Bijpraten.

Inmiddels staan de koeien natuurlijk allang op dat andere weitje. Het is maar klein, en ik ga steeds even kijken, want ze staan nu vlák bij de moestuin, met al die heeeerlijke groenten. Wat natuurlijk erg verleidelijk is. Zo probeert Bella steeds maisplanten te pakken te krijgen over het stroomdraad heen.

Ik heb daar dus maar een dubbele stroomdraad aangelegd. Zodat als ze door de één heen breken, er nog een tweede hindernis is. Maar 't blijft spannend. Zodra ze dat weitje hebben afgegraasd gaan ze gauw terug naar het grote weiland. En dan haal ik weer opgelucht adem. Haha ik ging zelfs nét nog even kijken .... in het donker .... maar ze lagen heel lief met z'n tweeën onder de heldere sterrenhemel.

En wát een sterren waren er weer ... achter bij ons is het stikdonker, nu de maan pas 's ochtends opkomt, en je kunt er zó tot aan de Melkweg kijken. Ik zag één vallende ster en heb gewenst dat de koeien uit de moestuin blijven. Zo, ook weer geregeld.😄

Kom we gaan even kijken bij Jan in zijn schuur, waar we de honing vorige week hebben geslingerd.

Er moest even een kachel aan te pas komen. Het is namelijk zo, dat de honing van de laatste weken vooral heidehoning is. Dat is echt honing voor liefhebbers, heel lekker sterk van smaak. Maar die honing is ook wat dikker. En komt moeilijker uit de raten. Vooral als het ook nog koud is, zoals dit keer. Vandaar dus dat kacheltje erbij.

Eerst moet je van zo'n gevulde raat (foto hieronder) de 'zegels' (kapjes) van de cellen afhalen, zodat de honing eruit kan. Dat doe je met een soort grote metalen kam. Het lijkt wel een beetje op een kaasschaaf. Zo'n kam heet een ontzegelvork.

Zoals je ziet staat de raat op een bak, waar alle restjes in gaan. Die restjes was en honing worden allemaal weer hergebruikt. Jan geeft die honing meestal terug aan de bijen. En de was wordt hergebruikt voor nieuwe raten.

Eerlijk gezegd .... vond ik die ontzegelvork nét een luizenkam. Ja toch? Zo'n ding waar je vroeger het haar van je kinderen mee moest kammen, eindeloos, als er weer eens een luizenplaag op school was. Met drie dochters met ellenlang haar was ik dan eindeloos met zo'n kam in de weer .... het kwam zó weer op mijn netvlies terug, toen ik die vork zag.

Nou ...... het ging wat moeizaam ... met die trage honing. Nog steeds te koud? Geen nood, dan heb je ook nog een Ericaborstel. Haha ja die heet écht zo ... speciaal voor Erica-heide ... het is een dikke metalen borstel, die je heet kan maken, en dan op een raat drukt. De warme pinnen van die borstel maken de honing in de cellen dan vloeibaarder.

En dan kan je eindelijk slingeren. Er gaan zes raten tegelijk in de centrifuge, en hopla, draaien maar. Het is eigenlijk nét de was doen!

Door het ronddraaien slingert de honing dus uit de raten, tegen de wand aan, en druipt naar beneden waar het via een kraantje wordt afgetapt. Het komt dan in een metalen zeef, waar een zeefdoek omheen zit, zodat alle rommeltjes uit de honing worden gezeefd.

En dan ten slotte in de emmer. Ik dacht dat er dit keer zo'n vijf liter honing was. Het was niet zoveel als andere jaren. Maar we hadden ook wat pech met één van de twee volken. En de honing in de broedramen lieten we ook aan de bijen. Jan is gelukkig ook een imker die de gezondheid van de bijenvolken belangrijker vindt, dan een maximale honingoogst.

De bijen staan centraal, en de honing is de toegift. Een héle lekkere toegift!😊

Ja het was nogal koud vorige week, en deze week ook. 

Nou hebben wij géén vloerverwarming. Waarover iedereen zich verbaasd, met ons huis vol plavuizen .... dan verwacht je vloerverwarming. Maar om de één of andere reden kon dat niet, vanwege de ongelijke vloer eronder, ofzoiets, legde de aannemer destijds uit.

Nou, zei ik toen, dat maakt niks uit. We dragen wel wollen sokken. En dat doen we ook, al die jaren al. Maar alleen wollen sokken is nog niet warm genoeg, als het echt koud wordt. En .... ze slijten! Ik moet ze steeds stoppen. We hebben natuurlijk wel pantoffels, maar die gaan ook steeds kapot, en ik wilde daarom zelf iets maken. Op z'n zelfvoorzienends weer, zeg maar.

Het werden van die spaanse sloffen. Ik maakte ze van een stuk wolvilt dat ik al jaren heb liggen. Het vilt is heel dik. Ik knipte eerst een zooltje, het patroon was gewoon de omtrek van mijn voet, en toen nog twee zijkanten, die ik zo ongeveer natekende van gekochte sloffen. 

En dan alles aan elkaar festonneren, met rood katoenen draad. Het ging erg snel en was enorm leuk werk. 

(die witte slof die je daar achter ziet was het eerste proefmodel)  

 

Omdat ik de zool nog te dun vond heb ik er van een oude wollen deken een inlegzool in gemaakt. Ook weer gewoon van dat patroon van dat zooltje. De sloffen zijn prima. Hoewel Paul mij nu Kabouter Plop noemt, omdat ze nogal groot zijn uitgevallen, en het er niet uitziet natuurlijk. Maar ja, het is pas het eerste paar. 

Ik verheug me erop om deze winter een hele serie te maken, steeds mooiere natuurlijk, met borduursels erop, en leuke riempjes en knopen enzo, en dan voor de hele familie.

Familie Plop.  😅😅

Maar goed. Koud dus. Dat was vervelend voor een groepje fietsmannen, die zondag bij ons langskwamen. Het waren fietsvrienden van fietsvrienden van Paul. Ze hadden een driedaagse tocht achter de rug, de start en finish was bij ons. Zondag, eind van de middag zouden ze hier aankomen, maar vanwege de regen en de kou kwamen ze al om half twaalf aan.

Klets en kletsnat, met verstijfde vingers en tenen. En ik had niet op een lunch gerekend, voor acht van die mannen .... ojee.

Maar gelukkig puilt het huis uit van voedsel, en met enige improvisatie in de vorm van jam en pesto op brood, in plaats van ham en kaas, en een grote pan romige pompoensoep, en het houtkacheltje aan in Pauls kantoor, kwam het allemaal dik in orde.

Iedereen gedouched en gevoed en gelaafd .... en daar gingen de heren weer, allemaal hun weegs. En het bleef maar regenen .... ruim dertig millimeter kregen wij zondag.

Maar maandag .... hadden we weer een stralende zon!! Wat heerlijk was het, die helderblauwe lucht, alle wolken weggewaaid, de lucht leeg en schoon. Helaas waren óók de zwaluwvriendjes allemaal ineens weg ... het was wel érg leeg ineens ... in die lucht.

Maar goed. Maandag dus. In de huishoudelijke ronde gaan op maandag ook alle afvalemmers leeg. Er is er één voor papier. Daar zit alleen karton in want kranten gaan op de tuin. En één is voor het keukenafval, die is elke week vol, en gaat in de compostton, waar geen ongedierte bij kan. En de gele emmer is voor plastic. Die zit meestal halfvol. Want hoewel we voor driekwart van het land eten hebben we helaas nog steeds plastic afval. Al probeer ik altijd in winkels om minimaal plastic mee te nemen. 

Bij de olijfolie en de koffiemelk knijp ik in flessen tot ik een glazen exemplaar vind. En ook bij de kruidenpotjes etc. En gelukkig is er altijd wel een van glas bij. Maar de kaas, gemberkoek, koffie, afwasmiddel, borrelnootjes, etc ... allemaal in plastic. 

Schuursponsjes zijn al vervangen door eentje van kokos. Je moet harder schrobben, dat wel, maar hij gaat wel lang mee. En kan gewoon bij de compost. 

Glas-afval hebben we ook vrij veel, maar soms kun je dat ook weer hergebruiken. 

 

Maandagavond was er voor het eerst weer 'gewoon' vergadering van de vereniging. Niet meer in het kleine knusse zaaltje van vóór Corona, maar in Café Spoorzicht in Staphorst. We verdronken haast met z'n dertigen .... in die grote zaal. Maar het zal best wennen. Wel jammer dat er wéér een bestuurslid stopte. Hij werd bedankt voor dertig (30!!!) jaar bestuurswerk.

Dag Harry. Maar wie oh wie komt er voor in de plaats? We zijn nog maar met een klein bestuur over. Terwijl het beschermen van de natuur super actueel en dringende noodzaak is. Nou, we gaan toch maar gewoon vrolijk door met al onze plannen, al is het dan met een steeds bescheidener clubje.

En ook thuis ga ik vrolijk verder!

Onder een nog steeds stralend blauwe lucht, verbaasde ik me vandaag over de vruchtgewassen. De tomaten zijn helaas allemaal allang overleden, opgeruimd en wel. Maar de komkommers zijn er nog en leveren elke week netjes een bescheiden stuk of drie vruchten. En de courgettes en de paprika's vullen nog mandenvol .... echt wonderbaarlijk!

Behalve onze eigen oogst krijgen we ook vanuit de buurt de nodige dozen aangeleverd, met fruit, en noten. Veel appels. En appels vind ik nou juist zó'n mooi voedsel. Je kunt er echt alle kanten mee op. Ik zal er eens een appel-blog aan wijden, wat er allemaal mee gebeurd.

Ik geef uien en pompoenen in ruil mee terug. Voor wie ze wil. Want velen hier hebben zelf ook wel een moestuin.

En ook dit is oogst. De bloemzaden. Om volgend jaar weer bonte kleuren te kweken rondom de boerderij ... maar ook .... om te eten! Echt, de meeste zaden kun je eten. Neem de amaranth. Eén zo'n plant, als je die schudt, vul je zo een bakje vol met mooi glanzend zwart zaad. Wat een prima voedsel is! Je kunt het als graan eten. Of poffen. Of pap van koken.

Ik heb vandaag alle amaranthen geoogst. De planten zijn zo groot, dat ze een dekbedhoes vulden. Die hangt nu als een schommelende boksbal in de kapschuur te drogen. Niet te lang laten hangen, want het kan dan ook gaan schimmelen. Na een dag of wat kun je het zaad eruit halen. En de bloemen gaan dan naar de koeien. 

Ik wil eigenlijk veel te veel laten zien. Nou, nog ééntje dan.

Hoe doen jullie dat met verse koriander? Ik heb nog géén goeie manier gevonden om dat te bewaren. Invriezen en drogen neemt de smaak weg. In ijsblokjes vormen doen vind ik nogal een gedoe, en ook nogal waterig, bijvoorbeeld in salades.

Ik heb nu iets anders geprobeerd. Namelijk, verse koriander op zout. Na het oogsten had ik 300 gram vers blad. Dat is fijngesneden, en vermengd met de helft, dus 150 gram, zeezout. Dat ging toen in een glazen pot, in de koelkast. En dat korianderzout wil ik nu gebruiken als vervanger voor het verse blad. Zo'n half theelepeltje per gerecht.

Ik laat je het wel weer weten, hoe het bevalt. 

Nou, genoeg wel weer he, voor vandaag!

Tot gauw weer! 😊👋👋