Wilde jongens.

Voor wie graag courgettes eet, is het courgette Walhalla weer aangebroken.😊 Ze komen met emmers vol van de planten af. Zelf heb ik vijf planten staan en die geven nu elke dag allemaal minimaal één courgette. Oogst ze snel, want dan blijft die toestroom weken doorgaan. Als je er eentje over het hoofd ziet, of ze niet snel genoeg oogst, dan groeien ze uit tot dikke walrussen. 

En zo'n dikke afgerijpte courgette, daar zitten zaden in. En dan denkt zo'n plant .... HA!! Mission accomplished!! En hij gaat in de ruststand. De toestroom van nieuwe courgettes stagneert.

Dus laat ze niet groot worden, oogst ze regelmatig, en geniet! Ze kunnen in elk gerecht en in elke maaltijd. Wij eten ze ook op brood, met wat blauwe kaas eronder of een plakje ham. Rauw in dunne schijfjes, of kort geroerbakt met olijfolie en knoflook. 

Inmiddels ben ik door tuinder Giuseppe in dienst genomen! Haha, nou ja, niet écht natuurlijk, maar ik vond het echt leuk om weer eens op een grote tuinderij te werken. En omdat er deze weken zoveel te doen is op de Zonnehorst, ga ik daar de komende tijd twee of drie dagen per week helpen. Voor allebei fijn. Want kijk nou, zo'n LEL van een veld, dat is toch een uitdaging??? 

Wat een voldoening geeft dat als je zoiets weer goed krijgt!

Twee baantjes gedaan. HOERA. Toen bleek dat ik het verkeerde veld deed. Dit vak hoefde helemaal nog niet. Haha. Ik moest drie bedden verderop zijn. 😄

En achter op het land zijn nog steeds die pompoenbedden. Die doe ik af en toe, tussendoor. Dat is niet zo'n haastklus. Gelukkig maar want ik ben nog niet eens op de helft. Hier op dat ene bed (met die zwarte kuiltjes) kwam ik een heel stuk tegen waar geen enkele pompoenplant meer stond. Die waren in mei nét geplant, en toen kwam die enorme bui. Veel jonge plantjes zijn toen weggespoeld.

Ik heb het onkruid uitgetrokken en er weer jonge plantjes tussen gezet. Hopelijk hebben ze nog genoeg zomertijd en zonlicht om uit te groeien tot grote planten met mooie dikke vruchten. 

Nou, en dan weer even heel wat anders.

Vanmiddag waren Lia, Paulus en ik bij de opening van de motorclub AMBC, hier in Punthorst. Ze openden vandaag hun gerenoveerde crossbaan, en wij waren ook uitgenodigd. Want we hebben hier met de vereniging rondom de baan allerlei struiken en bomen geplant, en kruiden en bloemen ingezaaid op de geluidswal.

Het blijft toch bijzonder, deze samenwerking tussen onze natuurclub en deze motorenclub. Bijzonder, en hoopgevend! Natuur en motor, boer, bedrijven. Het kan écht hoor. Al lijkt het nu in de wereld wel alsof sommige partijen loodrecht tegenover elkaar staan. 

Wij blijven vanuit onze natuurclub zoeken naar samenwerking. En met dit als gevolg dus ... dat wij op onze zaterdagmiddag tussen de razende motoren stonden!! Haha. De opening was leuk. Toen het lint was doorgeknipt moesten de knippers (een wethouder en allerlei motorcross kampioenen) als een speer aan de kant rennen .... want daar kwamen de eerste motoren al aansjezen om de nieuwe baan in te wijden!! Wilde jongens in stoere pakken!!

Ik stond een beetje half verscholen achter een Staphorster mevrouw, maar je krijgt vast wel een indruk. Er werd geraced door allemaal Nederlands kampioenen. 

De namen kan ik je helaas niet geven. Ik verstond het niet. Het was een lawaaaaaaaai ...... 

Ook nog twee foto's van Paulus, die maakte véél betere dan ik.

Ik zal je eerlijk zeggen, ik vond het doodeng. Al die knullen die hoog de lucht in vlogen met hun motoren, en dan ook nog scheef, en dan maar hopen dat ze weer netjes op de aarde terugkomen. Wat natuurlijk elke keer ook keurig lukte. Maar ik zag duizend ongelukken in gedachten. 

Nee, geef mij maar vaste grond, stevig zand, en groen gras, en daar met beide voeten bovenop staan zonder fratsen. Niks scheef en hoog en hard en snel. Haha, bange poeperd he?

Ik ging maar eens kijken aan de andere kant van het talud. Waar onze planten en struiken staan. Nou, daar was het evengoed een lawaai, maar daar stond alles wel mooi stevig en vast geankerd in de bodem. Véél meer mijn ding! 😊🍀🍀🍀

Weer thuis. Mijn eigen tuin in. De knoflook kon geoogst worden. Die staat al vanaf oktober in de grond. En de eerste lading bieten kon er ook uit. 

Die bieten, hoe bewaar je die? Als je een kelder hebt kunnen ze daar in. Maar die hebben wij helaas niet. Daarom hebben we een paar jaar geleden een koelcel laten maken achterin de werkschuur. 

 

Het is gewoon een stukje van de werkschuur, waar isolatieplaten omheen zijn gemaakt, met een deur. Het is ongeveer één bij drie meter, schat ik. Met een soort airco wordt de ruimte dan gekoeld.

Omdat dat natuurlijk aardig wat stroom kost, zet ik hem pas aan als het écht moet. Dat is, als de eerste bieten komen. Na de bieten komen de vroege aardappels, ik denk volgende week. En dan blijft de koelcel aan tot oktober of november. Dus een maand of vier, vijf. 

Het is een bijzonder idee, dat de hitte en zonkracht op het dak, op de zonnepanelen, dus de energie levert voor koelte in de koelcel. Hitte wordt koelte. Echt apart!

Nou, zo'n biet. Hoe gaat dat dan verder? 

Ik draai altijd de bladeren eraf. In snij er niet in. Snijden in groenten die lang bewaard moeten worden doe ik zo weinig mogelijk. Door snijden beschadig je cellen, en wordt een plant kwetsbaar. Door draaien of breken, beschadigen de cellen niet, of minder. Dus heb je minder kans op aantasting van je oogst.

De bieten gaan in vochtige turf. Omdat het winnen van turf niet zo best is voor de planeet, gebruik ik dezelfde turf al jaren. Je moet hem na een jaar wel even weer nat maken. Schimmels komen er bij mijn weten niet in. Turf is ontzettend recyclebaar dus!!

Laag turf, laag biet, weer een laag turf, dan weer biet, en afsluiten met turf. Dan gaat zo'n krat de koelcel of de kelder in, en je hebt de hele winter verse stevige bieten. Soms groeien er kleine felrode blaadjes aan die je als prachtige decoratie in salades kunt gebruiken.

En dan nog de knoflook. Dat is makkelijk. Die gaan op een tafel en mogen een paar dagen indrogen.

En de aardappels komen volgende week, zei ik, maar ik heb nog niet gekeken. We hebben nog geen nieuwe aardappelen gegeten. Want we hebben nog de ouden, van vorig jaar. 

Ze zien er niet meer uit, met hun lange sprieten, maar eerlijk is eerlijk, ze zijn nog prima te eten. Als puree, of gebakken, in deels olie deels boter, met wat verse tijm en wat zout en een flinke schuif peper!!

 

Het is misschien wel hard werken op de tuin, maar je eet als een vorst, elke dag!!

En in het filmpje vandaag, nog méér wilde jongens. Maar dan op de tuin. Wilde jongens die de courgettes dreigden te overmeesteren. En dan moet je soms ingrijpen.