Amsterdam.

Vrijdag was ik in Amsterdam. Koffiedrinken bij Lien, aan het Singel.

Het is een aardige tippel, vanaf het station, langs de grachten, naar haar huis, en ik verwonderde me over de enorme hoeveelheid vliegtuigen (wel één per minuut leek het) die ik vlák boven mijn hoofd zag voorbij komen. Zijn er alweer zoveel vluchten dan? En zoveel reizigers? 

Tuurlijk zijn er in Punthorst ook alweer de nodige witte strepen in het azuurblauw te zien. Maar het lijkt toch nog weinig. En we hóren ze niet. Het zijn hele verre stipjes, hoog in de lucht. Maar hier ..... vlakbij. 

Wel mooi hoor. Als een echte plattelander kijk ik elk vliegtuig na. Welke maatschappij is het? Welk type vliegtuig? Hoeveel motoren?

 

Er is nog veel meer te zien. Zoals de prachtige geveltuintjes. Mensen halen gewoon een rij tegels weg, langs de gevel, storten dat vol met aarde, en voila, er groeien de mooiste planten. En er zijn ook oude borden te zien op sommige panden, van lang-geleden-bedrijfjes. En kijk daar, een reisboeken-winkel. Met allerlei leuke boeken. Daar zou ik zó een ochtend rond willen neuzen!

Maar nee, geen tijd. Andere keer misschien.

Kijk eens wat een mooie ingang, hierboven. Mooi met al dat marmer en die trappen en statige deuren. Is het een ministerie? Een bank? Een ambassadegebouw? 

Maar nee hoor, het is de ingang van de sportschool! 😄

Ook de ingang in het pand waar Lien met haar vriendinnen woont is mooi en statig. Een enorme deur, een lange marmeren gang, trappen. En dan moet je omhoog. Steeds hoger. En de statigheid wordt bij iedere volgende trap een beetje minder statig. Haha het wordt steeds meer gewoon. Ook zie je door de ramen een soort binnenplaatsje. Dat hebben al die grachtenpanden, die heel erg diep zijn. Halverwege zo'n pand een binnenplaats met veel ramen. Zo had je middenin het gebouw ook nog wat licht, van buiten.

En zo had je dus een voorhuis en een achterhuis. Ja ze waren erg praktisch, die Amsterdammers.

Boven is het gezellige appartement van de meiden, en we drinken uitgebreid koffie. En dan weer de stad in. Lien en ik houden allebei erg van musea, en we gaan dit keer naar het Grachtenmuseum, wat letterlijk bij haar om de hoek zit.

Ook hier is het niet meer gewoon .... rondkijken ..... maar krijg je net als in bijna alle musea tegenwoordig, een multi-media-tour. Eerst op de bel-etage, is er nog 'gewoon' een collectie schilderijen te bekijken. Wij kijken lang naar elk schilderij. Zó mooi. Vooral de details op sommige schilderijen, die kunnen je helemaal meenemen naar een andere wereld.

Maar dan komt de hostess alweer om het hoekje. De audio-tour begint! Komt u mee?  

Het is erg indrukwekkend. Via de audio-tour ga je van kamer naar kamer en in elk vertrek krijg je via indrukwekkende beelden en geluid een idee hoe Amsterdam vroeger was, en hoe alles is ontstaan en gegroeid.

De geschiedenis, de bouw van de grachten en de grachtenpanden. Alles wordt heel precies en heel boeiend uitgelegd. Op een gegeven moment stonden wij tot onze knieën in de Herengracht (zogenaamd dan he) te kijken hoe een grachtenpand in elkaar werd getimmerd. Je hoorde de timmermannen zingen.

Het was allemaal héél levensecht.

En dan sta je ineens weer op straat. Te knipperen tegen de zon.

We gingen op ons gemakje aan de wandel, want we hadden nog een uur vóór de lunch. Over de grachten en door de smalle steegjes. We kwamen langs veel kerken. Amsterdam is altijd een smeltkroes van culturen en religies geweest en ieder had natuurlijk zijn eigen kerk.

Ik wilde wel graag even langs De Papegaai. Dat is een 'verstopt' katholiek kerkje, midden in de Kalverstraat. Het is daar altijd zo'n oase van rust, als je uit die enorm drukke straat zó de kerk inloopt. 

En ook al zijn we niet katholiek, we hebben voor alle recent overleden familieleden een kaarsje gebrand. Dat is toch een mooie handeling, vonden wij, om op die manier zomaar midden in de waan van de dag een moment stil te staan bij je overleden dierbaren.

En daarna was het weer, hup, de drukte van de stad in. Maar de Kalverstraat hielden we wel voor gezien. We hebben rondgelopen door oude buurten, de Oudezijdsvoorburgwal, rond de mooie gebouwen van de Universiteit van Amsterdam, en die kant op. 

En toen was het tijd voor de lunch, en wel in 'De Laatste Kruimel'. Dat is een piepklein en héél gezellig bakkerszaakje, waar je ook kan eten. Het zat helemaal vol, maar de eigenaresse die erboven woont, heeft onlangs haar huiskamer ook maar verbouwd tot restaurant. Omdat het zo vol werd. En wij zaten nu dus eigenlijk in haar huiskamer!

Het voelde ook echt als een huiskamer. Met overal van die leuke ouderwetse vitrages en die jaren vijftig lampen met franjes.

En daarna was het alweer voorbij. Toen was het, hop tussen de massa's door, snel naar huis. Heerlijk even de stadssfeer opgesnoven, en dan nog een uur treinen, door de polder, met een boek op schoot.

Fijn om er even helemaal uit te zijn, je kunt daar écht van opladen. We hebben geluk met alle kinderen die in de verschillende grote steden wonen! Volgende keer gaat de reis naar Utrecht!

 

Gisteravond trok hier zo langzamerhand de regen weg. Het lijkt erop dat we het een tijdje droog gaan houden. Wat betekent dat de laatste rogge eindelijk kan worden ingezaaid. En nog wel wat meer klusjes.

Vandaag al de hele dag droog. De tuin is nog nat dus daar kwam ik nog niet, maar er zijn altijd genoeg andere dingen. Zo kwam vandaag het bestelde hout. Het is altijd even nogal een dingetje om dat netjes in de kapschuur te laten storten, omdat de kieper altijd maar nét onder de kap past. Het moest in twee keer, dit keer.

  

En daar ligt het dan weer. Onze zaterdagochtend klus. Met z'n tweeën ging het opstapelen in de hokken vrij snel. En hopelijk blijft het dit keer allemaal netjes op z'n plek liggen. En valt het niet om. Wat we afgelopen jaren eigenlijk altijd wel een keer meemaakten. Als dat hout droogt dan krimpt zo'n stapel, en dan kan het zomaar omvallen.

Zolang hier geen kleuters rondlopen maak ik me er niet al te druk om. En tegen die tijd ....  verzinnen we wel een list! Iets met banden ervoor, ofzo. 

 

🍂🍂🍂🍂🍂

In Amsterdam, terwijl Lien en ik kaarsjes aanstaken voor onze familieleden, kreeg ik ook nog een appje. Het was een heel verdrietig bericht. Het was erg toevallig, dat dat bericht precies kwam op het moment dat we die kaarsjes aanstaken.

Een verdrietig bericht, over een lieve vriend hier uit de buurt, die er nu zomaar ineens niet meer is. Die mij altijd adviseerde en heel veel tips en goeie raad gegeven heeft. Met heel veel humor en wijsheid. 

Het schrijven voelt nu anders, zonder die éne lezer ....