Stil in de lucht, en herrie in huis.

Hallooooooo!! Zie je mij wel???

Hoog in de lucht ... daar mist ineens iets! Die kleine acrobaatjes met hun blije getjilp ... de zwaluwtjes .... ze waren steeds te zien, de hele zomer lang. Maar hier bij ons in Bussum zijn ze allang weer vertrokken. Al weken. Als pijltjes uit een boog zijn ze weggevlogen, in grote zwermen, over de zeeën en de bergen en over woestijnen, naar het verre zuiden.

Het is zo'n vrolijk nuttig vogeltje. Duizenden en duizenden kleine insecten hebben ze opgegeten boven mijn tuin. Wortelvliegjes en prei-motjes en koolwitjes.

In het noorden aan de kust, waren ze vrij kort geleden nog te zien. Je verveelt je geen moment als je bij het water naar zo'n clubje zit te kijken. Al die acrobatiek in de lucht, rákelings over het water scheren en háp, een mug te pakken ..... en dan nog even een koprol en een dubbele loop en een achterwaartse salto .... aan één stuk door. De opscheppertjes! :D

Maar dan ..... gaan ze ineens met z'n allen op lange draden en hekken zitten, en worden wat serieuzer ... en kwetteren over de grote reis naar het zuiden .... zullen we gaan? Naar de klapperbomen?

Nog even een paar keer een oefenvlucht .... en ..... zzzoef ....... LET'S GO!! Weg zijn ze.









Jammer hoor. Ik mis ze echt, de lucht is zo leeg nu, en zo stil! Saai. Nu moeten we weer een half jaar wachten op die leuke beestjes. Als ze terugkomen is het hier alweer ruim voorjaar.

Maar vandaag .... was er iets anders. Ik zat te werken aan mijn buro, met mijn rug naar de kamer, de tuindeur stond een eindje open. En ineens .... een lawaai!! Geflapper en geklapwiek en gebons tegen het raam!!

Wat denk je? Haha nee ... geen zwaluw. Maar er was een ekster in de kamer! Zomaar brutaalweg naar binnengewandeld door de open deur.

Ja en nu dikke paniek natuurlijk. Hij schrok zich dood van mij, en wilde naar buiten. BOM tegen het raam. BOM BOM BOM. Arm beestje, wist hij veel ... een ráám.

Tja en wat doe je dan? Eerst maar es rustig naar hem zitten kijken, of hij ook rustig werd. Paar fotootjes maken. Maar ja elke keer als ik opstond om hem te laten zien waar de open deur was ... knalde hij weer tegen het raam aan in paniek. Hij snapte het niet.

En maar poepen op de banken natuurlijk. Wijd open snaveltje .... van het ene raam naar het andere ... maar elk raam was weer een harde muur.

Zo'n ekster is echt een wild beest als hij in paniek is. Ik kan me zelfs voorstellen dat hij in z'n angst je zou aanvallen. Dus ik had wel even een kussen voor m'n gezicht.

En toen uiteindelijk ... eureka! Alle gordijnen dicht gedaan ... alleen de tuindeur stond wijd open.

Nou, eerst zat hij nog een tijdje achter een gordijn, dat snapte hij ook al niet, maar toen, kleine hupjes door de kamer, nog een of twee keer poepen op de vloer en op de andere bank, en ja hoor .... wég vloog hij. De lucht in. Naar z'n vrienden.

Pffff .... vallen ze je niet lastig op je tuin, in je zaaigoed en in je aardbeien ... dan vallen ze je wel lastig in je eigen huis!

En de eksters gaan niet op weg naar Afrika. Die blijven lekker tetteren met z'n zeventienen in onze tuin, de hele winter lang. Ach, ook best gezellig eigenlijk!