Hulptroepen.

on zaterdag 5 januari 2019




Vanochtend, 10.00. In het bos kwamen uit allerlei richtingen mensen aanrijden en fietsen, en voor we het wisten stonden we met achttien man sterk, klaar voor de wandeling.

Dat was een verrassing! Zoveel!

Natuurlijk weer geen foto's gemaakt, welnee, ik was te druk met de route bepalen en onderweg wat praatjes maken en gelukkig was Jan Paasman er ook, die alles weet van de natuur. Dus de informatie kwam vooral van hem. En Alja wist ook veel.

En Niek, en Berend ook. Ja, met dit soort dingen moet je het echt van je hulptroepen hebben. Alja heeft ook veel foto's gemaakt en een verslag, en dat komt op de weblogstaphorst, binnenkort, dus dan kan je het daar allemaal nalezen en nakijken.






Vanmiddag gaf ik de allerlaatste slinger aan de Grote Schoonmaak, op de zolder. Wat ben ik blij dat we een klein huis hebben. De plafonds boven zijn zó laag dat je overal zonder trap makkelijk bij kan.

Ook hier had ik hulptroepen ingeschakeld. KC kwam zomaar langs, compleet met de hele Sunshine Band, en Tom Brown zat met zijn trompet en zijn complete crew uit Jamaica op de vensterbank.






Geweldig. Je zet één nummer op, en het gaat maar door. De hele jaren zeventig kwamen voorbij en ondertussen werd het schoner en schoner. Bijna als vanzelf. Als je boxje boven staat en de pc beneden is het na elk nummer ... wat zou er nu komen? Oja, die!!

'Fly Robin fly.' Ken je die nog? Dat hele nummer bestaat uit uit twéé zinnetjes!! Zes woorden!

'Fly Robin fly.
Up up to the sky.'

Echt waar. Meer niet.

'Vlieg roodborstje vlieg.
Op op naar de lucht.' 

Miljoenen en miljoenen dollars zijn daarmee verdiend! Met vlieg roodborstje vlieg. Haha je moet er maar opkomen!





In een van de lades onder een logeerbed is het geheime slaaphol van Bekkie. Op een rode skibroek van Paul ligt ze dan. Ze denkt dat niemand het weet, maar tja ... met wit haar kun je als kat nergens stiekem liggen.

Overal zit dat witte haar van haar op.

Oude schilderijen uit Bussum staan er ook nog. We kunnen ze nooit ophangen want de muren zijn hier te laag. Wegdoen? Mag niet van de kinderen. Die willen ze later hebben. Nostalgie. 😊

Nou, afstoffen en weer terugzetten dan maar.





Maar met al die hulptroepen is het allemaal zó gepiept!

Dit is een leuke band. Postmodern Jukebox. Het zijn een paar jongens met semi-klassieke achtergrond, die telkens met andere beroemde zangeressen allerlei nummers opnemen. Dit hier is mijn favoriet, een nogal vintage nummer.

De zangeressen zingen echt messcherp .... let vooral op de laatste minuut, hoe hun stemmen perfect matchen. En geniet ervan .... want misschien moet je dit weekend óók nog schoonmaken ....








..... en dan kun je vast ook wel wat hulptroepen gebruiken.

Tot maandag!

🎵🎵🎵🎵🎵🎵🎵


5 reacties:

Lies zei

Geniet van je zondag, Clarien !
Lie(f)s.

Anoniem zei

Fijn weekend en tot zondag.
Je schiet lekker op met schoonmaken.

Anoniem zei

Tot maandag bedoel ik natuurlijk. 😂

Anoniem zei

Mooie muziek 👍

Willem zei

Als je de zonnepitten uit het bloemhoofd haalt, vind je het dan geen zonde dat je dat prachtige patroon waarin de pitten gerangschikt zijn, moet doorbreken.
Elke keer als ik zo'n uitgebloeide zonnebloem zie fascineert mij de spiraalvormige rangschikking van de pitten weer en kijk er met heel veel genoegen en bewondering naar, zonder dat het me verveeld.