Rare tijden.

Het zijn rare tijden. Eerst kwam, pardoes en véél te vroeg, kleinzoon één. Wolfje. Inmiddels alweer ruim twee-en-halve maand oud. En je herkent hem niet terug, zo flink en stevig als hij geworden is. Zijn koosnaampje klopt als een bus want hij eet en groeit als een wolf!

En vorige week kwam pardoes en véél te vroeg .... kleinzoon twéé. Beertje. Bijna zés weken te vroeg kwam hij. Beertje is inmiddels met zijn paps en mams verhuisd naar een kleiner ziekenhuis, en gaat elke dag een stukje vooruit. Ook al zo'n bikkel. Nou ja, bikkeltje. Zó klein, maar tegelijk ook zó'n dapper manneke. 

En .... Paul en ik hadden toevallig midden in al deze familie uitbreidingen ook nog onze Grote Vakantie gepland! Haha, onze 'Grote Vakantie' duurt altijd drie dagen en is altijd in oktober of november. Want eerder kan ik niet weg vanwege de tuin. Zie je waar we waren?

Yes!! Goed geraden! We waren op Schier. Want daar gaan we altijd heen. 

Elke keer heerlijk om daar langs de golven te banjeren over dat eindeloze strand. We hadden dit keer harde wind, felle regenvlagen, met tussendoor ineens weer stralende zon. Fabelachtig mooie wolkenluchten, krijsende meeuwen, en óveral schitterden kleine felgekleurde pareltjes tussen het groen.

Rozenbottels, meidoornbessen, bessen van Gelderse roos en duindoorn. En nog veel meer. Práchtig. Enne .... óók wat geplukt natuurlijk! Om uit te zaaien in onze eigen wildernis. 

En op ons huis werd intussen goed gepast! Wolfje was daar, met Poek en Steijn. En die hebben zich heel goed vermaakt op de boerderij. Voor de dieren gezorgd, en eitjes geraapt en lekker  gelummeld. Wolfje had overdag zijn eigen hoek in de kamer. Hij sliep daar als een roos.

  

En vandaag waren we weer thuis en stond er meteen een volgende lange rit op het programma. Namelijk naar Capelle aan de IJssel. Naar Bob en Merel en Beertje in het IJsselland ziekenhuis. 

Onderweg in de auto heb ik zakken met gedroogde maiskolven mee. Die kolven pel ik tijdens het rijden. Dat is een leuk werkje en je wordt er niet wagenziek van.

Maar natuurlijk niet alleen maar maiskolven. 

                              

En zo kwamen we aan in het IJsselland ziekenhuis. En daar ligt een héél klein mannetje, dat elke dag wat groter en sterker wordt. Dat al zienderogen vooruit gaat. En dat al het grootste deel van zijn voeding al op eigen kracht naar binnen krijgt. 

Allemaal puur .... mama. 

🙏🙏🙏

🌼🌼🌼

En dan ... de tuin. Daar is ook weer een en ander gebeurd. 

Het lijkt misschien nogal wreed. Want de planten waar een heel seizoen voor is gezorgd, en die prachtige royale oogsten hebben afgegeven, die worden nu domweg ... platgewalst. 

Ze sterven dan af, onder de laag compost, en vormen zo een vruchtbare bodem voor het nieuwe leven, volgend jaar.  

  

 
Zag je het?

Zo op de foto's lijkt het van hup hup hup klaar. Maar het gaat langzaam. Dat maaisel moet ik steeds per kruiwagen halen, van het weiland. En dan nog wat mest ertussen, en dat komt weer ergens anders vandaan. Maar het heeft niet zo'n haast. De winter is nog niet in zicht. 

En de rozenbottels en bessen van Schiermonnikoog ga ik dus uitzaaien, achter langs de tuinen en langs het weiland. Maar ik had er véél te veel. In alle zakken en tassen vond ik ze terug. Sjonge, wat ben je dan een hamster weer!  

Nou, dan ook nog maar wat jam maken.   

Er kwamen vier potten rozenbotteljam vanaf. En na het koken van de jam had ik nog een vergiet vol van die prut over. En daar zaten nog heel veel hele bottels in. Want die dingen zijn taai joh, die kook je niet zo snel kapot. 

De overgebleven prut heb ik dus maar weer te pruttelen gezet. Met ... een tomaat erin. Die lag hier nog op het aanrecht, en dat leek me wel wat. Ik ga hier nog wat sap van trekken. Sap met een extra twist. Rozenbottel-tomaat. 

Raar?

Nou ja, ik zei het toch?

Het zijn rare tijden!