Er doorheen.

on zaterdag 10 oktober 2020





Vorige week maandag .... dwarrelde er de hele dag een grote zwerm boerenzwaluwtjes over ons huis en tuin en weiland. Ze maakten er een complete luchtshow van, het was schitterend om te zien. Maar het was hun afscheidscadeau. Want op dinsdag ..... was het ineens héél stil in de lucht. Onze zomervriendjes waren zomaar weer vertrokken. Ze zijn nu alweer ver weg, over de zeeën en de alpen,  naar Afrika. Pas in april komen ze weer terug. 


En ... héél bijzonder ..... in diezelfde week .... kwamen de ganzen weer terug vanuit het hoge noorden. Ineens waren ze er weer! De hele winter blijven ze nu bij ons in de buurt, en vliegen in de schemering in deftige V-formaties over ons huis. 's Ochtends naar de voederplek, en 's avonds weer naar de slaapplaats.


Het is een mooi geluid, het geroep van de ganzen naar elkaar, hoog in de lucht. Er zit iets in van weemoed in, iets melancholieks, wat goed past bij de herfst en winter. Zoals het vrolijke gebuitel van de zwaluwen zo goed past bij voorjaar en zomer.


Maar goed. Tot zover de vogels. Wat doen we zelf zoal? Ik maak het mezelf even makkelijk en volg de foto's zoals ze op mijn mobiel staan. Daar zie je eerst de ijverige handen van Rens. Daar was ik vrijdag, bij Rens en Klaas. Dat is altijd éérst uitgebreid koffiedrinken en bijpraten. En dan, aan de slag. Rens zou mij leren hoe ik de wol, die nu dus schoongemaakt is, moet kaarden, tot bruikbaar materiaal.






Kaarden, dat betekent dat je de plukjes wol over een kaardmolen haalt, die je met de hand draait. Dan wordt de wol netjes uigekamd. Na een tijdje haal je de wol van de molen af met een priem, en rolt de lap wol netjes op. Zo krijg je dus een bruikbaar produkt. Hele mooie schoongemaakte en gekamde wol.


Rens had ook al een halve doos vol wol van te voren gekaard. Ook had ze een deel van de wol wat nog goed aan elkaar vast zat, gevilt, tot een kleed. Dat was erg mooi geworden. En dat mocht ik allemaal meenemen! Nou, daar ligt het kleed, op de stoel Heerlijk warm is het!


En de bollen wol liggen klaar om te worden verwerkt tot een kussen, of te spinnen tot garen. We zien wel. Allemaal leuke werkjes voor de wintermaanden!






Paul ging aan het harken en vegen en vroeg of ik nog wat wilde doen met de eikels. Onze eikels, de oogst van de zes grote zomereiken. Zo niet, dan gaan ze terug in de bosjes onder de eikenbomen.


'Je hebt er toch geen tijd voor.' zei hij.


Tja, dat is waar. Het komt er waarschijnlijk niet van. Maar wat maakt het uit. We kunnen ze net zo goed in kratten bewaren als dat we ze onder de bosjes gooien, en wie weet komt het er deze winter eindelijk eens van om eikelmeel te maken. Haha, en eikelpap. En koekjes en eikelkoffie. 


Dus, bewaren maar.








En ik was bezig op de tuin. (waar anders) Het is daar allemaal nog lang niet klaar, dat gaat nog wel door tot eind oktober.  Vandaag heb ik de bemesting van het weiland afgemaakt, en ook het bed afgedekt waaruit de laatste aardappels zijn geoogst. 


Na een dikke laag mulch ging daar karton op. Waarom karton? Och dat is gewoon omdat het het onkruid vrij goed tegenhoudt, maar ook, omdat gisteren iemand weer wat karton kwam brengen. 


Het hoeft écht niet per se dit of dat te zijn. Het mooiste is als je het afdekken van de moestuinbedden kunt doen met spul wat je hebt liggen. Maak er geen halszaak van dat het per se een bepaald soort materiaal moet zijn. Oud blad kan ook. Of half vergaan stro of hooi of maaisel of wat je maar hebt.







Ik leg er altijd wat op, zodat het niet wegwaait. Dat blijft er soms de halve winter op liggen en soms gaat het er weer af, als ik het ergens anders nodig heb. Ook hier, géén vaste regels. Het gaat zoals het uitkomt.


🍲🍲🍲🍲🍲



Vanavond hadden we visite bij het avondeten, en ik had hamburgers op het aanrecht gelegd om te ontdooien. En Brit at toen twee van de vier hamburgers op. ONEE!! Maar je zou kunnen zeggen, óók daar gaat het zoals het uitkomt. Ze kreeg wel een standje, maar ook weer niet zo héél erg, want het is wel logisch dat een hond hamburgers opeet die open en bloot op het aanrecht liggen en wij allebei weg.


Het is natuurlijk wél een hond.





En dan, nog even een uitstapje naar Utrecht, vanwaar ik gisteren een foto kreeg van onze vier telgen. De zussen hadden Bob voor zijn verjaardag in april een  whisky proeverij kado gedaan, en gisteren was het eindelijk zover. Keurig volgens de corona regels mochten ze in een van de prachtige werfkelders aan de Utrechtse grachten met z'n viertjes aan de proeverij. 


Ik vond het een prachtig plaatje ..... 

  




 

.... en we eindigen op het weiland. Waar Bonnie niet zo van regen houdt en steeds wegkruipt in het geitenstalletje. Het past nog nét!


En dan ben ik er doorheen! Ook letterlijk. Gapen gapen. Het was een boeiende en volle week. Ik verheug me op een rustige zondag bij de kachel met een dik boek, en ik wens jullie ook zoiets!😊 



5 reacties:

Hilde zei

Wat een mooi verslag weer.
En fijn om uit te kunnen kijken naar knutselen met de wol, in de winterdagen! Fascinerend materiaal is het eigenlijk.

Ik heb nog nooit van eikelmeel of eikelkoffie gehoord. Ben benieuwd! En mocht het er niet van komen dan ken ik nog twee geïnteresseerde varkens. ;)

Die foto van Bonnie is echt aandoenlijk. En de foto uit Utrecht heel vrolijk! Goed om ook stralende gezichten te zien in een tijd waar de nadruk lijkt te liggen op bezorgdheid en eenzaamheid.
Zorgen en ziekte zijn er en blijven er, maar ze zijn gelukkig niet het enige in het leven.

Barbara zei

Hi Clarien, om het looizuur (tannine) uit de eikels te krijgen kun je ze -gepeld- in een netje in de stortbak van de WC hangen, als je tenminste nog ergens een zichtbare stortbak hebt. Of misschien in de laatste ton van je wateropslag (daar wordt toch niet uit gedronken, uit die laatste?), net zolang tot er helder water vanaf komt. Of in de Beentjesgraven. Ik wil wel een dagje komen pellen :)

Lies zei

Heel mooi (werk), Clarien, die wol!
Lekkere chocolaatjes, en een heel gezellige proeverij.
Knappe foto van Bonnie!
Lie(f)s.

Willem zei

Bij het kaarden van de wol dwaalden mijn gedachten af naar de (wilde) kaardebol; Dipsacus fullonum. Het schijnt dat de uitgebloeide bloemhoofdjes in het verleden daadwerkelijk gebruikt werden om wol te kaarden. De plant wordt om die reden daarom ook wel weverskaarde genoemd. Eerlijkheidshalve lijkt mij het het mechanische kaarden vlotter en beter te gaan dan met het bloemhoofdje van een kaardebol.
De kaardebol is wel een leuke tuinplant, of beter de bloewiwijze ervan. Mooie paarse bloemetjes die ringvormig vanuit het midden naar zowel boven als beneden gaan. Het is wel zo dat je de plant moeilijk weer kwijtraakt als je die eenmaal in je tuin hebt. Daar staat tegenover dat de zaadbollen een enorme aantrekkingskracht hebben op zaadetende vogeltjes als de putters. Dus als je de ruimte ervoor hebt gewoon in een verloren hoekje een paar planten neerzetten; het is een tweejarige plant die in het eerste jaar niet meer is dan een rozet die plat op de grond groeit. En over de jaren erna hoef je je geen zorgen te maken. de plant zaait zichzelf rijkelijk uit.

Clarien zei

Dankjewel Hilde! En dat met die eikels dat zal wel november worden hoor! Barbara ik neem je aanbod heel graag aan! Kom gerust!! :)) Lies ja ze waren erg lekker maar zijn helaas alweer op. :)) Willem, die kaardebol ken ik nog niet. Zal er eens naar uitkijken!