Verhuizen.

Zelf verhuizen?

Kan best. Gewoon je hoofd koel houden. Om bloopers kunnen lachen. Vroeg beginnen met inpakken en alvast zoveel mogelijk op de nieuwe plek brengen.

Er gaan soms dingen mis. Nou eerlijk gezegd, er gaan meestal héél veel dingen mis. Want verhuizen is ook weer een vak, voor de vakman. En als je dat zelf doet kom je rare dingen tegen.

Nou ja het inpakken is een makkie natuurlijk. Je beste spullen gaan in dozen, en de rest doe je lekker weg. Dat ruimt me toch een partij op! Wij gaan naar een kleiner huis en ik denk dat we wel de helft van alles wat we bezitten aan klein spul hebben weggegeven en weggegooid.

Ondanks het feit dat P&P een Dream Team waren, qua verhuizen,  .... alle kasten en zware spullen keurig netjes in de vrachtwagen gekregen, ging het toch eventjes goed mis bij de wasmachine.

Nou ja .... éventjes .....

.... ruim twee uur zaten ze klem met dat ding op de trap!! Twéé uur! Met de wasmachine op de trap!!

Ik kon het niet meer aanzien en liep maar even weg, kwam een half uur later terug ... en toen waren ze EEN TREE LAGER!! En maar praten en overleggen, leg jij dáár een deken dan trek ik hier, o nee wacht nu gaat hij glijden, oja nou pak hem dan hier dan kruip ik er overheen, onee wacht nee nu zit ik zelf klem .....

...... net een live aflevering van Buurman en Buurman was het! Zo'n ding weegt wel 100 kilo. Maar daar is hij hoor! Knap werk! Ik heb erg gelachen grote bewondering!

Ook bijvoorbeeld paste de truck niet op de oprit vanwege overhangende takken, snel wat wegknippen, krrrrrr .... nee hoor gaat nog steeds niet, nou ja dan maar niet. Dan maar langs de weg. Voor buurman de huisarts, en waar het net griep-prikken was met lange rijen ..... ach ja dat zijn van die dingetjes .... dat verzin je niet.

Ondertussen in Punthorst. Ik kwam daar dus 's ochtends aan. Over twéé uur zouden de mannen met twee trucks vol meubels komen om hier uit te laden in een schone opgeruimde woonkamer. Dachten ze. Maar PANIEK die woonkamer daar werd nog steeds behangen en de schildersspullen stonden er nog kriskras en supersmerig was het nog!!

Alle bouwvuil van vijf maanden ..... nog gewoon op de grond.

De mannen keken es naar mijn gezicht .... begonnen op te ruimen, maakten snel het laatste behang af. Er was ineens een extra kracht van firma Jansen aanwezig, waardoor er in die twee uurtjes tijd alle laatste deurklinken en zelfs nog een complete overloop schuifdeur-kast werden afgemaakt.

Ik als een bezetene aan het vegen en stofzuigen en dweilen ..... hijg hijg ..... en daar reden de trucks het erf op! Toettoet! Wij lusten wel een bakkie!!

Nou wij ook wel! :D

Net op tijd klaar allemaal. Komt u maar binnen!

We hebben alles een beetje lukraak neergezet. Maar het is meteen ..... thuis!

En s avonds .... als ik in de eigen tuin en op de eigen hooizolder ons eten haal ..... dan denk ik bij mezelf ... ja dít is één van die dingen waarom we hier zo graag wilden wonen!

Eigen eten van eigen land.

De eerste nacht ..... is heel kort. We zijn allebei om vijf uur alweer wakker. Van de adrenaline.

Maar dan, buiten uitkijken over het weiland, de zon is nog niet op .... er rolt mist over het land naar ons toe ..... mooi

Tja. Nog wel wat meer ging er mis tijdens het verhuizen. Ik had dacht ik al gezegd dat de keuken niet goed was gemonteerd. Verhitte gesprekken met de keukenman ..... de keuken is echt prachtig .... maar de montage is NAAD! Nou, die boodschap kwam goed aan!

Donderdag krijgen wij een splinternieuwe monteur, die alles komt herstellen. En als compensatie een extra spatrand. Nou fijn. Dus .... donderdag komt keuken deel 2!

Ja en ondertussen wonen we hier al drie dagen!

Hoe het is? Tja ... meteen al heel vertrouwd. De bouwlui zijn inmiddels maten geworden. Zij klussen rustig door aan de paardenstal, en drinken koffie met ons. Vrienden komen kijken, buren brengen een blommetje ....

En het is veel en bijzonder en verwarrend maar vooral ook verschrikkelijk fijn om nu eindelijk op ons boerderijtje te wonen.

Vandaag, maandag, Paul nog vrij. Er is veel te doen. Kasten in elkaar zetten, en kom ik ga maar es die raampjes schoonmaken. Wat een klus zeg. Al die kleine raampjes. Het zijn er ruim honderd. En wat een spinnetjes en torretjes en beestjes allemaal op en in de muren en in al die hoekjes.

Jan haalt zijn schouders op als ik er iets over zeg. 'Je wilde toch in een oud boerderijtje wonen?'

Dat hoort er dus bij. Niet erg hoor. Gezellig wel zelfs, al dat leven onder één dak! :D

Vandaag kwam ook de man van de KPN!

YES! Wifi!

Spijt .... zucht .... jammer .... en heel lief.

Wat een verademing om even bij het Tassenteam langs te gaan. Eventjes heel wat anders. koffie, koek, kletsen, en de prachtige serie tassen bekijken die Betty gemaakt heeft voor een basisschool. Rugzakjes zijn het. Alles van hergebruikte stoffen, zelfs de banden.

En dat is een hoop werk, die banden, want er gaat wel drie meter in per rugzakje. Maar de banden zijn daardoor heel stevig, en toch lekker zacht om op de schouders te dragen.

De hele school een tas! Super Betty, en tassenteam!

En .... Barbara had een krantenartikel meegenomen, kijk nou wie we daar hebben! Onze eigen Petra! Een top milieu aktiviste is ze! Ook nu weer ... organiseert ze een film thema avond rondom de film 'Fight for Fair Food'.

Die film gaat over het dilemma tussen arme boeren in Cambodja die kleinschalig en organisch telen, en grote landbouwbedrijven die (zeggen) de wereldbevolking te willen voeden. Wie heeft gelijk? Er is niet zomaar een pasklaar antwoord op.

Aansluitend aan de film is er een discussie avond, met 'Fair Trade' hapjes en drankjes. Het is in Filmhuis Bussum op 2 november, mocht je interesse hebben.

Tuurlijk kletsen we ook over de verhuizing en verbouwing .... en over de stress die daar bij komt kijken. Want inmiddels gaat er bij ons toch echt wel het een en ander fout. De keuken blijkt hartstikke scheef te zitten. En dat is nou ook net het enige dat we niet door onze eigen 'team' van firma Jansen hebben laten doen.

*spijt*

En het afscheid .... van ons oude huis ... valt mij veel zwaarder dan ik dacht. Al die spullen die door je handen gaan, de hoekjes en plekjes. Gewoon, het vertrouwde nest wat je in 20 jaar hebt gebouwd, ben je aan het afbreken. Nee, niet makkelijk

*zucht*

En ook hebben we het over al die ladingen en ladingen spullen die ik de afgelopen weken naar de Kringloop heb gebracht. Mooie spullen zaten erbij. Er was geen tijd om dat allemaal naar een weggeefwinkel ofzo te brengen. geen idee of hier ergens zo'n winkel zit. Of naar Quiet 500.

*jammer*

                                      


Ik denk daar allemaal over na bij de zoveelste rit over de Veluwe. Ja in de auto heb je heel wat denktijd.

Die weggeefwinkel .... zou die niet in onze nieuwe buurt zitten? Misschien kunnen we met het tassenteam een linkje leggen tussen de Gooise overvloed en de behoefte aan spullen die er misschien daar is? In Meppel bijvoorbeeld of in Zwolle?

Nou ja, da's iets voor ná de verhuizing.

Kijk, er zijn al buitenlampen. En bewegingsmelders. Mooi. Behang zit er ook op de muren in huis. Al bijna af zelfs. Klasse hoor die schilders!

Maar verder ..... help ...... wat een troep nog! Er wordt hard gewerkt, iedereen wil echt morgen klaar zijn, maar hallo zeg, dan moet het ook nog even schoongemaakt, en morgen komt de vrachtauto vol met meubels. Die hier dus tussen moeten staan.

Haha die arme meubels!

Over schoonmaken gesproken .... zo lief .... het tassenteam komt volgende week mij een ochtend helpen om het oude huis schoon te maken. Met z'n vieren is dat natuurlijk is een wip gebeurd. En gezellig ook, in plaats van zelf snuffend en sniffend al die hoekjes bij langs te gaan, gaan we dat met z'n vieren doen! YES!

En daarna lunch bij Marjan!

Iets om over na te denken op de terugreis ..... de onmisbaarheid van goeie vrienden, in zo'n periode!


ps ..... het zou kunnen dat het even stil is op dit blog ... we hebben nog geen wifi daar, ik denk pas maandag ...

Praten, en zwijgen.

Als je gaat verhuizen kun je je kleren allemaal uit de kast halen, netjes opvouwen, in stapeltjes verdelen en in dozen stoppen. In het nieuwe huis haal je die die dozen weer tevoorschijn, je haalt de stapeltjes eruit, alles uitkloppen, en je hangt alles weer op de hangers en bergt het op in de nieuwe kast.

Tja. Kán.

Maar hoeft niet. Dit werkt ook prima. Drie minuten van kast tot kast.

 



Ja en verder .... vooral veel gepraat vandaag. Met de schilders, die aan de laatste klussen bezig zijn. Waar die ene binnendeur gebleven was, vroeg de schilder? We moesten echt zoeken, hij stond in de schuur achter de grasmaaier. Maar nu is hij mooi in de verf.

Praten met de tegelzetter, die de vloer zo mooi maakt. Of hij genoeg tegels over had om óók de meterkast nog te betegelen vroeg ik hem .... want die was ik vergeten bij het opmeten. Ik heb zát tegels over, zegt de tegelzetter. Hij lacht nog steeds over die 10% extra die ik heb besteld. Hij heeft nog geen enkele tegel verspild.

'Wil je ook tegels in de wc?' 'Nou graag, als je genoeg hebt?'
'Done!'

Ik vind het zo grappig dat hij zijn werkkleding elke avond ophangt in het gebint. Zijn schoenen ook. Handig hoor die houten palen in de woonkamer! Ook de timmerman hangt zijn jas eraan op.

We hadden wat gedoe met de keuken. Eerst kwam het aanrechtblad een dag te laat. En toen kwam de monteur maar niet terug. Ik dus bellen. En wéér bellen. Praten als Brugman. Hallo-o-o we gaan overmorgen verhuizen hoor! Maar de monteur kwam wel, vanavond om half zes. Daarnet om negen uur belde hij op dat het klaar was.

Nu kan morgen dus die rand daarboven langs nog getegeld worden. Haha kantje boord allemaal!

En ondertussen gaan de timmerlui door in de paardenstal. Want in huis hoeft niet meer getimmerd. En dat echte pionierswerk .... is toch eigenlijk het mooist van alles. Dus af en toe daar ook even kijken. Je ziet hoe de kozijnen al worden gemaakt, terwijl de spouwmuren nog gemetseld moeten worden.

Dus, éérst maken ze die houten ombouwen om de ramen, inclusief de vensterbanken. En dan pas de binnenmuren. Goh, nooit geweten.

De installateur appt. Over buitenlampen en bewegingsmelders. En ... wat voor deurbel willen we?

Huh? Een bel? Mensen bellen hier toch nooit aan? die lopen allemaal achterom.

Jaja, de laatste loodjes. Het heeft wel iets hoor, alsof je een soort vertraagde estafette aan het doen bent met de hele club. Iedereen voelt de 'deadline' van vrijdag, als we hier met de meubels komen.

'Ik wou nog even de vloer schoonmaken morgen.' zeg ik tegen de schilder. (Oftewel kan die rommel een beetje weg?)
'Ik wou nog even de woonkamer behangen morgen.' zegt hij. Okee. Goed. Dat gaat vóór natuurlijk.

Kan ik de bijkeuken al schoonmaken? Nee, daar wordt ook nog geschilderd door schilder 2.

Wat ik uiteindelijk gedaan heb? Het kerstservies uitpakken. En in de keukenkast zetten. Hahaha over prioriteiten gesproken! :D

En de bovenverdieping stofzuigen. Want die is klaar. Gelukkig, nu kunnen we tenminste straks alle dozen ergens neerzetten.

Het voelt nog niet helemaal als ons huis. Het voelt als het huis van Jan, die het helemaal verbouwd heeft. En van de schilders en van de loodgieters. Het is nog steeds net alsof je bij hun op bezoek bent.

Alleen op het weiland voelt het al echt .. als eigen.

Daar komt de rogge op. Het Sint Jans rogge, dat de hele winter door en het voorjaar en de zomer zal groeien, tot het wel twee meter lang is en mooie voedzame graankorrels voor ons heeft, volgend jaar juli!

..... en ..... ook heel fijn. met de rogge hoef je niet te praten en niet te beslissen. Die groeit gewoon stilletjes.

Dus, lekker nog een uurtje zwijgen, met de rogge.