Spierballen en familiedag.

Als het weiland dan is gemaaid, en het hooi is opgeschud en gedroogd en tot dikke hooipakken geperst, dan moet het ook nog worden opgehaald natuurlijk. Het moet onder de kapschuur. Het mag niet nat worden.

Dit jaar had ik daar hulp bij gelukkig, van Paul. Heel fijn want het was warm ... en het waren één-en-negentig pakken. En die zijn zwáár. In elk geval wegen ze méér dan twintig kilo, want zoveel weegt een zak dierenvoer, en dit was echt heel wat zwaarder. Dus die extra set spierballen van Paul erbij was heul fijn.

En het moest natuurlijk ook weer allemaal opgestapeld. Paul vond het leuk om te helpen, hij werkte thuis en het was voor hem een afleiding, tussen alle teams-meetings door. Z'n collega's zullen wel gedacht hebben wat heeft hij toch allemaal in z'n haar zitten? Dat was dus hooi. 

En daar ligt het dan weer. Weer ruim een jaar voer, voor de geiten. En hop de kat ligt er ook alweer meteen bovenop. En de kippen hebben er al hun eerste ei weer in gelegd. Vers hooi vinden ze allemaal fantastisch. Het ruikt ook zó lekker als je er langs loopt.

Van het hooi naar de azijn. Ik heb nog een litertje of twee appelazijn over, in de jerrycan. En een groot deel daarvan heb ik van de week gebruikt om mosterd te maken. Eerst moest ik het zeven want er zat weer een dikke plak moer op. 

De gezeefde azijn ging samen met mosterdzaad in een doos en heb ik een nacht laten trekken. Nou zelfs wel twee want ik kwam er niet zo snel aan toe. Toen was alle azijn door de zaden geabsorbeerd. Daar is geen foto van.

Vervolgens doe ik er niet heel veel bij. Alleen wat suiker en wat honing, en een beetje zout. Uiteraard kun je er ook nog allerlei kruiden aan toevoegen. Dan alles goed mixen. Dat duurt wel even. Tot de meeste zaadjes gebroken zijn en het geheel een mooie mosterdkleur krijgt.

 

En zo heb je voor een jaar verse mosterd. Bij ons is het veel minder dan een jaar want de kinderen nemen ook graag af en toe een potje mee.

Oh ja, en laat het vooral een tijdlang trekken. De eerste dagen smaakt het nog wat bitter. Maar het wordt steeds scherper en het bittere verdwijnt dan.

Ook de eerste zwarte bessen zijn geplukt. Ik moest er mijn imkerpak bij aan doen want de meest productieve bessenstruiken staan precies voor de bijenkasten. Dat is natuurlijk logisch want die worden het beste bestoven. 

Ik zocht de dikste en zoetste bessen eruit en die werden ingevroren. Voor vers gebruik in smoothies en in mijn pap. En de kleinere besjes zijn zachtjes gestoofd in een pannetje, gezeefd, en vermengd met honing voor bessensaus.

Het beste kun je de gezeefde bessen eerst wat af laten koelen, tot zo tussen de veertig en vijftig graden. Dan pas de honing erbij roeren. De waardevolle enzymen in de honing blijven dan intact. 

De potjes gaan in de koelkast, want door de lage temperatuur is het zonder koeling niet zo lang houdbaar. In de koelkast blijft het maandenlang goed.

Op de tuin heb ik alle tunnels weg gehaald. De aardbeien zijn nu wel zo'n beetje af geoogst. Op een paar handjes vol na, wat je er wekelijks nog af haalt. En de kolen daar zaten ondanks de tunnels toch steeds weer koolwitjes in. En die konden er dan niet meer uit. Dat was zo'n zielig gezicht, die opgesloten fladderende vlindertjes .... dus ook die tunnel is weg.

Dan maar wat rupsen op de kool.

Vanochtend hielp ik Poek in Utrecht met het schoonmaken van hun nieuwe huis. Vandaag gingen ze verhuizen, en dan moet zo'n huis eerst veegschoon. 

Dus daar waren wij bezig, terwijl Steijn met een paar vrienden de boel in het oude huis aan het inladen was. En Lien was ook in hun oude huis, die zorgde voor Wolfje.

Ik deed het sanitair en de trappen. En we waren nog maar amper klaar ... en daar kwam de vrachtwagen al aantoeteren met daarin de heren verhuizers en het hele meubilair. En daar liep iedereen met z'n zandvoeten over de gedweilde vloer. Sjouwen en sjouwen.

Fijn hoor. Zo'n club vrienden met spierballen. Poek had iets lekkers bij de koffie, want ze werd óók nog es dertig, precies vandaag!

Enne ... vorkjes en schotels zaten ergens onderin een doos dus alles ging zo hóp uit het handje naar binnen. En dat zijn juist de lekkerste taartjes!

Om Poek te verrassen had Steijn een feestelijk middagprogramma voor hun tweetjes bedacht. Toen de spullen uitgeladen waren, de vrachtwagen leeg, kwam Paul Lien, mij en Wolfje ophalen en reden wij weer door naar Oegstgeest. Haha, volg je het nog?

Want in Oegstgeest vierde Merel haar verjaardag. Ook toevallig, vandaag. En daar knuffelden we uitgebreid met Beertje, hebben de neefjes Beer en Wolf nog even met elkaar gestoeid, maar moest Beertje toen écht naar bed want was doodop van feest en visite.

Wij waren ook wel moe toen we een uurtje of wat later weer terug reden naar huis. Met Wolfje mee, want die logeert hier weer. En bij Amsterdam stonden we nog met hem in de file. Wolfje was doodop van al die avonturen op één dag en ligt nu in diepe coma in z'n bedje.

Maar het was een fijne familiedag!

 

 

 

Daverende dinsdag.

Daverende dinsdag. Zeg dat wel!

Nou, wat gebeurde er allemaal en wat ging er vandaag goed en wat fout? Allereerst stond ik vanmorgen om 07.00 bij de drie Eiffeltorens windmolens in Staphorst. Samen met iemand van het  windmolenbestuur, iemand van de projectontwikkelaar, en iemand van het loonbedrijf die daar ging fresen.

We bespraken welk deel rondom de windmolens met gras worden ingezaaid en welk deel door Prachtlint mag worden ingezaaid met een bloemenmengsel. Toen ging het loonbedrijf fresen (de grond zwart maken) en ik ging naar huis. Het zaaien kwam pas vanmiddag. 

 

Ik had even een paar uur voor tuinwerk. 

Vandaag zijn de laatste tuinbonen geoogst. Planten eruit, bonen eraf, en dan de kale grond weer goed verzorgen voor een tweede teelt. Dus ging er een dikke laag verse compost op. En toen gingen alle tuinbonenplanten en het uitgetrokken onkruid weer terug, daar bovenop.

Gewasresten en onkruid zijn een pracht van een bodembedekker.

En samen met compost krijg je zo een pico bello bodem in je tuin. Die elk jaar mineraal-rijker en krachtiger wordt. In plaats van armer, en vatbaar voor ziekten en plagen, zoals helaas veel van de reguliere landbouw. 

Hoe je aan die mooie compost komt? Gewoon. Het hele jaar door alles opsparen wat organisch is. Maaisel en keukenafval en snoeiafval en afgevallen blad en bruin karton en afval van je huisdieren. Alles op de composthoop of -bak, en af en toe een emmer water of gier erop (verrotte planten) en je hebt in de zomer een dijk van een bodem- en plantenvoedsel.  

Wie een moestuin heeft, zet dus ook nóóit z'n groenafval aan de straat. Dat is hetzelfde als  GOUD weggooien! (haha maar dat wist je allang, ik vertel elke keer hetzelfde)

Nou. Tuinbonen dus. Die heb ik toen gedopt en ingevroren. Even kort in kokend water, afkoelen in koud water, drogen op een doek, en in zakjes in de vriezer.

En ondertussen is CJ de schilder nog steeds alles met veel vakwerk aan het mooi maken. Daar moet ik ook af en toe even kijken en overleggen. Hij vindt rotte plekken in het hout, die dan worden opgevuld met een latje of met ander spul.

Tja, het is een OUD boerderijtje he. En zo'n kozijn pal op het zuiden heeft heel wat te verduren. 

Maar het komt nu weer allemaal goed gelukkig. Ik laat het wel zien als het af is.

En dan. Na de lunch. Het zaaien van die bloemenrand bij de windmolens. Dat moest wel even goed voorbereid. Ik wil erg graag dat dit goed lukt want wie weet volgen er dan wel veel meer grondeigenaars die dit ook wel zien zitten.

Inzaaien van het talud, een grote cirkel om de windmolen heen, en van stroken langs het pad, en de kraanopgang. Ik heb een kaartje getekend en zitten uitrekenen hoe dat zaad, een kilo, dan verdeeld moest worden. Het is duur zaad, betaald door de coöperatie, waarmee ik geen fouten wilde maken. Eenmaal gezaaid, kan het niet over. 

 

Nou, de zaden gingen in tien porties van 100 gram, in katoenen zakjes. Bij de Hubo nog even twee zakken speelzand gehaald om het zaad mee te 'verdunnen', een stapel emmers mee en harken, en toen op weg. Brit mocht mee.

Er was iemand nog bezig, die een foto heeft gemaakt. Maar daarna waren Brit en ik alleen en dus zie je  niet veel van het zaaien zelf. Het was een mooi en dankbaar werkje. Bij elke handvol die ik strooide zag ik ze voor me, de sterke prachtig bloeiende planten die hier gaan groeien. En ál die vogels en insecten die er op af komen.

Een prachtige nectarbank voor insecten en een voedselparadijs voor vogels, van ruim 1000 vierkante meter, hebben we erbij! Groene winst voor Staphorst! 

Hee kijk en daar kwamen Jan en Hennie ook aan, om te helpen. Bij de tweede molen mochten we ook een stuk inzaaien en dat hebben we met z'n drieën gedaan.  

Brit wou naar huis. Die vond er niks aan. Het was daar ook heel warm en er was niks te zien of naar te blaffen. Geen andere mensen, geen honden. Nah.

Om vier uur reden we naar huis. Nog even naar de tuin en daar kreeg ik de schrik van mijn leven. Fytoftora in de aardappels!! Zomaar ineens! En niet zo'n beetje ook! Nee-ee! Nu waren de aardappels na veel werk eindelijk helemaal zonder kevers, en dan dit!  

Dan moet je de planten eigenlijk meteen afmaaien en hopen dat de aardappels onder de grond niet besmet zijn. Maar .... het zijn nog maar krieltjes! Dus, ik probeer het iets te rekken, met de BOK-methode. 

Ik heb daar ooit een blog over geschreven maar kan het niet meer terugvinden. De BOK methode is een mix maken van brandnetels, oregano, en knoflook, en dat over de planten spuiten. Daar heb ik ooit de tomaten een tijdje mee kunnen 'rekken' toen die ooit al heel vroeg fytoftora kregen.

Of ik het zelf bedacht had of het iets was van internet weet ik niet meer. Maar het werkte wel. Dus, vanavond nog een bos brandnetels en oregano geplukt, wat knoflook uit de grond getrokken, en alles klein gesneden. Dan water erop. Laten trekken. Door een doek zeven en in een spuitfles.

 

Toen éérst alle aangetaste delen van de aardappelplanten verwijderd. En daarna de BOK mix erop gesproeid. Hopelijk kunnen we nu de planten iets rekken zodat de aardappels nog iets kunnen doorgroeien.

En ik ben er nog steeds niet. Want óók vanavond kwam Alwin langs, om hooipakken te maken. Maar daar hoefde ik gelukkig niks voor te doen. 

Alleen maar toekijken.