Stokken.

Zes weken ken ik ze pas.

Die leuke groep, acht-dames-en-één-heer, waar ik Nordic Walk les aan geef. Valt daar dan wat aan te leren denk je misschien? Ja echt wel! De goeie techniek heb je niet zomaar te pakken. Als je dat niet goed aanleert loop je maar wat te prikken met die stokken in de grond .... zere schouders krijg je ervan!

En dit was een razendsnel lerend groepje! Ondanks gemiddelde leeftijd van rond de zestig werd er kras gelopen, hard gewerkt aan de krachtoefeningen. Goed gerekt en gestrekt. Zelfs Ellie van 77 (naam gefingeerd, leeftijd niet) heeft alle lessen stevig meegestapt. Rode konen en al.

Ja zes weken kennen we elkaar pas, en dan is het al moeilijk om afscheid te nemen. Want zo onder het wandelen bouw je een band op. Zij leerden wat van mij maar ik heb ook veel van hun geleerd.

'Kom volgende week ook weer!' zeiden ze. Want .... dan gaan ze wéér lopen, zonder instructeur dus, maar gewoon met de groep. Want ze kunnen het nu! Ze kennen de kruisgang, en het slepen, en de afzet. En ze hebben allemaal stokken gekocht inmiddels. Super! Daar gaat dus een groepje al wat oudere mensen .... héél erg fit worden.

Mission Accomplished! :D

Over stokken gesproken!

Ik had lange steunen geplaatst bij de erwten. maar dat is niet genoeg steun. Die erwten en capucijners krioelen alle kanten op als ze gaan groeien. Ik had daar ooit iets over gelezen, hoe je met sprokkelhoutjes en takjes een loeisterk fort kunt bouwen voor die peulen.

Je zet dan gewoon kleine takjes overal tussen de erwten. Hoeven geen sterke takken te zijn, die van mij zijn zo broos als wat. Overal kriskras van die takken, zo hoog ongeveer als je erwten worden.

Het scheelt ook duivenvraat, die takjes. Want duiven kijken wel uit die gaan daar niet pikken dat kost hun hun ogen!

En als die peulen gaan groeien gaat dat samen met die wankele takjes een onwankelbare burcht vormen! Zwak plus zwak is sterk, zeg maar.

Nu nog wat Look-Zonder-Look meenemen. Een wild kruid met hoog vitamine C gehalte en lekker knoflooksmaakje. Je herkent het aan de typische vorm van de blaadjes.

Met zo'n rondje erin.

Op weg naar de markt zie ik weer één van die gedichten waar Bussum ineens vol mee hangt. Maar ze vallen niet op. Soms zie je ze ineens. Dit gedicht is een ode aan Bussum, aan de hei, en aan de oude chocolade fabriek. Vroeger rook het hele dorp naar de chocolade van Bensdorp. En wij keken vanuit ons huis zo op de schoorsteen.

Maar nu is die fabriek allang dicht. De schoorsteen is omgewaaid met een storm. En ook daar komen appartementen.

Zo wat zullen we es meenemen?

Hier bij Joop Sjouwerman vulde ik jarenlang grote tassen vol 'met goedkope groente en fruit. En met mij vele anderen. Rond sluitingstijd van de markt gaat alles weg voor een habbekrats. Je hoort Joop van verre schallen

DRIEZAKKENNNENÉÚÉÚÉÚÉÚÉÚRRRROOOOOOO!!

En dat zijn dan de mandarijnen of de aardbeien of de tomaten of de courgettes.

Maar sinds ik Moeskers Moestuin heb kom ik hier haast niet meer. Want je raakt verwend door al die verse groente, en dan hoef je ineens geen driezakkeneneueueueuerrrooo meer.

Vis werd het vandaag. Lekker zo'n bak vol! Thuis bakken, en dan wat wortelen, preien en uien erbij. Met rijst.

Ik krijg de doos met een papier eromheen gevouwen zó in mijn handen geduwd. Géén plastic zakje! Goed zo visboer! Zo moet dat!

(alleen stom dan weer .... dat ik zelf een tas ben vergeten ... er liggen ook maar een paar honderd tasjes thuis in de kast! :-)