool is ook allemaal door slakken opgegeten. Wortels waren matig. Maar tomaten hebben we nog nooit zoveel van gehad, dat gaat maar door, en de aardappels waren schitterend.
Vandaag toen ik de tuin op liep werd ik er helemaal blij van. Het meeste werk is nu gedaan. De lucht was zo prachtig blauw, een heerlijk lauw windje, overal kleur en bloemen en vlinders. Ook voor bloemen was het een goed jaar.
Eén vlindertje vloog met mij mee terug en vloog de stal in. Je ziet dat het éne vleugeltje wat is beschadigd. Zo'n beestje heeft van alles meegemaakt. Dan hangen einde zomer de rafels er bij. Maar ze heeft vast al wel eitjes gelegd en dan zit haar taak erop.
Nou kom, we kijken nog even bij de bijen. Ik loop er elke dag langs. Laatst heb ik alle honingkamers van beide volken eraf gehaald, behalve de ondersten. In één zo'n volle honingkamer zit tien tot vijftien kilo honing, en samen met wat nog in de broedbak zit is dat genoeg voor zo'n volk om te overwinteren.
De andere honingkamers staan nu in de koelcel. Een deel van de honingraten daaruit gaan in de vriezer, als 'reserve' voor de bijen, en de rest ga ik volgende week slingeren. Dan hebben wij ook wat.
Kijk, ze zijn nog niet naar bed.
Hierboven zie je dat ze nog actief zijn. Ze bouwen de raten nog steeds verder uit, tot aan het glazen binnendeksel. Op de tuin staat nu nog mosterd te bloeien en boekweit en zonnebloemen, en de bijen zijn nog steeds aan het verzamelen. Komt ook door het mooie weer natuurlijk.
Ze verzamelen nectar natuurlijk, maar ook flink stuifmeel. Vooral de zonnebloemen hebben nu gigantisch veel stuifmeel. Dat zijn belangrijke eiwitten voor bijtjes en andere insecten.
Je ziet dat hier goed, dat stuifmeel. Kijk ook maar op de kachel eronder.
Nou nog even genieten van het prachtige weer. De bijen, en wij!
.jpeg)
0 reacties:
Een reactie posten