Ouderen (vervolg)

We gaan er geen droevige geschiedenis van maken .... maar je kan er ook je ogen niet voor sluiten. Er zijn veel eenzame ouderen.

Ze zijn onzichtbaar, behalve als je goed om je heen kijkt als je over straat loopt. In elk dorp en elke stad zijn wel van die buurtjes, waar je elke dag dezelfde man of vrouw voor het raam ziet zitten. Misschien heeft hij of zij wel een prima leven, familie over de vloer, bingo op dinsdag, koffie bij de buurvrouw op donderdag.

Maar ja je weet het niet ... misschien zit die persoon wel de hele dag alleen. En gisteren ook al.

Ik zat daarover na te denken ... hoe benader je zo iemand zonder bemoeizuchtig over te komen? En toen zei Helena in de reacties vorige week .... gewoon aanbellen en een praatje maken. Baat het niet schaadt het niet!

Nou zo gezegd zo gedaan, ik belde aan bij die mevrouw die ik had zien zitten, de hele dag achter het raam. Maar ze was niet thuis. De buurman was wel thuis, hij zat op een plastic tuinstoel voor z'n huis en zag mij aanbellen.

'Ze is vot.' (ze is er niet)
'O weet u toevallig waar ze is?'
Buurman wilde dat wel vertellen. Dat ze was opgehaald door een kennis. En hij vertelde ook dat ze elke week een keer met twee andere buurtjes koffie drinkt. Maar tja ze zit ook veel voor het raam.

Ik heb maar een praatje gemaakt met buurman. Hij zat er om verlegen, want ik kwam haast niet meer weg. Het gebit werd er zelfs bij gehaald want dan kon ik hem beter verstaan. Ik had het idee dat hijzelf ook niet vaak aanspraak heeft want dat gebit lag niet binnen handbereik. Hij verwachtte geen bezoek.

Sommige ouderen redden zich prima alleen. De ene mens heeft nou eenmaal meer fut en levenslust dan de andere. Of heeft nog vrienden.

Maar voor anderen is er helemaal geen bal aan, aan die oude dag. Omdat ze wat mankeren, of haast geen familie of kennissen meer hebben, of omdat ze wat stroef zijn in contact maken, zorgen hebben, of gewoon omdat het allemaal niet meer hoeft. Alles is voorbij en ze zitten te wachten.

Ik vind die tip van Helena super! Stap gewoon bij zo iemand naar binnen. Ga niet zitten dubben .... zoals ik dus eerst deed, van hoe pak ik dat aan, maar bel aan. Verzin een leuke openingszin. 

Ik zag u zitten en vroeg me af of u met dat mooie weer zin heeft in een wandelingetje, of een praatje. In het ergste geval zeggen ze nee maar ik denk dat ze meestal wel die uitgestoken hand vast willen pakken. 

En verder waren er veel leuke andere tips in de reacties en in de mail. Zoek contact via de vrijwilligersvereniging, via de kerk, via buurtwerk. Maar zelf denk ik dat ook dat spontane aanbellen, als je zo iemand ziet zitten voor beide partijen een heel leuk uurtje kan opleveren! 

En dan nu .. een oudere die zich prima redt! Ook al zit het niet altijd mee. Wisselvallige gezondheid, veel zorg om naaste familieleden ..... maar toch een veerkracht en levenskracht daar kan je jaloers op worden! Mijn moeder!! :D

En daarom wou ik haar in het zonnetje zetten. Kijk zie je dit bosje? Dat heb ik gesnoeid en er voor haar een leuk parasolletje van gemaakt. Of parapluutje, al naar gelang het weer. Ze ging er meteen met koffie en krant onder zitten!

We zijn gezellig de stad Groningen in geweest. Onder de Martinitoren koffie gedronken, schilderijen bekeken, oude bekende plekjes opgezocht, de slappe lach gehad, en ook nog alle kleindochters gezien.

Je vergeet het zo snel, om de ouderen te koesteren. Ik tenminste wel hoor. Niet alleen de ouderen in je buurt en in je straat, maar soms ook je bloedeigen ouderen!

Was heel leuk mam! Doen we snel weer!

En zoals Es in de reacties hieronder aangeeft .. er zijn nog meer manieren om spontaan een oudere aan te spreken of te helpen, misschien heb jij zelf ook nog tips daarvoor?