Toen was het ineens een enorme wirwar van groen, met óveral bonen! Haha en en toen ineens niks meer! Want in de droogte zijn de bonen een keer spontaan allemaal overleden. Het leek toen wel herfst, op het bonenbed.
Maar het zijn taaie jongens! Want uit de wortels groeiden weer nieuwe planten, na begieten, en eindelijk een regenbui. En er kwamen ook weer nieuwe bonen aan.
En nu is het alweer voorbij. Het bonenbed heb ik vandaag ontmanteld. Dus, de jas uitgedaan.
Maar tijdens het ont-mantelen, werd ik steeds afgeleid. Eerst werd er gebeld. Dat was een leuk gesprek, over een klus die Prachtlint Staphorst doet voor een groot bedrijf hier in de buurt. Dat bedrijf wil uitbreiden, en dan moet je aan allerlei kwaliteitseisen voldoen.
En daarnaast wil het bedrijf ook graag nog éxtra ecologische maatregelen uitvoeren om zodoende een 'parel' te worden in ons Prachtlint. Dus hebben we overleg over hoe die uitbreiding zo ecologisch mogelijk kan. Wij hebben allerlei voorstellen gedaan. Zoals zwaluwwanden, vleermuiskasten, zandplekken voor zandbijen, keverbanken met braakstroken, en nog veel meer mooie elementen rondom dat bedrijf.
Ook komt er een wandelpad langs het hele terrein, dat dan weer heel mooi aansluit bij diverse parels in het Prachtlint. Zodat al die mooie natuurplekken aan elkaar verbonden worden, en diertjes kunnen migreren van de ene plek naar de andere.
Ik word echt héél blij van dit soort dingen. Dat het Prachtlint niet alleen maar iets is in ons hoofd maar nu op allerlei terreinen echt vorm begint te krijgen! Het ontstaat! En het groeit. Net als de boontjes.
Het Prachtlint voelt voor mij .... als een jas .... die precies past! Je weet wel, dat je iets doet waarvan je denkt, dit is wat ik wil. Wat klopt. Waar ik mijn tijd en mijn energie aan wil geven.
Dat hadden we al, toen we hier kwamen wonen. In een buitengebied wonen, en voor je eigen voedsel kunnen zorgen, dat was wat we wilden. Nou ja, wat ik wilde, vooral. Paul wilde gewoon een hond. En wonen op een plek met veel ruimte voor die hond. Nou, allebei blij dus.
Daarnaast wilde ik ook heel graag iets doen ... voor de natuur. Dus, ging ik bij de lokale natuurbeschermingsvereniging. En daar zit ik nu al vijf jaar in het bestuur. Maar die jas .... die gaat uit. Want hoe graag ik ook aan natuurbescherming doe, deze jas past toch niet helemaal.
Als bestuurslid van een vereniging, ben je veel bezig met de vereniging zelf. Zijnde een hecht sociaal netwerk, voor veel leden. Een vereniging verbindt en is een ontmoetingsplek.
Maar om het verhaal af te maken. Een verenigingsmens, dat ben ik dus niet. Daar zijn anderen veel beter in. Laat mij maar parels zoeken en natuur helpen ontwikkelen. Dat is mijn pad. Dus vandaar, gaat nu na vijf jaar de ene jas uit en de andere aan.
🌞🌞🌞🌞🌞
Het was warm op de tuin vandaag, de jas kon ook écht uit. Het was een geworstel, met al die ijzerdraden losmaken, en de touwtjes eraf trekken de bonenplanten platwalsen. De ijzerdraden zitten vast met van die ijzeren haakjes, die er allemaal uit moesten.
En als zo'n draad dan los is, dan POINGGGGG ... dan springt die dikke draad meteen in de knoop. Want dat doen ijzerdraden. Zodra de spanning eraf is veren ze weer terug in hun oude vorm.
En gaat mijn jas van 'de vereniging' uit, en de jas van 'Prachtlint' aan. Een nieuw pad.
0 reacties:
Een reactie posten