Mijn keuken in de herfst.

Mijn keuken in de herfst .... is nou niet echt een plek waar de meest exquise hapjes worden bedacht en gemaakt. Waar exotische specerijen en liflafjes en fusion gerechten te zien zijn.

Zo'n keuken met smetteloze handen en verzorgde roze nagels, die werken aan nette aanrechten met een mooie witte achtergrond. Die alle apparaten en de juiste messen voorhanden hebben en in een mum van tijd prachtige schotels en mooi gedekte tafels tevoorschijn toveren.

Nee. Dat zie je bij mij niet. Mijn keuken is eigenlijk meer een slachtveld. Vooral in de herfst. Als al die modderige groenten binnenkomen. Haha zo had ik vandaag nog een gevecht met een paar grove suikerbieten. Ik kreeg ze haast niet klein.

Maar eerst was ik vanmorgen nog een paar uur in de tuin aan het werk. Wéér hetzelfde. Bedden opmaken. Groenten toedekken.

Maar toen kwam gelukkig Ankie eraan met haar moeder en met ....

...... nóg weer meer dozen en tassen voor Quiet!

Ankie werkt zelf bij een groot Kringloopcentrum en daar zijn soms spullen over. Die niet verkocht worden. Die worden dan opgeknapt, compleet gemaakt, en knuffels enzo worden gewassen, en met die spullen komt ze bij mij. Dat mag ik weer doorgeven aan zus Marjan.

Samen met wat er nog stond kan ik morgen weer naar het noorden afreizen met vier volle dozen met allerlei kadootjes voor vele vele kinderen. En met een hele stapel tassen en rugzakken gemaakt door haar moeder.

Wat komt dat mooi uit! Nu krijgt deze groep kansarme kinderen óók een leuke sinterklaas!

Dat was vanmorgen. En nadat we een bakkie hadden gedaan had ik ineens geen zin meer in de tuin. Met die miezerregen. Ik heb er een keukenmiddag van gemaakt!

Hier begon het mee:

Vier grote dikke suikerbieten, waar ik stroop van wilde maken.

Hoe je dat doet? Gewoon, proberen. Bieten eerst wassen. Dat is ook al een heel ding want ze zitten vol met rimpels, waar allemaal modder in zit. Laten weken dus, en dan goed borstelen.

En dan .... die bieten slachten! En dat is ook niet zo makkelijk. Je snijdt er niet eventjes moeiteloos een plak af, zoals bij een pompoen of een gewone rode biet. Je moet echt hákken, en kracht zetten, en uitkijken dat je niet uitglijdt.

Ik dacht, ik begin maar met de kop eraf hakken. Die is vast wat bitter, omdat hij nog groen is. Dus die gaat niet mee in de stroop.

Na een tijdje ging het beter en bij de vierde had ik het onder de knie. Net als je klaar bent. Want zo gaat dat.

Ondertussen waren Paul en Guiseppe aan het overleggen over de tuinplannen van Guiseppe, voor volgend jaar. En ze waren voorzien van een drankje en een hapje, en ik legde er zo nonchalant weg wat reepjes suikerbiet bij.

'Lekker! Wat is dat?' vroeg Paul. Haha. Rauwe suikerbiet. Goh. Ook als borrelhapje dus. (maar wel met pittige kaas of een stukje worst erbij natuurlijk)

De bieten zijn vermalen, en toen gekookt. In weinig water. Want er zit veel sap in.

En toen dat zachtjes aan het prutten was, bedacht ik me dat ik ook meteen wel een paar 'pie's' kon maken, van die ouderwetse taarten, met zelfgemaakt korstdeeg. Een hartige én een zoete.

Want er lagen ook nog rode bieten en pompoenen en uien en weet ik wat niet. De bloem en de boter kwamen uit de winkel, en de eieren hebben we zelf. Suiker had ik niet in huis, maar we hebben dus die stroop, straks! 😊

Hoe maak je zo'n korstdeeg?

Het belangrijkste is dat je het snel doet en het deeg zo weinig mogelijk aanraakt met je handen, want het moet goed koud zijn. Dat las ik op internet. Voor mij was het de eerste keer en het verdient geen hoofdprijs, maar goed, kijk maar mee.

De 250 gram boter sneed ik in plakken en toen in blokjes. In de mixer ging toen 500 gram bloem, een theelepel zout, en de blokjes boter. Dit is voor twéé taarten. Kort mixen. Dan 2 eieren erbij (ik nam er vier want die van ons zijn klein) en zes eetlepels ijskoud water. Weer kort mixen.

Dan heb je dit:

Het deeg in twee stukken verdeeld. Nog steeds niet met de handen aangeraakt. En toen in plastic zakjes in de koelkast, het moet een half uur rusten. En toen ben ik de vullingen gaan maken.

De ene was een pompoen-pie. Dus, een pompoen kleinsnijden, of mixen, en die heb ik gekookt, met een scheut volle melk. Daar ging wat koriander bij, kaneel, gember, snuf zout. En een kopje vol van die dikke zoete suikerbietmix.

Je kunt ook gewoon een half kopje suiker nemen. Kort koken, dan pureren, en mengen met twee of drie eieren, en nog een scheut melk, of room. Wat je hebt.

Ja en dit bedoel ik dus met mijn rommelige herfstkeuken. Alle projecten lopen door elkaar. Die pompen staat te garen in dat middelste pannetje, maar in de linker steelpan ben ik ondertussen spekjes aan het uitbakken voor de hartige taart.

En daar achter staat die suikerbiet.

Kun je het nog volgen?

In de hartige taart (want daar ga ik dan maar mee verder) gingen vier bieten, en één dikke ui. Bieten wassen, ui pellen, en alles kleinmaken en tien minuutjes zachtjes meebakken met de spekjes. Voeg wat kruiden en zout naar smaak toe.

Dan haal je het deeg tevoorschijn.

Flink bloem op het aanrecht, en aan je handen en aan de roller, en uitrollen die lap. Tussendoor paar keer omdraaien en een kwartslag draaien.

Dan gaat het deeg op een ingevette ovenschaal. Netjes erin vlijen, en langs de randen afsnijden.

Oók hier ging het bij mij een beetje mis, want ik heb maar één ovenschaal. Die andere heb ik laatst laten vallen. Dus in plaats van een ovenschaal gebruikte ik voor de hartige taart een taartvorm. En die was dus weer te hoog.

Gaatjes in de bodem prikken, en dan de vulling erin.

Door de bietenmix mengde ik nog 150 gram feta, in stukjes verbrokkeld, en een mix van twee eieren, een scheut room, en wat kerrie. En zo gingen ze in de oven. En toen ze een kwartier in de oven stonden, heb ik de bietentaart er weer uitgehaald want ik was vergeten de geitenkaas erop te leggen. Dus dat kwam later pas, en werd niet meer goudgeel.

En de randen bogen naar binnen, omdat de vorm te hoog was.

Zo gaat dat dus bij mij in de herfstkeuken! (het hele jaar eigenlijk) Heerlijke recepten, maar altijd .... met weeffoutjes!

En steeds méér van eigen tuin, dat vind ik echt het allermooiste. Nu ook al de suiker dus!!

Hoe ging dat verder met die suikerbietenstroop? Ik heb hem door een vergiet gegoten met daarin een doek. En toen nog flink uitgeperst door er een schotel op te leggen en daarop te gaan staan. Er kwam nog wel twee liter uit.

Je ziet hierboven het eerste testje van de stroop. Het is écht stroop! Zonder bijsmaak! Als je het nog langer zou koken, en er van dat kristalspul bij doet, heb je echte suiker. Maar ik werk liever met de stroop. Dat is handig in gebruik. En er zitten ook nog veel goeie stoffen in uit die bieten.

Het is wel zo, dat de pompoentaart wel ietsje zoeter had gekund. Te weinig stroop gebuikt dit keer. Volgende keer een beetje meer. Nu doen we er dan gewoon maar een dot zoete slagroom op.

En op de kachel staan de pannen stroop te koken. Hoe kneuterig wil je het hebben? 😄😄