Beestjes.

 

Oma met achterkleinzoon ..

De verjaardag afgelopen zondag, heerlijk buiten in het zonnetje, om de beurt met Wolfje op schoot.

Helaas was ik zelf ziek. De hele dag zat ik op een stoel in de schaduw met flinke buikgriep. Gelukkig namen de meiden de catering moeiteloos over, want ik kon nog geeneens naar taart of toostjes kijken. 

Enne .... helaas ..... nog geen 30 uur na de fuif lag de halve familie (inmiddels weer thuis) in bed, met buikgriep. Ook ik kreeg zo door het van dochterlief. Man, wat is dát besmettelijk! Maar goed, dat weet je van te voren allemaal niet. En gelukkig kreeg mijn moeder niks!

🌼🌼🌼

Mei-dagen. En wat groeit alles ineens hard! Ons weiland, dat toen we het huis kochten een vlakke groene weide was, is nu een bonte mengeling van kruiden. Elke maand groeien er weer andere bloemen. 

Overal zweven en vliegen triljoenen vliegjes, libellen, vlinders, bijtjes, wespjes, kevertjes, en weet ik wat allemaal nog meer voor mooie beestjes. 

Mocht je ook een (mini) kruidenweitje willen, nou, zó gepiept! Maai gewoon een stuk van je tuin NIET. Een strookje, ergens. Gewoon, alles laten staan. Als je het 'netjes' wil, zet er dan een klein wilgentenen hekje omheen.

In no time heb je dan een prachtige bloeiende nectar-oase, vól insecten! Kijk maar eens hoe mooi gras is als het bloeit! En als je de grassen en kruiden dan nog even laat staan tot ze zaad geven, verandert die oase ook nog eens in een voedselparadijs voor vogeltjes. 

Gewoon, één of twee maanden niet maaien. Proberen? Klein stukkie? Als je dat doet en mij er een foto van stuurt (voor en na) zet ik die hier op het blog!

Omdat de weide dus vanaf april continu in bloei staat, met steeds wisselende bloemen, zijn de bijen al vanaf april als dollen aan het vliegen en nectar halen. De twee honingkamers die ik bovenop de broedkamer had geplaatst, zitten tjokvol met verzegelde honing. Verzegeld, dat betekent dat de cellen 'vol' zitten, en die worden dan afgesloten door de bijen met een laagje was. Vol!

Het werd dus véél te krap in de kast. Daarom heb ik er vijf honingraten uit gehaald en omgeruild voor lege raten. De bijen hebben zo weer meer ruimte voor nieuwe nectar. De nectar overvloed duurt nog wel tot juli. 

En die volle raten? Wat doen we daarmee?

Nou hebben wij de bijen niet voor de 'heb' van de honing. We hebben ze omdat bijen het moeilijk hebben. En natuurlijk ook voor de bestuiving, en de versterking van de biodiversiteit. 

Maar wat ik me niet realiseerde, is dat bijen die de juiste omgeving hebben, véél meer honing produceren dan dat ze zelf nodig hebben. En dat je dus zomaar die extra honing in je schoot krijgt geworpen! Ik werd er stil van. Wat een gift!

Wij kunnen die honing dus gebruiken zonder dat de bijen iets tekort komen! Nou, daar ging ik dan met de vijf raten in de kofferbak, op naar Jan D. Hij heeft een honingslinger. We hebben de cellen 'geopend' (waslaag eraf snijden) en toen gingen de raten in de slinger waar de honing eruit werd gecentrifugeerd. 

Vijf kilo honing was het. Zo fijn! Alle familieleden krijgen een potje, en de rest is voor kadootjes. Of voor cake. Of limonade. Of of of. 

Met dank aan bijen en weiland en prachtige gulle natuur om ons heen! 

Ondertussen is er ook veel tuinwerk. Hier onder zie je de zaden van wortelen. Die zaai ik dit jaar voor het eerst van ons eigen zaad. Ik vond het best lastig om wortelen in bloei en in het zaad te krijgen. Pas na jaren proberen is het afgelopen jaar gelukt. 

Het lijken nét beestjes, die zaden. Met stekelpootjes. Het is nog wel even de vraag of deze zaden goeie wortelen opleveren. Er kan altijd een rare kruising zijn geweest. Haha, dat komt óók door de insecten. Want die vliegen gewoon van de één naar de ander en halen zo soms de boel door elkaar! 

Even een blik op de grote moestuin, vanmiddag was dit.

En dan zoemen we even in op het stukje waar de tuinbonen staan. Want ook daar zijn insecten, met verschillende dingen bezig. Kijk maar even mee!

Zie je het?

Op de tuinbonen is de zwarte luis al volop aan het werk om de zoete sappen uit de planten te zuigen. Hele kolonies luizen zitten erop. En de mieren lopen daar tussendoor, dat zijn de soldaten die de luizen beschermen, en ze melken dat zoete sap, van de luizen. Dikke vrienden, die twee.

Helaas, niet zo best dus voor de tuinbonen. Hee, maar wacht, wie zien we daar????

Het lieveheersbeestje!

De redder van de tuinbonen! Want hij eet de luizen op. Enne ... het mooiste is als je dan óók nog dit tegenkomt .... (in het cirkeltje) ..... 

Zie je dat? Dat zijn de eitjes van het lieveheersbeestje. Daaruit komen de larven, die schattige rood-zwarte langwerpige beestjes die je straks weer overal ziet. En die larven die eten nog véél meer luizen! duizenden luizen! Dus over een week of twee zijn de tuinbonen weer brandschoon!

Mooi toch? Wil je ook véél lieveheersbeestjes? Laat dan vooral veel wilde kruiden groeien. Ook een hoek met brandnetels. Want brandnetels is TOP favoriet van lieveheersbeestje om eitjes op te leggen. 

Maai in mei en juni (een stukje) van je gras niet, en je krijgt dus honing, luizen-verdelgers, nectar-oases, voedselparadijzen ... 

 

..... en een lust voor het oog!

Voor niks bang.

Donderdagochtend. Om iets na zevenen reden de eerste fietsen het erf op, en om half acht liepen we met een groepje vroege dauwtrappers door de mist. En door de dauw. Dauwtrappen met Prachtlint. Er was zoveel dauw dat we met kletsnatte broekspijpen weer terugkwamen. 

Maar erg mooi. Tijdens de wandeling kwam de zon af en toe door de wolken. De kinderen plukten onderweg boeketjes wilde bloemen. En na afloop bij de koffie met krentenbollen hebben ze met Jan Paasman de namen erbij gezocht.

Tegen de tijd dat iedereen vertrokken was heb je dan nog de hele dag voor je. Maar aan het einde van de dag voel je het wel. Dat vroege opstaan. 

Het liefst sta ik elke dag om dezelfde tijd op, zo tussen zeven en kwart over zeven. Dat bevalt het beste. 

Vandaag heb ik Jan D geholpen om van zijn bijenvolk een 'veger' te maken. We zagen daar ook een hoornaar rondvliegen. Zo'n XL formaat wesp. Dit (foto) is de 'gewone' Europese. Die is niet schadelijk. Ze doet niks, zolang je haar nest niet verstoord.

Wel eet ze graag af en toe een bijtje. Het zijn echte vleeseters, deze wespen.

Er is helaas in Nederland ook een andere soort in opkomst, de Aziatische hoornaar. Dat is de vijand van de honingbij want die wespen kunnen een heel bijenvolk soldaat maken. Pfjoe. Ik hoop dat ze hier voorlopig nog niet neerstrijken. Maar in buurdorp Balkbrug zijn de eersten al gesignaleerd. Je herkent ze eraan dat ze niet zo'n geel achterlijf hebben maar vooral zwart zijn.

Deze Europese hoornaar is hier hout aan het afschaven, als bouwmateriaal voor haar nest. 

En kijk wij hebben weer logés dit weekend! 

Morgen komt de rest van de familie, bijna de hele bende. Beertje is er niet bij want die is met zijn pap en mam op vakantie. Maar Wolfje is hier het hele weekend. Hij vermaakt zich prima en lacht steeds heel hard als een haan kraait of als Brit blaft. Hoe harder het geluid hoe harder hij  lacht.

 

Vrolijk manneke. Voor niks bang. 

Dieren manieren.

Zaterdagochtend was ik weer even in dat leuke bijenwinkeltje, in Liederholthuis, een dorp vlak onder Zwolle. Daar hebben ze imkerspullen en bijenproducten en honing en pollen te koop en bijenvolkjes, en wat niet. 

Ik had een nieuwe broedbak en honingkamer nodig, voor mijn nieuwe volk. En dan ook even neuzen natuurlijk. Zo grappig, er is zelfs bijengif-crème.

 

Buiten de winkel is het ook één en al bijenweelde. Overal bloeiende bomen en struiken en heel veel bloemen. En natuurlijk rijen met kasten waarin straks weer nieuwe jonge volkjes worden opgekweekt.

Zelf heb ik inmiddels een 'veger'. Dat is een volkje dat afstamt van mijn orginele volk. We hebben de koningin uit het grote volk gehaald, en samen met een klein legertje 'werksters' in een tijdelijke kleine kast gezet. Daar kan ze haar volkje weer rustig verder uitbreiden.

Het oude volk, zonder koningin, zal nu nieuwe koninginnen gaan 'maken'. Dus dat moeten we de komende tijd goed in de gaten houden. En zo voorkom je dat je oude, héél groot geworden volk, gaat zwermen. En heb je meteen een tweede volk, als alles meezit.

De 'veger', dat kleine volkje dus, met de oude koningen, zit nu in een kleine kast. Dit volk moet wat extra voer hebben, om ze te helpen op te starten. Daar had ik dus een 'klein' deksel voor nodig met een gat erin om de voerbak op te zetten. Maar zo'n deksel hadden ze helaas niet in de bijenwinkel. 

Ze hadden wel plexiglas platen, en die heb ik nu op maat gesneden, met een gat erin, waar de voerbak op kan. Hopen dat het werkt!

Verder is het natuurlijk een en al zaaien en planten op de grote moestuin. Daar in de verste hoek staan sinds dit jaar ook de aardbeien. Zo staan ze beter in het zicht en krijgen dus meer aandacht. Vorig jaar waren ze compleet overwoekerd door wild kruid.

Vandaag zijn ze gewied, en heb ik een tijdje zitten kijken naar de komende en gaande insecten op de bloemen. Dat zijn er véél joh. Veel verschillende, bedoel ik. Bijen natuurlijk, maar ook heel veel kevertjes, vliegjes, mini-wespen, mugjes, kleine wilde bijtjes, en nog veel meer.

Héél veel insecten werken héél hard aan de bestuiving van ons fruit en groenten. (Voor wie zich misschien wel eens afvraagt waar we toch al die muggen en vliegen en wespen voor nodig hebben.) 

 

Nou ja, dit is dan toevallig wél een bij. Haha. Ik vond haar zo mooi met die bolle robijn-ogen.

En verder? De mini-tuinen in de paardenbak ben ik aan het voorbereiden op pompoenen, courgettes, tomaten, en nog van alles. De dikke laag mulch gaat deels weg, karton is verteerd, en zwarte aarde komt tevoorschijn. 

Ik doe dat altijd minstens een week of twee, vóór de jonge planten erin gaan. Want onder de mulch zitten altijd veel slakken. Hopelijk gaan die nu aan de wandel, ergens anders naar toe.

Gisteravond, een presentatie over Prachtlint, bij de oude vrienden en kennissen van de Natuurbescherming. Het was leuk om iedereen weer eens te zien en bij te praten. 

Als dank voor de presentatie kreeg ik een mooi pakketje streekproducten.

Nou, en ons leven speelt zich weer buitenshuis af, inclusief avondeten, mét kippen op tafel. Echt, die kippen zijn zó hondsbrutaal, die pikken gewoon het eten uit onze borden. 

We hebben ze een beetje té tam gemaakt .... 

Ook Brit is weer de hele dag in mijn kielzog. En de hele tijd die bal mee. Spelen spelen. Maar daar heb ik dus geen tijd voor dus speelt ze zelf met de bal. Steeds begraven en weer opgraven. Overal op de tuin zijn ronde kuilen van de bal. 

En dan in slaap vallen, met je hoofd tegen de bal. Aandoenlijk. Alsof iemand hem wil stelen.

En die rare Bek slaapt binnen. Wel in het éne plekje zon, dat wel.