Mijlpalen in ons leven.

Een beetje nerveus stonden we, familie en vrienden, ze op te wachten. In de grote hal van het stadhuis van Rotterdam. Tja, want je kan natuurlijk zomaar panne krijgen of in de file komen, als je op weg bent naar je eigen bruiloft.

Maar nee hoor. Stipt op tijd zoefde Bob's auto het het plein op, en parkeerde al toeterend pál voor het grote bordes van het stadhuis. En daar stapten ze uit, bruid en bruidegom.

Afgelopen vrijdag, op hun grote dag!

Wat een mijlpaal, als je kind trouwt. 

En vooral als die twee dan ook nog eens hele aandoenlijke geloftes aan elkaar doen, na het uitwisselen van de ringen. Onze ogen bleven niet droog. Ik stond echt versteld van het zelfinzicht van allebei. Van hoe goed ze zichzelf en elkaar kennen, en hoe volwassen ze zijn in hun band naar elkaar.

In de prachtige tuin achter het stadhuis werden na de huwelijksvoltrekking de officiële foto's gemaakt. Daarvan laat ik natuurlijk nog niks zien, maar hier toch éven een sneak preview.  

Bob en Merel hadden gekozen voor een bescheiden bruiloft. Geen groot feest, maar een heerlijke ontspannen dag met een klein groepje goeie vrienden en naaste familie. Na de plechtigheid reden we met z'n allen naar een restaurant aan de rivier de Rotte. Het was zonnig weer, en heerlijk aan het water.

Haha, kleine groep, maar wél een hele bende speeches en sketches. Dat heb je met studenten. Die mogen erg graag praten! Leuk om via hun vrienden weer hele andere kanten van de twee te horen.

Paul en ik hadden een gezamenlijke act. Ik deed de 'sketch', met een enorm kartonnen ei, en Paul deed de speech. We waren weer es nét buurman en buurman. En hier dan toch maar even een foto van een stralend en superlief bruidje. Mag vast wel, hoop ik.

In een mum van tijd was het elf uur en vertrok het bruidspaar. Och och, wéér een kind getrouwd. 

Nou, dag hoor, en veel plezier op Mallorca!

En dat was het. Getrouwd. We hebben er een dochter bij. Wat een geweldig kado. 

💕💕💕💕💕

Maar er was nog iets .... 

..... want tijdens de bruiloft had onze Poek steeds wat last. Krampjes. Wat buikpijn. Maar ja, dat is wel normaal voor een acht maanden zwangere. Toch?

Nee, toch niet zo héél normaal. Want de volgende dag, zaterdag 12 augustus .... 

 

... kregen we in de familie zomaar nóg een kado. 

.... een héél klein ..... en oneindig kostbaar kado. Namelijk, een gezonde kleinzoon. 

En zijn Poek en Steijn ineens papa en mama. Man, wát een dagen. Wát een blijdschap.