Wolfje.

Tussen alle familieperikelen door gaat elk vrij uurtje op aan tuinwerk. Na alle regen en nu met dat mooie droge warme weer komt er een complete vloedgolf van de tuin.  Alle gewassen willen geoogst worden en wel nu metéén!

Paul zegt tegen mij, hoho, rustig aan, het is geen aangenomen werk hoor!

Nee, aangenomen werk is het niet en ik krijg er ook geen cent voor. Maar het is wel ons voedsel, voor een héél jaar weer. Waar maandenlang werk in zit. En dat wil je niet laten schieten. 

In een paar uurtjes kan ik dan steeds toch wel weer heel wat doen.

Voor boontjes heb ik een vrij snelle methode. Ik punt ze en snij ze met hele stapels tegelijk in stukjes. Dat gaat in de rijstkoker, een paar minuten in een pan kokend water.

Dan onder de koude kraan afspoelen, even laten koelen en uitdruipen, en dan in een plastic zak. En ondertussen ben je al met de volgende lading bezig. Vijf kilo spekbonen waren zo in drie kwartier klaar, voor de vriezer.

Met een deel van de tomaten heb ik iets nieuws geprobeerd. Namelijk, invriezen. Normaal maak ik er saus en ketchup van. En soms droog ik ze, als het héél warm is, op het dak van de stal.

Maar dit keer dus ook een experiment met tomaat rauw invriezen. Zo blijft je groente gezonder en vitaler dan wanneer je het weckt, of er saus van kookt. Verder is dit een stevig soort tomaat wat goed in blokjes te snijden is. 

Of het bevalt, om dit later dan te ontdooien en in gerechten te verwerken, zal ik tzt laten weten!

Kruiden, wortelen, bloemen, enorme broccoli's en bloemkolen, courgettes, uien, bieten, spitskolen en pepers, van alles kwam er voorbij.

Er is ook nog steeds vers fruit. Op dit moment zijn de bramen rijp. Ik pluk om de drie dagen, en dan blijven er steeds nieuwe rijpen. Als je ze te lang laat hangen stopt het rijpen van nieuwe vruchtjes. Net als bij aardbeien.

Omdat we maar één losse vriezer hebben, die altijd snel vol zit, heb ik het fruit vanaf het begin steeds apart ingevroren, en daarna los gestort in een vrieslade. Zo neemt het fruit minimaal ruimte in beslag. In de eerste la zit het vroegste fruit, aardbeien en bessen. En in de andere zitten pruimen en bramen en daar komen straks nog frambozen bij.  

Maar we komen toch echt tekort met vriesruimte. Hij is al bijna vol en op de tuin is het einde nog lang niet in zicht. 

En er zijn de dieren. Die hebben ook verzorging en aaitjes en aandacht nodig. Zo liep Brit mij steeds te zoeken toen ik vanmiddag in de mais aan het wieden was. Ik kroop gehurkt door de rijen en steeds aan het einde van de rij .... daar stond Brit al te wachten. Ik kreeg er de slappe lach van. 

Elke keer was ze er weer! Precies bij de goeie rij!

En er is ook steeds zoveel moois te zien. 

Neem nou zo'n gouden kever. Je kon je er zelf in spiegelen, zó glansde hij. Hij zat in de zaadkop van de wortelplant.

En natuurlijk wil je ook graag weten hoe het met dat lieve krekeltje gaat, wat afgelopen zaterdag geboren is. 

Het was spannend natuurlijk, zo'n babietje dat zomaar een hele maand te vroeg komt. En ook nog op de kop geboren. De voetjes kwamen als eerste. Toen hij geboren werd stond het halve ziekenhuispersoneel eromheen want dat zie je niet vaak.

Dinsdag reed ik nog snel even langs de Prenatal, in Zwolle. Want Poek en Steijn hadden niet meteen genoeg kleertjes in zo'n klein maatje. En andere dingen waren ook nog niet helemaal compleet, want tja, je denkt dat je nog een hele maand hebt he?

Maar géén straf hoor, winkelen in een babyzaak!

 

Alles eerst wel even gewassen natuurlijk, en ik kréég me toch een toeter van een deja vu, met al die luiers aan het wasrek! Alsof er nog helemaal geen dertig jaar voorbij waren gegaan sinds ik zelf de allereerste luiers van Bob aan datzelfde rek ophing.

Wel was vroeger alles gewoon wit. Deze zijn veel leuker! 

Wat ook fijn is is dat onze moestuin nu ineens een extra dimensie heeft gekregen. Ik werk daar nu niet alleen maar voor ons zelf, maar alle kracht uit de tuin gaat ook linea recta naar de familie. 

Naar mijn moeder, die wel wat extra's kan gebruiken om aan te sterken. En natuurlijk gaan er vanaf nu ook bakken met lekker eten naar Utrecht. Want Poek en Steijn mochten met hun kleintje zomaar na vier dagen ziekenhuis naar huis! Ze zijn al gewoon weer in hun eigen huis! We schrokken er bijna van. Zó snel!  

Zo'n eigenwijs ventje he? Ondersteboven geboren, veels te vroeg ook nog, en dan gewoon niks mankeren. Nou ja, alleen wat klein nog. Klein maar dapper.  

Ik vond daarom Wolfje wel een geschikte blognaam.