Hallo!😊

 

Hallo hallo en daar heb je de pepers. 

💧💧💧

En kijk ..... daar waren gelukkig ook de heren van de riolering. Donderdagochtend kwamen ze voorrijden en we zaten er écht op te wachten want het was hier dus een compleet open riool in onze voortuin. En de wind stond pal zuidwest, dus dan weet je het wel.

Het was een serieus probleem. Hoezo hebben jullie twéé lekken in één keer, vroeg een van de heren. Ja, weet ik veel, dacht ik, gewoon toeval. Maar dat was het natuurlijk niet. Het ene dat was een écht lek, en het andere dat was dan weer een gevolg van het éérste lek. 

Na een vraagje van hoe zoiets nou kan gebeuren kreeg ik een héél college over mantelbuizen en wanddikte en buisdikte en afschot en flow en systeemspanning. En nog wel meer, wat ik weer vergeten ben. Haha en ik maar braaf knikken. Snappen deed ik het niet. Maar de heren wel, gelukkig, en ze hebben het netjes voor elkaar gekregen. Hoewel men niet helemaal zeker was van de zaak .... 

'Wacht maar even met de bomen weer terug planten,' zei een van hen. (Want onze hele beukenhaag lag er weer uit.) 'En kijk de eerste dagen maar even goed of het water weer omhoog komt.' 

Gedoe hoor!

De bomen heb ik natuurlijk allang weer terug geplant. Als het water tóch weer omhoog komt, nou, dat zien we dan wel weer. Maar die arme boompjes met hun haarworteltjes in de blote lucht dat kon ik niet aanzien.

Ondertussen komt er steeds wat meer tuinwerk bij. De tomaten zijn alvast verspeend. Een grote bak met water en daarin kwamen de potjes. Dan zuigen de worteltjes dat water vanzelf wel op. Ze hoeven écht niet kletsnat te zijn.

Je stopt het hele plantje in de grond, tot alleen het kopje en nekje er nog nét boven komen. En dan weer terug op een lichte en niet overdreven warme plek.

En kijk eens hoe stoer, vier weken na zijn val mag Pauls rechterarm al weer een beetje meedoen met het takken sjouwen. Zo'n sleutelbeen geneest best snel, maar de spieren en pezen eromheen die hebben ook een klap gehad. Dat is in het begin erg gevoelig en pijnlijk. Maar het gaat nu een stuk beter.

Fijn voor mij ook. Want met z'n tweetjes gaat het werk aan de takkenril een stuk sneller. We hebben nu al van diverse buren aanhangers met takken gehad. Iedereen is dolblij met een 'takkenadresje' in de buurt. Het is overal de tijd van snoeien, en het scheelt een ritje naar de stort, in Zwolle, als je de takken bij Clarien mag dumpen. 😊

Ik moet het nu alweer wat afhouden want we verzuipen haast in de takken.

Maar het resultaat is top!! De takkenril langs de zuidkant van de paardenbak is bijna klaar. Er komt ook er ook nog eentje langs het eikenbosje. Wegens takken overschot. En wegens, nou ja, het is ook gewoon heel leuk werk! Het lijkt wel wat op manden vlechten, maar dan verticaal.

Alle dieren vinden de bergen met losse takken ook heel leuk speelgoed. De katten spelen eronder, en klimmen erin. En de kippen zitten er ook graag in. Ze eten die jonge groene bladknopjes, en ook alle beestjes die eruit vallen. Ook de drie winterkuikentjes zitten er graag onder. 

En hierboven zie je nog even de vijf adoptie kippen. Ze hebben het enorm naar hun zin. Ze zijn helemaal niet meer verlegen. Als Paul ze 's ochtends voer brengt en de ren openmaakt, dan lopen ze meteen in een rijtje eruit en linea recta naar de heg, waar ze de hele dag onder zitten.

Het wemelt daar van de wormpjes en kruidjes. En ik denk dat ze zich daar ook veilig voelen, onder die prikkelige beukenhaag.

Jaja, het zijn weer échte buitendagen. Voor de dieren en ook voor ons. Ik heb nog vele vele stekken geknipt van het snoeiafval. En die stekken die staan nu op een speciaal daarvoor aangelegd bed, in de paardenbak. 

En Paul, die is vandaag voor het eerst weer op de fiets gestapt. Hij heeft al die weken getraind op zijn binnenfiets, met zijn arm liggend op een kussen ernaast. Maar nu zou het dan eindelijk weer wezen ..... op de racefiets weer een eerste tochtje buiten!

.... maar het viel niet mee. Ineens weer die wind erbij! Tja die heb je binnen niet.😄

 

Een jaar of tien geleden kocht ik dit boek. Chutneys en chapatibrood. Het is geschreven door Shoba Narayan, een dame uit Zuid-India. Het gaat over haar leven, maar ook vooral over eten. Elk hoofdstuk eindigt met een recept. 

Het boek was ergens in de stapels kookboeken beland, waar ik weinig in kijk. Zoals je weet doe ik meestal maar gewoon wat, qua koken. Maar toch heb ik het weer eens opgezocht voor inspiratie, en ook omdat er zoveel groenterecepten in staan. Veel recepten met wortelen, aardappel, erwten, bloemkool, tomaten, snijbonen en gewone bonen, uien, pompoenen, en nog veel meer groenten die wij hier op de tuin hebben.

Dus ik wilde er toch maar eens mee gaan koken. Met die Indiase recepten. De schrijfster is Hindoestaans en strikt vegetarisch. Het is wel zo dat ze géén knoflook gebruikt, en géén eieren en ook amper kaas. Maar wel weer veel yoghurt, veel (witte) rijst, en hééél veel kokosmelk want kokosnoten groeien daar op elke straathoek.

Dus ik moet wat improviseren, en sommige dingen aanpassen aan wat ze we zelf verbouwen. Vandaag maakte ik alvast een Indiaas gekruide soep, met de laatste oesterzwammen. En ook met zelf gemalen rijstmeel. Wat verbazend lekker is! Nou, wordt vervolgd maar weer.

En zo verlopen hier bij ons de dagen, en de weken. Elke dag wat, maar geen schokkende dingen. Gelukkig. En elke dag, als de zon ondergaat, loop ik achter de billen van Bonnie en Bella aan, en sjokken we rustigjes met z'n drietjes naar huis.

En dan een laatste handeling wat nu met al dat graafwerk ook weer bijna elke avond op het programma staat, is het insmeren van mijn handen met de 'poffertjes'. 

Weet je nog?

Van paardenbloemen. Nog éven, en dan zijn ze er weer! Wat erg fijn is want de poffers zijn bijna op!🌼🌼🌼😊