Hij verroerde zich niet meer. Eén van de kuikens, degene die nét gisteren was uitgebroed en daarna naar het kuikenverblijf was gebracht, lag vanmorgen roerloos, in het schaaltje pap. Zijn broertjes en zusjes liepen over hem heen.
Maar er zat nog een piepklein beetje leven in.
Na hem uit de pap te hebben gevist, heb ik hem geschrobd. Dat klinkt hard voor zo'n teer vogeltje, maar het moest want de pap zat overal aangekoekt. Met een washandje en lauw water is hij schoon gewassen. En gedroogd.
En toen ... ik hoop dat Renske het goed vindt, heb ik de hooimadam als couveuse gebruikt. Kruikje erin, warme doek, en daarin ging kuikentje Pieps, in de zon. Warm en droog worden.
Het hielp wel, maar het arme ding blééf maar piepen. We werden er gek van, het was net een wekker. Toen heb ik hem op een warm plekje gestopt onder mijn shirt. Vlakbij de hartslag. En toen ... werd hij rustig. 😊
Haha en toen ik naar de tuin liep om te gaan werken, en langs het konijnenhok liep, waar moederkip met de kuikens nu in zit, toen hoorde Pieps zijn moeder klokken, en ja hoor ..... daar liep zijn wekkertje weer af.
Pieps was inmiddels droog en warm, en weer iets opgeknapt, en ik dacht, ik zet hem maar weer terug. Bij zijn moeder. Misschien is dat wel beter. Ook al omdat je echt crazy wordt van dat gepiep.
Je moet die diertjes dus echt in de gaten houden, die donsbollen zijn zó kwetsbaar. Maar toch ook weer sterk. Als je voelt dat er nog een beetje leven in het beestje zit (door het in je handen te houden) dan weet je ... hij gaat het wel redden.
Veel warmte, en hem wat eten en vocht geven, dan komt het vaak wel goed.
En toen .... weer verder met de palen. De klus voor vandaag. Alle palen van de stokbonen poten.
Alle palen komen uit hun donkere hoek in de schuur tevoorschijn, en ze mogen het licht weer in. Op de zonnige tuin maken we de bedden klaar, en draaien dertig diepe gaten, om al die palen in te poten.
Mooi werkje is het!
Koffie drinken we buiten uiteraard. Deze beker daar word ik nog steeds blij van. Het is gewoon een beker met een trekker erop. Maar hij herinnert mij er aan hoe ons leven veranderd is in een paar jaar tijd. En hoe fijn het is om hier te wonen, te leven en te werken.
De hele dag dus in de grond geroerd. Oftewel, draaien, met een grondboor, precies recht naar beneden. Anders krijg je scheve palen.
En de jongste twee dochters kwamen eind van de middag aan met de bus. Paul haalde ze op en ging meteen door, dierenvoeding kopen en nog meer palen en de boodschappen.
Toen ze thuiskwamen was ik ook net klaar. Nu alleen nog de bonen poten, maar ik wacht dit jaar netjes tot 10 mei. Dat is van oudsher De Dag Van Het Boonen Pooten!
Om kwart voor acht zaten we met z'n allen voor de buis.
De plechtigheid was indrukwekkend. Niet alleen door de toespraken, en door de vele burgers die hun persoonlijk verhaal deden, en door de prachtige muziek .......
..... maar waar ik erg van onder de indruk was, was door de beelden van het publiek.
Al die opnames van mensen uit het publiek, ze hadden één ding gemeen.
Jong en oud, alle huidskleuren en soorten en maten zag je voorbij komen ..... en alle mensen die je in beeld zag verschijnen .....
....... allemaal waren ze ontdaan. Bewogen. Geroerd.
Allemaal waren ze, net als wijzelf, onder de indruk van een oorlog van driekwart eeuw geleden. Onder de indruk van wat er toen in die vijf jaar is gebeurd. Wie er zijn gestorven, en waarom.
Het was indrukwekkend, hoe geroerd en ontroerd mensen nog steeds zijn. Nee, het is allemaal nog lang en nog lang niet vergeten. Het leeft nog enorm. Mooi dat de beelden dat zo goed lieten zien.
6 reacties:
Wat een mooi verhaal, over Pieps.je hebt echt zijn leventje gered dooir je gevoel te volgen.
Nu weer fijn bij zijn moeder er broertjes en zusjes, daar is het beter voor hem!!
Dodenherdenking......wij keken ook en waren en (weer) stil van. Al die mensen, ik had hetzelfde wat jij hebt, wat kijken ze allemaal hetzelfde!! Maar kon ded gezichtsuitdrukking niet uitleggen. Wat jij schrijft, dat is het.....ontdaan. Bewogen, en ontroerd.
Mooi gezegd hoor.
Ik zal je vertellen..... wij zitten op een camping, met veel Duitsers en wat Nederlandsers om ons heen....nou, ik zal niet verder vertellen, want het respect was hier ver VER te zoeken!!
Fijn dat Pieps weer meedoet dankzij jouw goede zorgen. Tja, de herdenking op de Dam zagen wij ook en het viel ons op dat hij mooier en indrukwekkender was dan andere jaren. Of dat nou kwam doordat er vooraf de 2 minuten stilte tóch door een paar gekken geschreeuwd was of dat we allemaal zagen hoe oud en broos degenen zijn, die het allemaal meegemaakt hebben.... ? Het worden er steeds minder, maar ik zie wel dat de jeugd het stokje zeker gaat overnemen. Herdenken móet!
Ik begrijp niet waarom je de kuikens pap voert.Kuikens krijgen kuikenmeel,en vers water ook als ze bij de moeder lopen.
Met pap loop je altijd het risico,dat er een stel sneuvelen,omdat ze over elkaar heen springen/lopen.
Als ik ze extra vocht wilde geven dan raspte ik een appel,en gaf ze die erbij.Of ik zocht wormen.
Heb getwijfeld om dit aan het papier toe te vertrouwen, maar ik heb niks met de dodenherdenking op de Dam. De fragmenten ervan zie ik dan ook op het nieuws, want voor mij is de dodenherdenking die op de Waalsdorpervlakte. Sober van karakter en niet zo massaal als op de Dam. Misschien komt dat ook omdat ik tijdens mijn militaire diensttijd, 1964-1966, veel op de Waalsdorpervlakte heb moeten 'oefenen' en we na afloop altijd even bij de klokken langs gingen om er even bij stil te staan. Noem het een soort indoctrinatie uit een tijd waar ik met weinig plezier op terugkijk, maar die klokken hebben indruk op mij gemaakt.
Mooi van het kuiken en fijn dat het goed gekomen is. Ook wij hebben dodenherdenking gekeken , dat doen we ieder jaar. Onlangs had ik een gesprek met een directeur van een school hier in Roemenie en die vertelde dat het hier half september is.Dus uitgelegd hoe dat in Nederland gaat. Vroeger bij Opa en Oma vertelde Opa ons altijd rond 4 mei over de tijd van de oorlog en van zijn werk voor heet verzet toen we ouder werden .En ook onze zoon hier in Roemenie en onze dochter in Nederland hielden er rekening mee om 20.00 uur .Zo belangrijk om dit met elkaar te gedenken zoals de jongeman vertelde wat het is om in vrede te kunnen leven.
Aukje ik voer ze allang geen pap meer. Ze krijgen een schoteltje met meel en water en geraspte appel. Maar moeder kip maakt overal pap van omdat ze alles door elkaar stampt.
Vanaf vandaag krijgen ze voer uit van die torens. Alles apart. Toch lag Pieps helaas alweer met de pootjes omhoog vanochtend. Het is niet zo'n sterk kuiken. maar hij leeft nog hoor.
Een reactie posten