 |
| azijn maken van de schillen |
Ik hoefde niks te doen. Niet te koken. Alleen maar tafel dekken en wat borrelhapjes maken.
En natuurlijk maakte ik appeltaart. Want dat hoort bij elke gelegenheid die zich voordoet, in de herfst. Verse appeltaart. Zolang er verse appels zijn.
En op zaterdagmiddag ....... arriveerden Pauls fietsmaten. Met hun partners. Ze fietsen al ruim tien jaar samen, het hele jaar door. Het allerliefst fietsen ze over joekels van bergen! En dat smeedt een band. Een hele sterke vriendschapsband is er ontstaan, want je fietst niet alleen samen. Maar je deelt ook elkaars lief en leed.
Daar kwamen ze dan, bepakt en bezakt met dozen en kratten en schalen en flessen. Iedereen had wat gekookt en meegebracht.
Het was erg leuk om te zien hoe iedereen z'n best deed in de keuken, om het meegebrachte gerecht zo mooi en lekker mogelijk op te dienen.
Ik mocht natuurlijk meekijken, en een pollepel hier en wat schalen daar en bordjes en kommetjes en bestek aangeven. En dingen opwarmen. En wat zo leuk is, is om dan echtparen gade te slaan, die samen aan het kokkerellen zijn.
Heel boeiend!! 😊😊
Geweldig om iedereen hier te zien. En bij te praten. Want een aantal van hun zie ik helaas nog maar zelden, sinds de verhuizing. En het is altijd weer véél te snel om natuurlijk, zo'n etentje.
Gelukkig bleven Nic en Ronald een nachtje slapen. En afwassen. En opruimen. Want zo zijn zij! Zondagochtend nog een lange tijd nagepraat en gewandeld en gelummeld en ook erg veel bonbons gegeten.
Maar toen reden ook zij het erf weer af, terug naar huis. En was het weer voorbij.
En werd het weer maandag, zoals elke week. Een maandag, met een héél klein flintertje zon ....
..... maar verder met winderig en grijs weer. Met natte plassen in de waterberging. Met veel op te ruimen en schoon te maken en te wassen .....
.... en met natuurlijk, zoals elke maandag, een bakkie doen met overbuurvrouw. Zij vraagt tegenwoordig elke maandag, heb je geen klusje? Want we mogen allebei graag wat met de handen doen onder de koffie.
Nou, de bonen zijn allemaal al gedopt. Maar er is nog een doos met gedroogde maiskolven. Het is de pofmais. Voor popcorn dus. De korrels van pofmais zijn heel fijn en héél hard en je krijgt ze haast niet van de kolf gepeuterd. Dus, dat deden we. Peuteren.
Als je eenmaal een beginnetje hebt, met een lepeltje of mesje (buurvrouw deed het met haar nagel, maar die van mij breken dan af) dan kun je de andere korrels er vrij makkelijk zijwaarts vanaf duwen.
Na afloop ligt je hele kamer vol korrels, want ze springen alle kanten op. Buurvrouw had mais in de koffie en ik in mijn stuk appeltaart. Dan mag je nog blij zijn als je dat op tijd merkt, want je kan makkelijk een kies breken op die harde mais.
Het zijn net steentjes. Wel heel mooi.
En daarna slipte de maandag ook weer snel voorbij.
Ik werd nog gebeld of ik even kon aanschuiven bij een overleg, met Jan V. en Jan D. van onze vereniging, en Joop van Staatsbosbeheer. Vanmiddag. Dat was een heel interessant overleg!
We zochten naar een plek in of langs het Zwarte Dennenbos, om daar wilde bloemen te zaaien als voer voor Patrijzen en voor Kwartels. Die vogels worden zeldzamer, en we willen ze graag terugzien. Dus ..... is er een geschikte plek voor ze? Het zou mooi zijn als er ook hooilanden, en wilde granen in de buurt zijn, en nog meer ruig terrein.
Het lijkt erop dat er een geschikt veldje is.
Waar dat veldje precies is? En of het echt doorgaat? En of er misschien nog meer van dit soort terreinen komen, met prachtige wilde natuur, vogels, insecten en veel verschillenden inheemse bloemen?
We doen ons best. Wordt vervolgd, dus! 😉
4 reacties:
Misschien handig om een stuk vitrage over de kom te leggen,en met je handen er onder door om de mais te plukken.Vliegt het niet alle kanten meer op.
Als ik het wel heb was er enige jaren geleden in de buurt van Aalten ook een 'actie' om de patrijs een beter leefgebied te bezorgen. Ter gelegenheid daarvan werden er zakjes zaad uitgedeeld aan jan-en-alleman, met het verzoek die zaden uit te strooien op geschikte plaatsen, zoals bermen langs rustige weggetjes, overhoekjes land, etc. Waar het van uitging weet ik niet meer, maar daar zal wel achter te komen zijn.
Wel een verschil met mijn jeugd. Toen waren de patrijzen nog zo talrijk dat je vanaf begin augustus al op patrijzen jagen mocht. De boeren hadden er wel een hekel aan, want het was ook de tijd dat men volop bezig was met 'inhalen' of 'intrekken'; de rogge of haver van het land halen en het zetten van de korenmijten. Van het geknal konden de paarden schrikken en het laatste wat je wilde was dat een paard in paniek raakt en op hol slaat met een volle vracht graan. De lokale jagers beperkten zich meestal wel in die periode. Zij moesten ook denken aan het volgende jachtseizoen en waren voor het huren van hun jachtveld voor een groot deel afhankelijk van diezelfde boeren.
Lijkt me wel enerverend, zo'n stel wielrijders op bezoek te hebben, en vooral dat ze ook mee-eten. Ik krijg regelmatig het rare idee dat fietsers altijd honger hebben en oneindig door kunnen buffelen. Daar valt nauwelijks tegenop te koken. Maar goed dat ze eten meegenomen hadden, want er valt bijna niet tegenop te koken.
't Ziet er een heel fijne 'bende' uit, Clarien !
Een bakkie doen is altijd leuk.
Extra bloemen, zou mooi/goed zijn...
Lie(f)s.
Nog even een vraagje over een foto; het (roodachtige) blad dat zo pontificaal in beeld gebracht is, is dat een iepenblad? Ben wel eens bij je geweest, maar het is me nooit opgevallen dat er iepen bij jou in de buurt groeien.
Een reactie posten