De allereerste baan die ik had na mijn studie, was die van Account Manager bij een computerfirma. Account Manager is gewoon een duur woord voor verkoper. Ik verkocht computers. Ik zal je niet vermoeien met hoe ik aan die baan was gekomen, maar ik was verre van gelukkig met dat werk. Het verdiende heel goed, en we mochten allerlei cursussen volgen, en ook moest ik regelmatig met klanten naar het hoofdkantoor in Parijs.
Voor de buitenwereld leek het een topbaan. Maar ik vond het niks. Ik interesseerde me eigenlijk niet zo voor computers. Maar wel voor de mensen, erachter.
Baan twee. Bij een grote verzekeraar. Daar werkte ik met mensen. Met een team van 11 personen, allemaal heel verschillende mensen, leeftijden, achtergronden, opleidingsnivo's. Dat werk paste al een stuk beter. Daar heb ik een aantal jaar met heel veel plezier gewerkt en veel geleerd.
En toen .... kwamen de kinderen. Vier stuks binnen vijf jaar. Met wat passen en meten konden we terug naar één salaris (dat van Paul) en had ik de grote luxe om een aantal jaar full time te moederen. Ge-wel-dig!! Wát een leuke baan was dat! Wat heb ik daarvan genoten. Acht jaar moederen, een gouden tijd was het. Wel druk hoor, dat wel.
Toen ging de jongste naar de basisschool en was het wel weer eens tijd voor een baan buitenshuis.
Ik belandde in de sportwereld. Haha, en dat was écht geen opzet. Het ging gewoon, zomaar, van les nemen naar les geven. Met de nodige opleidingen etcetera. Maar wat vreselijk leuk was dat! Wéér werken met mensen. Eerlijk gezegd kreeg ik toen pas écht het gevoel dat ik nuttig werk deed. Dat ik een beroep had. Want met die lessen kon je mensen écht helpen.
Je kon ze van teveel kilootjes afhelpen, van sommige klachten afhelpen (ook eráán helpen, als je niet oppaste😄), en er zat ook een soort van psychologie bij. Want mensen worden soms heel openhartig, eenmaal moe getraind. Je krijgt heel wat ontboezemingen te horen.
En toen? Nou, boerin dus. Dat verhaal heb ik al verteld. Ergens aan het begin van dit blog. Dat is nu mijn werk. Niet zozeer meer met mensen, maar nu vooral met dieren, met planten, met voedsel.
Mijn carrière was dus een achtbaan. Van het één naar het ander. Maar er was altijd werk. En afgezien van die eerste baan, was het altijd werk wat mij helemaal in beslag nam.
En wat nou de boodschap is? Och, eigenlijk niks. Gewoon, eens even wat anders dan steeds maar weer die rogge en die koeien. En ook, dat ik hoop dat jij óók werk hebt, betaald of onbetaald of wat of hoe dan ook, dat je écht leuk vind en dat je helemaal bezighoudt.
Zodat je geest opgevuld is en niet alsmaar wordt afgeleid door dingen die er helemaal niet toe doen 😊
Are my boots old? Is my coat torn?
Am I no longer young, and still half-perfect? Let me
keep my mind on what matters,
which is my work
(fragment uit 'Messenger' van Mary Oliver)
.jpeg)
.JPG)
9 reacties:
Leuk om te lezen wat voor werk je hebt gehad.
Heel jammer dat ze dit eigenlijk geen werk vinden, de thuis voor de kinderen baan. Kijken ze je streng aan en zeggen: je moet economisch zelfstandig zijn, wat als je alleen komt te staan,
Foei!! Als je zwanger bent dus ook ongewisse toekomst met je partner roept iedereen hoe geweldig je bezig bent en hoe mooi de toekomst. Niemand zegt dan dat je niet weet of je over tien jaar nog wel gelukkig bent met je partner. Baby's zijn leuk maar daarna weer snel aan het werk. Ik heb het thuis altijd heerlijk gevonden maar heb me altijd moeten verantwoorden.
Mooi fragment.
En mooi parcours dat je deed tot nu toe.
Denk je niet dat het gaat vervelen, die cyclus van zaaien en oogsten ? Want als dat ooit gebeurt, wat ga je dan doen ?
Erover schrijven misschien ? Je hebt zoveel kennis opgedaan.
Ik heb altijd werk gehad dat zekerheid bood maar niet bijster interessant is, en eigenlijk maakt me dat een gijzeling van de economie. Want het bepaalt je leven en wie je bent.
Ik lees trouwens een mooi boek, als je het niet kent, zeker lezen : In de wildernis, van John Muir.
Bedankt, Clarien en prettige dag !
Dank je wel Clarien voor dit mooie levensechte verhaal!
Een voltijdse baan in een bank, met hier en daar een leuk zijsprongetje, dat nam de meeste tijd van m'n 'beroepsleven' in. Boeiend, wordt het pas daarbuiten...
Mooie loopbaan heb je, Clarien!
Lie(f)s.
De tijd thuis met je kinderen zoals het hoort ,en niet naar de naschoolse opvang of opa en oma voor dit karretje spannen ,tegenwoordig is het normaal maar de mensen willen steeds meer twee auto’s ,3 vakanties ,ze zijn niet meer tevreden met een eenvoudig leven !
Het leukste is om met dieren te “ werken “ dan leer je de mensen pas kennen !
Gr Petra.
Wat een mooi verhaal, nou je verhaal jouw werkelijkheid!
Mooi om te lezen.
Wat leuk om eens iets meer over jouw achtergrond te lezen. Ik lees je blogs al lange tijd met veel plezier, ter lering ende vermaak!
Zelf ben ik in de gelukkige omstandigheid dat ik mijn tijd kan verdelen tussen huishouden, tuinieren, genieten van man, kippen en onze jonge hond en mantelzorgen voor mijn vader van 90. En druk dat ik er mee ben joh 🙂
Groetjes,
Ineke
Leuk om te horen dat wat je hiervoor gedaan hebt. En dat het thuismoederschap een volwaardige plek heeft in de rij.
Mooi <3
Een reactie posten