Ziezo.

Een heerlijke warme start van mei, dus de wollen sjaals, mutsen, warme dekens en winterjassen mogen gelucht en gewassen worden en verdwijnen naar zolder. Ziezo. Winter voorbij!

Op zolder hoor ik gejoel van de pepers onder het dakraam, en de tomatenplanten in de gang zijn uitgegroeid tot een compleet kanten gordijn. Alles wil nu naar buiten. En dat mag! Ziezo!

 

Ook heb ik weer een flinke bende jonge boompjes geplant in ons 'bos' wat zowaar al écht op een bos begint te lijken. En mogen de geiten naar het achterste stuk weiland. Maar daarvoor moesten eerst wel alle omheiningen worden nagekeken, en hier en daar gerepareerd.

Want als die geiten in het bos kunnen komen, dan is er in no time geen bos meer te bekennen. Want geiten eten die boompjes gewoon op.

En andere diertjes kwam ik ook tegen. Zoals een trotse moeder eend, met twaalf jonkies. Nu maar hopen dat ze er toch tenminste een páár in leven kan houden. Er zijn daar achter zoveel kapers op de kust .... 

Giuseppe heeft op zijn land een deel van de kolen laten doorschieten. Ze staan  nu prachtig te bloeien en daar varen onze bijen wel bij. 

Wel had ik wat last met de bijen. Bij de laatste inspectie moest ik 'doppen breken', dat is iets wat je doet om te voorkomen dat ze gaan zwermen. En de bijen werden daar onrustig van en ontdekten dat de rits van mijn bijenjack niet goed dicht zat. Pats .... steek steek steek .... waaaah!!

Toch ook zielig. De bijtjes die gestoken hadden leven dan nog heel eventjes, en zoemen een hoog fluitend liedje. Zo'n soort zwanenzang ... en dan sterven ze. Dapper hoor, hun volk verdedigd. En ik ben gestopt met doppen breken. Dan maar zwermen.

Ook met één van de hanen heb ik wat last. Hij valt mij steeds aan. Zó raar. Vooral als ik een broek aan heb. Ik denk dat hij dan denkt dat mijn benen een soort roofvogel zijn, door de fladderende pijpen, en daar stort hij zich vol vuur op. Ook al zo'n dappere dodo, de kippen verdedigd. 

Maar voor mij niet fijn. Nou, maar even afwachten. Misschien is het een voorjaars-hormonen-ding.

Ik geniet enorm van alle bloesems. Het ruikt zó lekker overal buiten. Meidoorn, sleedoorn, sering, en de bijzondere amandelgeur van de lijsterbes-bloesem. Die ruikt zó lekker dat ik er thee van heb gezet.

Maar ..... 

.... de smaak was vrij flauw. Dus toch nog maar even wachten op de vlierbloesems, voor lekkere thee.

Op de tuin is ook elke dag wat. De pepers en de tomaten uitplanten dus, in de kas en op het land. En nog wat erwtjes. En kruiden.

Er is enorm veel vraat op het land. Bijna alles wat ik zaai en plant wordt deels weer opgegeten. Door slakken of andere beestjes. Ik weet het niet. Reeënsporen zag ik ook, op de grote moestuin. En die eten ook flink mee van de jonge aanwas. 

Maar goed. Maar gewoon doorgaan met zaaien. Vroeg of laat houdt de vraat meestal wel weer op.

De knoflook, uien en prei worden niet gegeten. Dat lusten ze zeker niet. Maar daar gaat Bossie dan weer languit in liggen en drukt en passant dan eventjes een stuk of vier knoflookplanten plat. Aarch! DIEREN!!

Morgen of vrijdag ga ik de bonenstokken weer plaatsen. Jaja, drukte hoor op de tuin!

Op de valreep vanmiddag werd ik herinnerd aan de herdenking op de Unit vandaag. Gelukkig was er vanavond verder niks en kon ik er heen. 

Midden in je drukte en je gewone gedoetje zo'n herdenking, en sta je dan ineens stil, bij die oorlog, die nog steeds maar doorgaat. En bij al die mensen die zo vreselijk graag naar huis en naar hun familie willen, maar de kans daarop steeds verder zien verkleinen. We zongen beide volksliederen. En wethouder Jan Carlo Bos sprak ontroerende woorden. 

En hij kreeg een mooi aandenken gemaakt door Tetiana, met de bloemen van Oekraïne erop. 

En dan nog de avondlucht. En een boek. Lekker stok-oud!

 

Ziezo.