Mieren en de wet van de traagheid

Onze keuken is gebouwd op de plek waar eerst de garage was. Daarom zit er geen fundering onder. Hij staat gewoon op het zand. Gevolg .... mieren .... die zomaar ons huis binnenlopen. Laten zich nergens door tegenhouden. Ja, door zo'n mierenlokdoosje misschien, maar dat is maar voor even. En die doosjes zijn enorm slecht voor het milieu, elk doosje kost uiteindelijk een bijenvolk, dus dat doen we maar niet.

Het enige om er vanaf te komen is geduld! Want mieren reageren een beetje traag. Als er ergens wat te halen valt, dan loopt zo'n verkennertje als een speer terug naar het nest, en vertelt al z'n 24.429 makkertjes waar ze wezen moeten.


                         

En dan ....  komt dat hele nest op gang ... op weg naar die suiker op de keukentafel, of naar dat gemorste sap bij de vaatwasser. Ja en jij schrikt je rot, en gaat meteen aan het poetsen, en kaneel strooien bij de mierenpaden, of talkpoeder ofzoiets. Maar ja, als zo'n enorm leger eenmaal op gang is .... dan stopt dat niet in 1 dag. Ze blijven komen. Dat is de wet van de traagheid. Dat gezamenlijke mierengeheugen is geprogrammeerd op dat pad.

Maar heb geduld, het worden er steeds minder, en uiteindelijk .... blijven ze weg. Wel schoon houden en kaneel blijven strooien. Het duurt een dag of wat. Ik heb daar vééél ervaring mee!! :D

Wat ik eigenlijk wou zeggen ... koop aub geen mierenlokdoosjes meer

Vandaag gingen de uien eruit. Rigoreus. Allemaal. Want ik vertrouwde het niet. Het loof was platgeregend, en het leek te gaan rotten.

Dus, in plaats van de geplande aardappels, werden de uien gerooid. Op een zonnige plek liggen ze nu te drogen. Ophangen gaat eigenlijk niet, omdat het loof hier en daar is afgebroken. Maar zo kan het ook, zolang het droog blijft. Af en toe de uien goed husselen.

En het wordt lollig op de tuin, want op de lege plekken zaai ik vanalles. Hier op één rij is vandaag gezaaid rucola, koolrabi, groenlof en witte snijbiet. Dat zal er straks vast leuk uit zien.

De pompoenen langs de wal  doen het redelijk. Ze hebben veel bloemen, maar de planten zelf groeien niet hard. Dat komt waarschijnlijk omdat de bodem heel stenig is, ze kunnen hier niet diep wortelen. Ik ben erg benieuwd of we hier vruchten krijgen! Want de pompoen is een taaie jongen!

Mocht het niks worden, ook niet erg, want ze zorgen nu voor heel veel bijenvoedsel. Het wemelt van de bijen bij die pompoenen.

En mochten wij ooit écht zelfvoorzienend willen worden, en alleen maar leven van wat de Bussumse bodem oplevert, dan mogen we de knolvenkel van het menu schrappen helaas .... die heb ik vandaag wéér uitgetrokken, voor de zoveelste keer doorgeschoten. Hier zie je nog een laatste poging, een groepje jonge venkeljuffertjes in de zon.

Wat het dan weer wel heel goed doet op deze zandbodem, zijn de bladkolen. Palmkool en boerenkool gaan prima. Op wat rupsenvraat na dan. Ook de savooi doet het goed. Dus meer bladkool op het menu, en minder sluitkool.

Ook vandaag weer zo'n dertig courgettes gesneden. En weer weggegeven! Let op, om 11 uur vanmorgen ....

..... en om twee uur .......

Sneu .. die grote wil niemand. Maar even later waren deze ook weg!

En wat valt er nog te zaaien zo eind juli? Even de zadendoos plunderen, en kijk, er is nog best veel mogelijk. Zelfs kropsla kun je nog zaaien.

We hadden vandaag de biet als toetje!

Bietendag 3, bieten sorbet.

Ook weer heel simpel. Je hebt nodig 400 gram gare biet en 80 ml ahornsiroop.

Snij de biet in stukjes, en pureer samen met de siroop tot een mooie creme.

Die creme gaat in een plat bakje in de vriezer, en elk uur even doorspatelen. Na een uur of 5 is het wel klaar.

Ook dit is weer een basisrecept, er kan vanalles door. Wat room, wat munt, beetje sinaasappel, gebruik je fantasie!

Schep de sorbet in mooie kommen, en garneer met bijvoorbeeld schijfjes groene appel en wat fijngehakte munt.

..... of met wat slagroom, bolletje roomijs, schijfjes pure chocola ...... maar zo puur natuur is het ook al mega lekker!