Mensen.

Op weg naar de Kringloop in Zwolle, voor een burolamp, reed ik gisteren domweg de afslag Zwolle-Zuid voorbij. Echt héél dom. Vooral omdat er dan een hele tijd niks komt waar je kan keren. Zit je ineens op de weg naar Kampen. Nou, dan maar door, naar de kringloop in Kampen. 

En die was erg leuk. Mooi ruim opgezet, houten wanden enzo, veel boeken, alles netjes opgeruimd en overzichtelijk. Géén burolamp gevonden, maar wel veel andere dingen. Zoals vier coltruitjes, die erg hard nodig waren want de mijne zijn allemaal zo sleets als wat. En nog méér spullen. Maar dat komt zo.

Ná het shoppen reed ik met een knorrende maag terug door Kampen, en kwam toen op een plein terecht waar ik op zoek ging naar een broodje met koffie. Nou was dit plein géén hip Rembrandplein en óók geen mondaine Italiaanse Piazza en zeker óók geen drukke Trafalgar Square. 

 

Het was gewoon een plein in Kampen. Het plein vóór de Plus en de Lidl. Broodjes waren er ook, bij de Kwalitaria. Een lief meisje met een smal gezicht maakte het keurig netjes klaar en kwam het naar mijn plek brengen. Bij het raam. En daar heb ik vervolgens wel drie kwartier gezeten. 

 

De één na de ander kwam voorbij. Allemaal mensen, waarvan je het gevoel hebt alsof je ze bijna kent. Zoals dat echtpaar op e-bikes. Ze parkeerden hun fietsen voor de Lidl maar wisten niet zeker of dat wel mocht. Want er stonden allemaal van die onduidelijke corona-regels, op borden. Mogen we hier wel parkeren? Nee joh mag niet. Jawel joh, mag best, gewoon laten staan. Wel niet wel niet wel niet. Knorren op elkaar. Zó herkenbaar!

Een voorovergebogen oudere dame met een zeer gedateerde maar nette beige jas, en in haar hand zo'n onslijtbare jaren-70 canvas boodschappentas, met een paar boodschappen erin. Die hoef je écht niet uit te leggen wat duurzaamheid is. Die is dat nog met de paplepel ingegoten. 

Een jong Aziatisch stel met witte mondkapjes. Ze gaan samen de Plus in, maar hij komt naar een paar minuten alweer naar buiten. Haha hij houdt zeker niet zo van boodschappen doen. Hij raakt in gesprek met het echtpaar wel-niet, want de ene e-bike doet het ineens niet meer. Hij start niet. Niemand weet raad. Een jong meisje met rood haar in een paardenstaart komt er bij staan en doet wat met de fiets ... en en al snel snorren beide fietsen weg. Pfjoe, spannend. 😊. 

Vlak voor mij langs loopt een mevrouw nogal onzeker in haar tas rommelend. Ze stopt en opent haar tas en legt de hele inhoud op de tafel voor mijn raam. In zichzelf pratend. Zeker iets kwijt? Het is alsof ik mezelf zie. Ik ben ook altijd alles kwijt en praat ook in mezelf. Dan zie ik opluchting in haar schouders. Gevonden. Gelukkig!

  

Ik schrijf alles op en het is haast niet bij te houden hoeveel hier op dit plein allemaal gebeurt. Een hele grote en nogal zware man, loopt langs, met aan zijn hand een héél klein meisje. Het contrast is roerend. Ze hebben grote schik met z'n tweeën. Hoera, papadag!

Dan passeert een net echtpaar, van onze leeftijd schat ik, iets ouder misschien, met allebei een ski-jas van de ANWB. Zij een blauwe en hij een rode. Kijk, dat wil Paul nou nooit, allebei dezelfde jas aan. De man duwt een winkelkar en erin liggen keurig op een rij en opgestapeld de boodschappen. Ik kan nét niet zien wat precies. En dan, zijn ze de hoek om. Nooit zullen we het weten.

Een mevrouw met een witte broek en witte schoenen, wit haar en een witte tas. Alleen haar jas is kleurig. Het staat mooi. Helaas is witte kleding alleen voor mensen die het ook echt wit kunnen houden. Daar moet je talent voor hebben. Ze wordt ingehaald door weer een andere mevrouw, met blauwe jas en tas, en een stevige wandelpas. Het meer praktisch type.   

Dan, een man in een turquoise scootmobiel en met een grote zwarte hond, en in zijn mand een paarse boodschappentas en een los en al open gemaakt pak roze koeken ernaast. Haha dat van die koeken vind ik meestelijk! En ook zo herkenbaar!! De hond trekt aan de lijn terwijl de man een praatje maakt met een kennis, en veel met zijn handen zwaait. Ik kan hem door het raam heen bijna letterlijk verstaan. Het is een levendige man, hoe zou zijn huis eruit zien? 

Maar dan moet ik weg. Jammer. Bijna heel Nederland kwam hier voorbij in die drie kwartier. 

De Aziatische man is er nog. Hij is er maar bij gaan zitten.  

Op de terugreis mis ik de afslag gelukkig niet, en in Zwolle vind ik zowaar ook nog twee lampen. Nou wat een geslaagde ochtend!😊

 

Omdat jullie misschien wel nét zo nieuwsgierig zijn ingesteld als ik, zal ik de aankopen even voor je uitstallen. Het waren vooral kleren dit keer. Voor de winter. Een paar blouses en coltruitjes, een broek, en verder ... och ... wat moois en wat praktisch. 

Praktisch waren de drie stevige matten, van dik gewoven katoen, voor in de dierenmanden. En een doos vól blikjes, waar ik allerlei weggeef-zalfjes in wilde doen. Die we nog moeten maken hoor. Maar blikjes zijn er alvast!

En mooi ... dat was wat serviesgoed. Omdat er ook altijd wel weer wat stuk gaat. En gewoon omdat het zo leuk is. 

Ook leuk was vandaag, weer wol-feest bij Rens. De zeventien schapen die ik in juni kreeg zaten nog steeds in die big-bag. Er was nog niks mee gebeurd en ze zaten nog vol mest en stro.

We gingen er vanochtend samen een beginnetje mee maken. In m'n eentje kwam ik daar echt niet aan toe. Die grote zware zak. Maar toen ik haar er zo snel en praktisch mee aan de gang zag, kreeg ik ook ineens weer zin om met die wol verder te gaan. Het kost wel veel tijd, maar als je het eenmaal schoon hebt, nou, dan heb je een dijk van een produkt! Pure wol.

En wat je daar mee doet? Je kunt er alle kanten mee op. Kaarden, en dan spinnen bijvoorbeeld, of direkt gebruiken als vul-wol. Of je kunt het vilten. Dat lijkt mij ook leuk. En dan pantoffels maken of een warm vest.

Maar zover is het nog lang niet. Ik heb pas een klein deel schoon en hier hangt het te drogen. 

En hier waait het op de grond. Want het is luchtig spul natuurlijk.

En hier zit ik nu, met de nieuwe lampen. Ik heb er meteen twee gekocht en ze staan zich uit te sloven wie er het mooiste lichtje kan schijnen.  

 

 

Net mensen. 😊

Appelwinden.

Het lijkt misschien zo dat alle werkjes hier allemaal keurig na elkaar gebeuren. Eerst klus één, dan klus twéé, dan drie, en zo verder. 

Dat lijkt zo, omdat ik de foto's netjes op een rijtje zet, hier op het blog. Klus voor klus. Dat lijkt me voor jullie makkelijker om het een beetje te volgen. Maar in werkelijkheid gaat alles door elkaar. Zo bedacht ik me vandaag na het wekelijkse poetsen, dat ik die werktafel boven nou eindelijk eens moest verbreden. Ik wilde van 't weekend een grote plattegrond tekenen, van de tuin voor volgend jaar, maar er was op de tafel te weinig plek. Dus dat moet anders, er moet een tekenhoek komen.

Een tafel halen bij de Kringloop? Ik heb erover gedacht, maar eerst eens kijken bij onze eigen rommel. En op zolder vond ik een rest van een houten plaat, en ook een paar schragen. En daar achter vond ik de grote hamer terug, die al een tijdje kwijt was. (hoe die daar kwam???)

De plaat en de schragen gingen aan de kant en ik ben de hamer gaan wassen. Want er stonden ook nog een paar dozen appels te wachten, sommige al aan het rotten. Het was de bedoeling om appelcider te maken, en daar wilde ik die hamer voor gebruiken, (die dus kwijt was), bij gebrek aan appelpers.

Dus, zo ging dat. Klus één ging on hold en hup, verder met klus twee. De cider. Appels stampen. Of dat werkt? Met een hamer? Nou, niet zo heel erg goed eigenlijk.  

Zoals je ziet komt er niet heel veel vocht vrij. Het wordt eerder moes. Wat ook logisch is natuurlijk met appels. Haha, dat zou je als MOESker toch moeten weten eigenlijk!😂

Maar goed ik ging tóçh maar door. Ik wilde perse met rauw sap werken en niet met de ontsapper of door te koken. Misschien ..... komt het nog wel goed. En het was wel een mooie zelfvoorzienende methode natuurlijk. Om zo de appels te persen. Jammer dan weer dat het niet zo goed werkt.

Uiteindelijk heb ik gesmokkeld, met een flinke scheut water erbij, en toen de staafmixer erop. Toen ging het er al meer op lijken. Nog géén helder sap ... haha ... nee hoor, nog gewoon dikke bruine brij, maar er kwam al wel meer vloeistof drijven tussen de moes. En dat moet cider worden? 🙈

Affijn de bruine brij ging in een groot vat, óók al van Leo gekregen, met wat suiker erbij en een waterslot erop, en staat hier nu achter mij al te borrelen. Vijftien liter appeldrab, daar komt héél wat geluid uit! Na een paar dagen zullen we het zeven en kijken of er flink sap is vrijgekomen.

De plank en schragen zijn omgetoverd tot een flinke tekentafel, maar dat zie je niet zo goed op het plaatje. Het is dat stuk daar links van mijn stoel. Ik laat het nog wel in z'n geheel zien binnenkort.

Enne .... zo'n lieflijke onschuldig appeltje he .... 

 

 

.... die kán me toch een winden laten! Manman. Bella is er niks bij! 😄🍎💨💨

Indische dames en tante Lien.

Het is nog steeds oogsten en opruimen geblazen. Alle hoeken en gaten in huis en in de schuren komen vol. Zelf tot op zolder ligt van alles. Food everywhere!!

Tot zelfs achter de naaimachien. Daar liggen zonnebloemen te drogen. 

Wat je hierboven ziet lijkt een bos onkruid maar dat is het niet. Het zijn zo'n dertig stuks jonge appelboompjes, opgekweekt uit de appelpitten van Wim. Ze zijn een beetje overwoekerd, maar mooi sterk opgegroeid. 

Wat moet je met dertig boompjes? Nou, planten natuurlijk! Langs beide zijden van het weiland en ook achterin de wildernis en ook langs de paardenbak, overal willen we boompjes planten. Allemaal groen en mooie bloesems en fruit voor de toekomst!

En wijze Chinese spreuk zegt dat de allerbeste tijd om bomen te planten is ...... 20 jaar geleden! En de op-één-na beste tijd is ...... NU! 

Haha, dus, nou, daar gaan we hoor met de boompjes!

Een heel rijtje bomen ging vandaag in de wildernis. Omdat dat de wildernis is, doe ik er niks meer aan. De boompjes moeten zichzelf zien te redden. Zo blijven de sterkste exemplaren over. Ja dat kan je je veroorloven met dertig boompjes, dat je er een paar kwijtraakt.

Ga óók pitten verzamelen! Heb je er volgend jaar ook dertig! Of vijftig! 

Behalve planten was ik ook nog aan het zaaien. Het leek gewoon wel voorjaar! Het waren die uienzaden. Het is de eerste keer dat ik zelf uien zaai. Tot nu toe kocht ik gewoon plantuitjes bij Carel en Angela Bouma, bovenste beste kwekers, uit de polder. Maar nu, weer een stapje verder in 'zelfvoorzienen', dus óók vanuit zaad zelf uien opkweken. Ik hoop dat ik nu in de herfst nog kleine plantuitjes krijg, die we dan volgend voorjaar kunnen uitplanten. 

Dat laagje stro ging erover voor de katten. Die denken elke keer bij een nieuw mooi vlak zaaibed, dat dat een speciaal voor hun aangelegde wc is! 😸😸💩 Maar in stro graven ze niet. Dacht ik.

Alle pompoenen zijn inmiddels uit de Alpen gehaald, en de koeien mochten er nu weer op. Dat lieten ze zich geen 2x zeggen en ze doken meteen die bulten op. Die trouwens erg geslonken zijn. Hooguit de Ardennen zijn het nog. En toen trok Bella er lange slierten pompoenplanten af en daar bengelden nog allemaal pompoenen aan!

Paul dook de bult op om zijn pompoenen te redden!! Haha wat een mop!

En ik was om het hoekje bezig met het opruimen van wat zonnebloemen. De bloemen met zaden gaan mee, die drogen we, en de lange stengels met dikke kluiten gingen op het karton. En de palen ook. En zodoende konden de pompoenen die daar lagen mee naar huis.

Want pompoenen op dat karton was niet zo'n goed idee. Ze lagen in plasjes water. 

En zo ben je steeds aan het heen en weer slepen. Sommige dingen doe ik wel drie keer opnieuw. Eerste keer fout, dan nog eens fout, en dan de derde keer eindelijk goed. Kost een tijd hoor!

Maar ik heb als zelfvoorziener hier een full-time job dus kan overal de tijd voor nemen. Zoals voor het netjes opruimen van die eerste lading pompoenen. Die hier overigens over een paar weken met de eerste vorst alweer weg moeten.

En telkens .. telkens .... kom ik de golf tegen. Dat zijn de negen kuikens. Ze heten zo, omdat ze als een soort donzen golf over het hele terrein stromen. Overal kom je ze tegen. Op de Alpen, op de mesthoop, in de stal, je struikelt er bijna over en ik heb ze steeds bijna onder de kruiwagen. Gelukkig kunnen ze heel snel lopen.  

Nu zijn ze even aan het uitrusten. Tot ik de rust verstoor met foto's maken.

   

Daar gaat de golf weer. Op weg naar nieuwe avonturen.

En daar zie ik mijn twee Indische dames ook weer. Hoog boven het bosje Oostindische Kers prijken ze met z'n tweeën. Ze zijn prachtig mooi in hun Indische gewaden.

 

Ik snap nu pas waarom die bloemen zo heten!! 

Zelf óók even een Indisch accentje uitproberen, en bij gebrek aan spiegel is er gelukkig de selfieknop op de mobiel! 

Sprékend een Indische dame toch!! Haha. Méér Tante Lien eigenlijk. Die was ook zo grijs. (wie kent haar nog?)

Fijn weekend!🙋⛆🌂