Alweer voorbij.

Wat kwamen die twee quiches goed van pas, achteraf.

Het was zo'n overvol weekend, tijd om te koken was er bijna niet. Zaterdagochtend een begrafenis, daarna via Groningen terug om twee dochters op te pikken, en door naar Zwolle naar de verjaardag van Mark.

Van begrafenis naar verjaardag. Zo gaat dat soms.

En dan moet er eind van de dag óók nog gegeten worden. Mijn moeder had ik van beide quiches een deel mee gegeven, zodat ze ze thuis zó kon opwarmen. En zelf aten wij de rest op. 

Van de lap quichedeeg was nog wat over, en het was zó leuk en makkelijk om te doen, dat ik zondag nog maar een taart bakte. Aardbeientaart dit keer.

Van eigen tuin! Aardbeien uit de vriezer, een potje rabarber uit de voorraad, en dan de vulling zoet gemaakt met ......

....... met de suikerbietenstroop!

Geen korrel geraffineerde suiker in deze taart!! 😊😊

Dus toen zondagavond Pieter en Sascha kwamen eten hadden we een mooi toetje.

Het ijs is gemaakt van bevroren bananen, en een scheut yoghurt, en wat aardbeien, en natuurlijk die  stroop. En dat dan allemaal dan een half uur in een ouderwetse jaren 70 ijsmaker.

Daar moet je wel op tijd aan denken, want het koelelement moet wel 6 uur van te voren in de vriezer.


 

Maandagochtend.

Ook alweer een volle dag. Maar natuurlijk wel om tien uur een kop koffie met overbuurvrouw. Ik nam de zak stoofperen erbij van de familie Klein, en in een uurtje hadden we die geschild.

Ook dit keer, pitjes verzamelen. Om zaailingen van perenbomen op te kweken.

Ik heb er niet speciaal naar gezocht, maar ik neem aan dat het zaaien nét zo moet als met die appels. Dus ook hier, een deel van de pitten tussen vochtig keukenpapier in de koelkast, en de rest gaat in aarde in potjes. Maar dat moet nog.

En hier onder zie je de appelpitten die vorige week de koelkast in gingen. Nog geen kiemen te zien he? Het kan wel zes tot acht weken duren voor ze gaan kiemen, zegt Google.

Dus, geduld.

Stoofperen, het is altijd een heel werk. Omdat ze zo lang moeten stoven. Daarom kun je het beste in één keer een hele pan vol koken, en ze dan in potten bewaren. Heet in de potten, een paar minuten op de kop zetten, en dan kun je het lang bewaren.

Ik heb ze gezoet met stroop, en er wat kaneel, kruidnagel, pruimensaus, en een snuf zout bijgedaan.

En dan, had ik nog een vraag .......

Van wie zijn toch ook alweer die handige Bonne Maman potten, die ik hier een keer in de kapschuur vond. Een grote doos vol met die potten stond er, met de deksels netjes apart in een zakje.

Ik ben er zo blij mee! Dus, gulle gever, nogmaals hartelijk dank voor de super handige potten!!

🍒🍒🍒🍒🍒🍒




Goed. Op naar naar de tuin. 🍀

En nu .... nu moet ik even een stukje theorie kwijt.

Dat komt zo, gisteravond hadden we een lezing, van Marc Siepman. Die man die echt alles en alles weet over de bodem. En nog véél meer. Ik ben er erg van onder de indruk, en zal de kennis die we gisteren van hem kregen in stukjes en beetjes ook met jullie delen. Komende tijd.

Eerst vandaag, over spitten.

Zoals je weet doe ik dat regelmatig. Omdat de gewassen anders niet goed opkomen. Vond ik tot nu toe. Maar toch knaagt er iets. Want, met spitten, woel je toch de hele boel steeds weer om. Al die belangrijke schimmels en beestjes en hun gangen en holen en communicatielijnen .... het is net alsof je steeds weer een prachtig gebouwde stad omspit. Inclusief gasleidingen en riolering en electriciteitskabels. En ziekenhuizen en scholen en kerken. Alles patsboem weg.

En elke keer zitten al die mensen dus stééds weer ...... zonder wifi!!!!!!!! 😱😱😱😱😱

Nou ja. Je begrijpt wat ik bedoel. Die bodem, daarin is een prachtige structuur opgebouwd, waar alles klopt en waar alles elkaar helpt en voedt. En die verniel je, keer op keer.

Dus. Ik ga minder spitten. Langzamerhand, steeds andere manieren proberen. En ik laat je de resultaten weten. Want, eerlijk is eerlijk, er moet óók flink voedsel van mijn tuin komen. Want dat is óók een doel van Moeskers Moestuin, dat we er met mens en dier van kunnen eten.

Dus een janboel, dat is niet de bedoeling. Flink productie, én een gezonde sterke bodem. Moet volgens mij kunnen.

Vandaag ben ik begonnen met de grenilette te gebruiken in plaats van de spitvork. De grenilette verstoort de bodem óók, maar niet zo erg. Je duwt een kluit omhoog, en laat hem dan weer zakken. Je keert hem dus niet om. Dan zijn de onkruidwortels eventjes los getrokken, en dan heeft het ingezaaide gewas dus een voorsprong.

En zo heb ik vandaag dus gezaaid, in een veld vol onkruidresten en stoppels en bobbels.

Een veldje met winterrogge is het. Ik laat de voortgang ervan zien komende weken. Oók als het mislukt!

En, óók verder met het bedekken van een aantal bedden, met karton. Zo leuk, ik heb stapels en stapels gekregen, na mijn app-je. We kunnen wel een voetbalveld bedekken!

Ooit zei iemand hier bij de reacties dat karton soms giftige inkt kan bevatten. Ik heb dat nagezocht. In het verleden was dat zeker het geval, maar de regels voor drukinkt worden tegenwoordig gelukkig steeds strenger.

Een groot deel van de inkt wordt nu op basis van soja gemaakt.

🌱🌱🌱🌱🌱🌱



Nou, en wat is hier op de tuin nog meer te zien?

Oja de voederwortels. Die zijn voor Bella, maar we eten ze zelf soms ook. Het zijn gewoon gele wortels. De voorlopers van onze oranje wortels. De smaak is bijna hetzelfde, maar ik vind ze makkelijker te kweken. Ze zijn sterker en sneller qua groei.

En ze hebben dezelfde grappige vormen. Die ene, dat was net ET.

En dan ..... ineens .... aan het einde van de middag, in de schemering, dan hoor je iets, hoog in de lucht.

Het zijn de ganzen, die weer dagelijks overvliegen. In de ochtend van oost naar west, en in de avond, terug naar het oosten, waar ze ergens overnachten.

Het is elke keer weer een prachtig gezicht en geluid.

En het betekent, de dag is alweer voorbij!