Bijzondere zaken.

De sportlessen op maandagochtend zijn weer begonnen. Er zijn weer nieuwe dames bij en de groep bestaat nu uit zestien dames. Om iets vóór half negen druppelen de dames binnen en gaan rondjes lopen, en kletsen. En ik zet attributen klaar.

Het is een fijne groep. Ze doen flink hun best al lukt niet altijd alles meer, vanwege leeftijd of fysieke klachten. Soms gaat iemand even op de bank zitten, uitrusten, en doet later weer mee.

Na die les is het wekelijkse uurtje koffie drinken met de overbuurtjes. Daarna poets ik het huis, doe de was en bedden, en 's middags is er meestal nog wel een uurtje voor de tuin. De maandag vliegt altijd om! 

 
 

Er is op de tuin nog steeds iets te oogsten. Vandaag heb ik kruiden gesneden. Vooral selderij en peterselie. Dat groeit gewoon door met de kou. En de koriander is zelfs alweer aan het ontkiemen. Bijzonder!

Ook heb ik zaadjes geoogst, van de venkel. En natuurlijk ook weer de broccoli roosjes. Ze worden wel steeds kleiner. Maar toch nog elke week een maaltje broccoli. 

Oók bijzonder! 

Thuis heb ik de kruiden meteen uitgezocht. Ik was ze niet af. De planten hebben veel regen gehad en zijn goed schoon gespoeld. En ik wilde er meteen verse kruidenpasta van maken en dan wil je de kruiden zo droog mogelijk hebben. 

Wel heb ik de beestjes eruit gezocht.

De kruiden zijn verdeeld in twéé porties. Eén deel ga ik drogen voor kruidenpoeder. En het andere deel is in de keukenmachine vermalen met een zelfde gewicht aan zout. Dat werd dus verse kruidenpasta. Die moet je in de koelkast bewaren. Het blijft dan wel een half jaar goed.

Het voordeel van deze pasta is dat alle gezondheid van de kruiden erin bewaard blijven. Inclusief de enorme hoeveelheden mineralen en vitaminen, vooral vitamine C, in deze kruiden. Wat je ook kunt doen is het metéén vers invriezen. Dan blijven de vitaminen ook bewaard.

En we hadden weer een bijzondere soep vandaag. Ik wilde maissoep maken, maar we hadden nu ook die broccoli. Dus werd het mais-broccolisoep. Welja, waarom niet. 

Maissoep is makkelijk. Ik nam een zak van onze eigen zoete mais, die afgelopen zomer rauw is ingevroren. Maar je kunt ook prima een pot maiskorrels kopen. Die mais verwarm je dan in het eigen kookvocht. 

Ik had in het kokende water eerst de broccoli beetgaar gekookt, toen dat eruit gehaald en de bevroren mais erin. Na 1 minuut koken is de mais gepureerd en toen door de roerzeef gehaald om de velletjes eruit te krijgen. En dan heb je, met dus alléén maar de zoete mais en water, al een heerlijke crèmige soep. 

Maar natuurlijk ga je dat dan nog opleuken. 

Bij mij ging dus die broccoli erin, in kleine stukjes gesneden. En natuurlijk een theelepeltje van die verse kruidenpasta. En nog wat feta, en wat peper.

Het was weer een prima soepje. Met zelfs een gezichtje erin!

En de rest van de kruiden ligt nu op een dienblad, gewoon in de keuken. Elke keer als ik er langs loop hussel ik het wat door elkaar. Na een tijdje is het dan knisperdroog. En dan maal je het, vermengt het met hetzelfde gewicht aan zout en misschien nog wat peper, en je hebt een gezonde smaakmaker.

Wel is de vitamine C wat minder, bij gedroogd kruid. Maar nog wel méér dan wanneer je het kookt. 

 

Het venkelzaad moet nog drogen. En dan zijn we wel zo'n beetje klaar met zaden verzamelen. Op de tuin staan nog wel zonnebloemen. Maar die blijven staan, de zaden zijn voor de vogels. Ik heb er wel een stuk of wat gedroogd, maar daar zitten de vogels ook al bij.

Nou voorlopig heb ik geen tijd om ze te pellen. Als het zover is dan zien we wel weer of de vogels wat voor ons hebben overgelaten.

Brit en ik liepen vandaag weer langs ons Gouden Weggetje. Dat is een pad met veel berken. En die zijn nu op hun mooist. Als de zon schijnt is het net een gouden laan. 

Ik word er heel blij van. 

Een bijzondere plek.

De kranten die ik op de tuin leg om onkruid te onderdrukken zijn bijna op. Vandaag gingen de kranten van afgelopen week erop. Al het nieuws kwam nog een keertje voorbij. Daar werd ik dan weer wat minder blij van ....  

.... dat die man nu ook gewoon bij mij op de tuin ligt .... 

Maar goed. Wij gaan gewoon door met ons werk en vooral met bomen planten. En gelukkig ben ik hier op de tuin eigen baas. En kan ik de zaken gewoon onder een dikke laag compost bedekken. 

 

Het zelf beter doen, dat is de enige manier. Las ik ergens. Nou, dat gaan we zeker doen.  

Met de blik op de mooie dingen!

Een dikke rups en een tuintaart.

 

Een grote dikke gele rups kruipt door ons huis. Hij hoort bij het afzuigsysteem, dat bij het sloopwerk van de badkamer wordt gebruikt. 

Negen jaar geleden vonden wij de badkamer die we in dit huis aantroffen eigenlijk nog wel prima. We hadden toen zoveel te verbouwen dat de badkamer dus maar bij het oude bleef. Maar nu ging er toch het een en ander stuk en aan het rammelen, en nu krijgen we dan een nieuwe badkamer.  

En ineens weet ik weer hoe zo'n hekel ik ook alweer had aan verbouwingen. Bweeeh .... overal troep in huis, alle deuren open, enorme herrie. 

En zo'n badkamer, die er nog best wel netjes uitzag, wat een zielig hokje is dat ineens als alles gesloopt is. Het is net een kast. Het stelt helemaal niks meer voor.

Een kast met een grote gele rups. 

De rups kruipt uit het raam naar buiten en als Mike de sloper aan het werk is spuit uit de rupsenbips een dikke wolk stof. Zo krijgen we dat niet in huis. En Mike krijgt het niet in zijn longen. 

En ondertussen hadden we Wolfje ook deze week weer even te logeren. Want Poek was een paar dagen naar Spanje, en papa Steijn zit nog met die geopereerde knie. 

Dus van klussen kwam deze week niet zoveel.

Gisteren zijn Wolfje en papa bij andere opa en oma gaan logeren en vandaag had ik weer een paar uur voor de tuin. Ik wilde bomen planten.

Er lag nog een hele stapel wilgen en hazelaars, allemaal opschot-boompjes die ik zo hier en daar heb opgegraven. Die zijn vanmiddag allemaal uitgeplant in het nieuwe bos. Ook heb ik de omheining om het bos verplaatst, zodat er nog een paar honderd vierkante meter is bijgekomen waar ook bomen komen.

De wilgen en hazelaars zijn erg belangrijk voor insecten. Ze bloeien erg vroeg, soms eind januari al. Voor bijen en hommels is dat de eerste stuifmeel die er te halen is. Krachtvoer!

Ook had ik nog een paar kleine patio fruitboompjes in potten staan, die over waren van een Prachtlint project van al maanden geleden. Ik heb ze al die maanden verzorgd en water gegeven en was er nu wel klaar mee. Hopla, ook die gaan de grond in!  

En vanavond aten we pizza en omdat de oven daarvoor toch aan moest heb ik ook weer de eerste pompoentaarten gemaakt. 

Elk jaar gaat er méér uit eigen tuin in. Het enige wat er dit keer nog aan winkelspul in ging was een half potje room, boter, en wat kaneel. 

Voor het deeg nam ik 120 gram boter, paar lepels honing, snuf zout, één ei, en 250 gram mais-roggemeel. Dat kun je wel zien, het is vrij donker van kleur. Bloem gebruik ik zelf eigenlijk nooit meer. We hebben nog wel een pakje in huis, dat is voor als Paul pannenkoeken bakt. Want hij kan niet uit de voeten met mijn grove meel.

En de vulling bestond uit een halve, in stukjes gaargekookte, pompoen, drie eieren, een scheut room, wat honing, kaneel, komijnpoeder van eigen zaadjes, en ....

...... een paar stoofperen uit de 'weck' van vorig jaar en wat van het kookvocht. Dat maakt het lekker zoet, kaneelachtig, en smeuiig. 

Het werd dus een echte herfsttaart!

De peertjes zijn overigens niet uit onze eigen tuin. Ze zijn van de overburen. Maar volgend jaar hebben we ook eigen stoofperen!

Speciaal vanwege de taart heb ik vanavond mijn beugel maar uitgedaan. Want zoiets wil je toch wel even proeven! Het kleine taartje was van een restje. Dat gaat in de vriezer voor mijn moeder. Want die grote taart is bij ons vast en zeker in 2 dagen op!

Nou, bijna half elf alweer. Kijk, de rups slaapt ook.

Generatieding.

De eerste dagen van de logeerpartij scharrelde Wolfje gezellig om ons heen, hielp mij wat met klusjes, hielp Paul met fiets poetsen. Zat onder onze bureau's als wij zaten te werken. Schoof eindeloos lang de afvalemmer door de keuken, kamer en gang, bij wijze van duwkar. Klom stiekem bijna de trap op.

Donderdag kwamen Poek en Steijn en keek Wolfje vol verbazing naar de krukken van zijn papa. Huh?? Wat dat nou was? En hem in de lucht gooien zoals normaal altijd, dat deed papa óók al niet! Nou, dan maar met opa stoeien!

Lien kwam vrijdag ook en het was een gezellige drukke boel. En gegeten werd er goed! De kinderen vinden onze 'tuingroenten' veel lekkerder dan wat ze in de winkel kopen en er wordt flink gebunkerd. Voor lunch maak ik smeerseltjes voor op brood zoals pesto en humus, verse salades, en natuurlijk altijd soep! Pompoen, prei, biet, of wat maar voorhanden is. 

En 's avonds dan bijvoorbeeld een pompoen-broccoli quiche. Waar ik alleen in het begin wat foto's van  maakte, maar helaas niet van de prachtige taarten toen die uit de oven kwamen ... er bleef geen kruimel van over! 

Wolfje eet zijn eigen prakjes. Hij eet het liefst zelf, uit de hand. Dus ik hou tijdens het koken wat stevige hapjes voor hem apart. En heel secuur stopt hij al die stukjes dan één voor één in zijn mond. De lekkerste hapjes natuurlijk als eerste, maar alles gaat op.

Zo fijn als zo'n ventje makkelijk eet! Onze kinderen waren vroeger helaas niet van die grage eters. Daar kwam heel wat kunst en vliegwerk (en appelmoes) bij kijken voor ze zo'n hap als dit hieronder hadden weggewerkt.

Zaterdag hebben Paul en ik bomen gehaald op de Holterberg. Dat is in een groot bos bij Holten, waar vrijwilligers boompjes uittrekken, op de heideterreinen in dat bos.

Die boompjes kun je dan ophalen. Die zijn speciaal bedoeld voor hergebruik. Wij laadden zo'n honderd boompjes in en hebben ze meteen 's middags in het bos achter op het weiland uitgeplant. 

Mocht je ook interesse hebben om bomen te 'recyclen' kijk dan eens op de site van meerbomen.nu

Zaterdagavond weer languit met z'n allen voor de kachel, en zondag vertrok iedereen weer richting huis. Natuurlijk met de nodige dozen groenten, honing, en eieren mee.

 

En ook vooral pompoen, hét babyvoedsel bij uitstek! Ze krijgen er eind van de winter wel een oranje neusje van, van alle carotenen! 

 

Wat mij wel altijd verbaasd is de enorme hoeveelheid kopjes! Paul en ik drinken vaak meerdere keren uit hetzelfde kopje. Haha en dat vinden onze kinderen maar vies. Die nemen voor elk drankje een schone beker.  

Zal wel een generatieding wezen.