Een tijd geleden zag ik een programma op tv over een Italiaans stel, die een klein hotelletje runden met z'n tweetjes. En die kregen laat op de avond ineens een stel hongerige wielrenners te gast! En er was net even niet genoeg in huis. Nou ja .. pasta hebben ze altijd wel ... maar wat voor saus moest daar bij? Dat moest dan maar pesto worden.
Dus terwijl zij een grote pan met pasta aan de kook bracht, rende hij naar de tuin en greep een grote basilicum plant. Die smeet hij in een kom, daar werden handenvol pijnboompitjes bijgegooid, olie bij gegoten, en een groot stuk harde kaas, knoflooktenen ... en jengjengjeng de machine aan.
Hopla klaar-ies-die-pesto-van-Mario! Genoeg te eten voor de hele bende. Maar ja ... wielrenners he, die hebben een maag van elastiek, dus die Mario die bleef de hele avond heen en weer rennen naar zijn basilicum struiken en de hele avond van jeng-jeng-jeng! Toen de pitjes en de kaas op waren gingen er gekookte witte bonen door. Merkten die fietsers niet. Door al die wijn natuurlijk! Haha dat was een leuk programma.
Ik heb daarvan onthouden ... pesto heeft niks te maken met grammetjes afwegen. Het is iets persoonlijks. Je maakt het met wat je te bieden hebt in je huis en je tuin.
Ik maak vandaag pesto-uien-broodjes op z'n Mario's. Eerst dat brood.
GOOI zo'n 400 gram bloem en 400 gram volkorenmeel in een kom, en MIK daar een eetlepel gist bij, omroeren, en een eetlepel zout. Weer roeren. Dan ruim 400 ml lauw water erbij, een flinke scheut goeie olie, en lekker kneden en kletsen op het aanrecht. Eerst is de een troep, maar als je blijft kneden wordt het een mooi soepel geheel. Voeg eventueel wat water of wat meel toe.
Na zo'n tien minuutjes kneden leg je het onder een vochtige doek op een warme plek. Bij mij gaat het natuurlijk in de kas. Na een uurtje rijzen kneed je het nog een keer en leg het weer een uurtje te rusten.
 |
 |
Dan kaas erbij, gewone Hollandse oude kaas. Jeng-jeng. Peper, zout, oja en knoflook moet er ook door. Maar de nieuwe oogst knoflook is nog niet uitgezocht. Dat ligt nog steeds op de grond in de kamer ... nog geen tijd voor gehad.
 |
Om het even makkelijk te doen haal ik er een paar bloemknoppen uit. Heb je die wel es gezien? Bloemen van de knoflook? Het zijn net mini-teentjes .... en ik gebruik ze altijd gewoon net als de knoflookbol. Niks geen gedoe met pellen, ze kunnen er zó bij.
 |
Drie van die bloemen, klein beetje azijn, jeng-jeng, proeven ... en ja hoor. Lekkere pesto!!!
Het brooddeeg is ook klaar. Als je nooit brood kneed en niet goed weet of het rijzen afgelopen is kun je er even met een vinger in duwen. Als het niet meteen terugveert is het rijzen klaar. Het kuiltje blijft dan zitten.
Met de deegroller rol ik het uit tot een langwerpige lap van ongeveer 30 bij 50. Daarop smeer je een dikke laag van die verse pesto uit, en strooi er nog een paar handjes gesnipperde ui over.
Dan oprollen en in plakken snijden. Die leg je op de bakplaat. Het lijkt makkelijk maar het is wel een beetje geklungel met dat rollen en snijden, maar als je het vaker doet gaat het steeds sneller. Je kunt hier allerlei lekkere broodjes mee maken, hartig en zoet. Gebruik je fantasie voor de vulling ... en wat je toevallig in huis hebt!
 |
Op de bakplaat mik ik er nog wat kaas over en wat druppeltjes olie. Nog even laten rijzen, en dan gaat het een klein half uurtje op 200 graden in de oven.
Ja en ik had nu dus bijna anderhalve kilo pesto, en géén wielrenners :D dus er bleef heel wat over. Ik bewaar dat in glazen potjes in de diepvries. Dat gaat heel goed en het scheelt weer plastic. Als je het gaat gebruiken gewoon in de koelkast laten ontdooien en binnen twee weken opeten.
 |
Moraal van dit verhaal ... als je wielrenners in je vriendenkring hebt plant dan vooral basilicum in je tuin!
1 reacties:
Leuk verhaal, ik zie het helemaal voor me met die wielrenners. En heb helemaal zin gekregen om pesto te gaan maken dit weekend!
Een reactie posten